اگرچه مهاجرت همواره یکی از ویژگی­های ذاتی جوامع بشری بوده و اغلب نمودی از انگیزۀ افراد برای نوآوری و توسعه است، با این حال، جنبه­هایی از چشم‌انداز معاصر جابه‌جایی اجباری انسانی وجود دارد که برخاسته از بحران­های توسعه و چالش‌های بشردوستانه است. امروزه روند مهاجرت‌های اجباری در سطح جهان در حال افزایش است، به‌طوری­که در اثر طولانی شدن ماهیت بحران­ها و درگیری­های دوران معاصر تا پایان سال 2020 میلادی 82.4 میلیون نفر در نتيجۀ‌ خشونت، درگيری و نقض حقوق بشر آواره شده‌اند.

فریاد زدن عدالت در خیابان‌های کابل و اعتراض در برابر آپارتاید جنسیتی رژیم تروریستی طالبان، بر زنان معترض و فعالان حقوق زن، هزینهٔ سنگین شکنجه و زندان را در پی داشت و آزادی از زندان طالبان به شرط همکاری با این گروه و یا تبلیغات به نفع این گروه بود. در نتیجه مهاجرت بهتر از هم‌کاسه شدن با آن رژیم تروریستی است. از این‌رو زنان معترض و فعالان حقوق زن که تجربه شکنجه و زندان طالبان را داشتند به کشور پاکستان پناه بردند تا در مسیر مهاجرت، راه جدیدی از مبارزهٔ مدنی با سیاست آپارتاید جنسیتی طالبان در افغانستان را در پیش بگیرند.

بیش از چهار دهه است که افغانستان به‌دلیل جنگ‌ و اوضاع وخیم اقتصادی همواره نامش به عنوان یک منبع صدور مهاجر به سراسر جهان مطرح بوده، اما بعد از سقوط دور اولِ حاکمیت گروه تروریستی طالبان و آغاز دوران نوین جمهوریت، روند بازگشت مهاجران به کشور آغاز شد و دست‌کم تا سال 1393 این روند ولو به‌کندی ادامه داشت. پس از تشدید حملات هدفمند تروریستی گروه طالبان بر اماکن عمومی به‌خصوص حمله‌های تروریستی هدفمند بر تجمعات گروه قومی «هزاره»، ‌بار دیگر موج تازه‌یی از مهاجرت‌ها شکل گرفت و اکنون با حاکمیت دوبارۀ گروه طالبان و اعمال محدودیت‌های اجتماعی گسترده بر زنان و دختران، احساس می‌شود که تمام شهروندانِ این کشور آهنگ مهاجرت دارند.