«می‎تو» فراتر از پایان‎ بخشیدن به تجاوز جنسی است؛ ما مطالبات بیش‌تری داریم

ترجمه: اخگر رهنورد
منبع: گاردین
نگارنده: جسیکا والنتی

یک: گفته‌ی معروف در فمینیسم مدرن این است که زنان باید «خواسته‌‎های بیش‌تری داشته باشند». به ما آموختانده شده است که ارزش‎مان را دست‎کم بگیریم- چه در گفت‌‎وگوها بر سر معاش و دست‎مزد و یا در روابط شخصی- و [نیز] به ما گفته شده، اگر زنان فقط آن‎چه که ما واقعن ارزش‌‎اش را داریم، را مطالبه کنند، حتمن ب‎دست می‎آوریم.
اما اگر واکنش‎‌‌ها به«می‎تو» نشان‎گر چیزی بوده باشند، همین است که مردم خیلی دوست ندارند زنان از پذیرفتن حد‌اقل‌های ممکن، امتناع ورزند. انتقادات رایج از این جنبش- که به‌طور جدی با اتهامات علیه عزیز انصاری آغاز شد- واقعان نشان‎دهنده‌ی این است که زنان باید جرات طرحِ خواسته‌های بیش‌ترشان را داشته باشند.
این‎که از مردان بخواهیم بر تجاوز بر ما نقطه‌ی پایان بگذارند، یا این‎که وقتی ما وارد دفترشان می‎‌شویم، با آلت‎های شان در برابر ما بازی نکنند، یک مساله است؛ قانون قبلن این موارد را ممنوع کرده است. اما تا رسیدن به این خواسته‌ی ما از مردان، که فقط با زنانی که مشتاقانه «بله» بگویند، رابطه‌ جنسی داشته باشند- به‌جای آن‎هایی که از فرط ناتوانی و ضعف [در نتیجه‌ی تجاوز جنسی] دیگر نمی‎توانند «نه» بگویند- ظاهرن راه درازی در پیش است.
به ما گفته شده است که اگر مردان نمی‎توانستند زنانی را که برای اولین‌‎بار [به خواسته‌شان] «نه» گفتند، تعقیب کنند، رمان نمی‎توانست دوام بیاورد؛ یا این‎که تقدیر مردان از لحاظ هورمونی، طوری تعیین شده که تمایلات جنسی وحشیانه داشته باشند. گذشته از این‎ها، من مدام می‎شنوم که مردانی که مانند انصاری رفتار کرده‎‌ اند، هیچ فعل اشتباهی را مرتکب نشده اند؛ و یا قانون را زیر پا نکرده اند.
اما مساله «می‎تو»، آن‎چه «قانونی» است، نیست؛ بلکه آن چیزی‎ست که «نیکو»ست. درست است که زنان از خشونت و آزار و اذیت جنسی به ستوه آمده اند؛ اما این هم درست است که آن‎چه که این فرهنگ، رفتار جنسی «عادی» به حساب می‎آورد، اغلب برای زنان مضر است، و ما می‎خواهیم که به این مساله نیز نقطه پایان بگذاریم.
«لیلی لوفبارو»، در نوشته‌ای وحشت آور اما درخشان در مجله‌ی «ویک»، در مورد این‎که زنان چند وقت یک‎بار، در طول رابطه‌ی جنسی رنج می‌برند، می‎نویسد؛ واقعیتی که اغلب از سوی فرهنگ و ساینس نادیده گرفته می‎شود، [احتمالن] تا زمانی که مردان رابطه‌ی جنسی «خوب» داشته باشند. اصلن ما در جهانی زندگی می‎کنیم که «به درد زن به‌ عنوان یک امر طبیعی، و به لذت مردان به ‎عنوان یک حق می‎بیند».
به‌همین دلیل، زنان باید بر تغییر هنجارها بیش‌تر تمرکز کنند، تا تاکید بر چیزهایی که از قبل داشته‌‎ایم. اما برای افرادی که فکر می‎کردند «می‎تو» باید تجاوز و یا سلسله‌ی آزار و اذیت جنسی را متوقف کند، این جنبش، خواهان نوعی «فراتررفتن از مرزها»‎ست. برای مردان، پذیرشِ صرفِ قانون به‌‎مراتب آسان‎تر است، تا این‎که درباره‌‎ی تمامی چیزهایی که تاکنون در مورد رابطه‌ی جنسی، شهوت و قدرت آموخته اند، تجدید نظر کنند. این مساله، نیاز به کار بیش‌تر از نصب دکمه‌ «تامیز اپ» یا بازتویت یک هشتگ دارد.
افرادی که از سمت و‎سوی این جنبش خشمگین، و یا حتی نگران‎ند، باید از خود بپرسند که آیا آن‎ها با هنجارهای جنسی، که می‎گویند هر عملی جز تجاوز جنسی عمل درست است، راحت استند. یا جهانی که در آن رنج و هراس زنان به‌‎عنوان بخشی از تعاملات عاشقانه و جنسیِ مورد نظر تلقی می‎شود، را قبول دارند.
در حال حاضر، زنان خواستارِ بیش از آن حداقل‎ های ممکن است که به آن‎ها آموختانده شده است توقع داشته باشند. آن‎ها خواستار یک استاندارد اخلاقی اند که به آن‎ها به عنوان موجودات کامل انسانی، به جای کالاهای جنسی، نگاه کند. آن‎ها خواستار این هستند که علایق و امنیت شان، مثل علایق و امنیت مردان، به صورت همگانی پذیرفته شوند. آن «بیش‌تر»ی که آن‎ها می‎خواهند، واقعن آن‎قدر هم زیاد نیست. در حقیقت، این کم‎ترین کاری است که می‎توانیم انجام دهیم.