رویا طاها
مینا رضایی موسس و بنیانگذار کافه سمپل در گفتوگو با خبرنگار نیمرخ در مورد نگرانیهایش از پیوستن طالبان در پروسه صلح میگوید. از نظر او راهاندازی کافه جایی که بیشتر جوانان در آن رفتوآمد میکنند، با هزینهی شخصی برای یک زن در یک جامعهی مردسالار و به شدت سنتی، کار سادهی نیست اما در شرایطی که از یکسو سنتهای افراطی حاکم و از سوی دیگر ناامنی و آمدن دوباره طالبان تهدیدهای جدی را متوجه ما زنان کرده است سختیهایش را مضاعف کرده است. مینا از تغییر ذهنیت جامعه نسبت به فعالیتهای زنان خوشبین است. به باور او در این سالهای اخیر مردم ترجیح میدهند برای دید و بازدیدهای دوستانه، دیدارهای رسمی و تجلیل از مناسبتهای خوشیشان در کافه بیایند از نظر او اینجا (کافه سمپل) یک فضای عمومی و باز است و حساسیتهای زیاد ایجاد نمیکند و از فضای کاریاش راضی است اما آنچه او را نگران کرده صلح با طالبان است. او میگوید حتی در هفته کاهش خشونت از سوی طالبان ما شاهد چندین حمله از سوی آنان بودیم. خانم رضایی هیچ امیدواری و خوشبینی از پیوستن گروه طالبان در پروسه صلح ندارد و فکر میکند ذهنیت آنان هیچ تغییر در مورد فعالیتهای زنان و حضور زنان در عرصههای مختلف نکرده است مینا به این باور است که دادخواهیهای زنانه تاثیر زیاد نداشته که ذهنیت طالبان نسبت به زنان تغییر کرده باشد. وی نقش زنان را در گفتوگوهای صلح کمرنگ میداند و میگوید با این توافق ما به صلح نمیرسیم و آینده نامعلوم و معلق افغانستان باعث میشود که ما دورنمایی برای پیشبردن کارمان نداشته باشیم و این باعث شکست ما میشود ما نمیتوانیم برای سالهای بعدمان برنامهریزی کینم. از نظر او ما یک سال بعد در چه وضعیت به سرخواهیم برد را نمیدانیم. با این هم امیدمان را از دست نمیدهیم و منتظر گذر زمان میباشیم. مینا میگوید اگر روزی قرار باشد طالبان دروازه کافه او را ببندد در مقابل آنها خواهد ایستاد و از حق و زحمات چند سالهاش نه تنها او بلکه همه زنان دفاع خواهند کرد. طالبان باید بدانند که زنان امروز افغانستان زنان ۲۰ سال قبل نیست و به سادگی تسلیم نخواهند شد. زنان افغانستان امروز زن ۱۸ سال قبل نیست ما توان دفاع از ارزشهای نوین و مدرنمان را داریم. به باور او زنان سهم فعال در پیشرفت جامعه داشتهاند. زنان باید متحد شود و ایستادگی نماید تا کسی آزادی آنها را سلب نکند و ازموضع قدرتمند وارد گفتوگو شوند تا دوباره به گذشته تاریک تحت حاکمیت طالبان برنگردند.
نام اش سکینه نایمن است و در یک کمپنی خصوصی کار میکند. سکینه و مینا باهم دوست هستند و همدیگر را از چندین سالها به اینسو میشناسند. دغدغهها و سرنوشت مشترکشان آنان را به هم نزدیک کرده است. رفاقت آنها از کافهنشینی و کوهنوردی در روزهای رخصتی آغاز شده و باهم برای پیمودن راه دشوار استقلالیت همدیگر را شانه داده و همواره علیه تابوها ایستادهگی و سعی کرده که زنان را از ممنوعههای شان بیرون بکشد سکینه میگوید استقلال مالی اولین مولفه برای آزادی زنان است وی مینا را به عنوان زن نمونه مثال میزند سکینه میگوید زنان زیاد در افغانستان بهخاطر مشکلات که داشته در زندگی خصوصی و اجتماعیشان دست به ایجاد فعالیتهای ارزشمند زده و حداقل تلاش کرده که فضای راحت برای خودشان و دیگر زنان مهیا بسازد تا با کمال آرامش و امنیت زندگی کنند و کافه سمپل را نیز مکان برای دیدارها و گفتوشنودهای دوستانه میداند که به ابتکار یک زن راهاندازی شده است تا زنان دورهم جمع شوند همدیگر را بشنوند درک کنند و در شرایط ضروری همدیگر را حمایت کنند. سکینه میگوید من نه به عنوان دوست مینا بلکه به عنوان یک زن میگویم که اینجا واقعا فضای راحت و صمیمی هست من میتوانم همه دوستانم را دراینجا ملاقات کنم و در یک ساعت احوالشان را جویا شوم. سکینه میگوید زنان باید منسجم شوند و فضای قشنگ و دوستانه که بهوجود آورده را باید حفظ کنند تا هیچ جریان جنایتکار مانع کار و فعالیتمان نشوند و ما را در چهاردیواری خانه محصور نکنند سکینه نگرانیهای نیز از پیوستن گروه طالبان دارد و میگوید زنان به معنای واقعی کلمه متحد نیستند و درمذاکرات صلح حضور و تاثیرگذاریشان امیدوارکننده نیست وی در ادامه این روند را یک فرصت طلایی برای دفاع از ارزشهای نوین زنان امروز افغانستان میداند و میگوید ما باید منسجم شویم و از حقوق انسانی و ارزشهای مدرنمان دفاع نماییم. به باور خانم نایمن اگر قرار باشد پروسه صلح زنان که میخواهند در جامعه تغییر بیاورند را خانهنشین کند صلح نیست. وقتی من خانهنشین شوم صلح معنایی ندارد من حاضرم بهخاطر ارزشها و آزادیهای که خودم میخواهم قربانی بدهم. سکینه میگوید ما نمیخواهیم در ملکیت مردان باشیم بلکه میخواهیم همه حقوقمان برابر باشد.
رقیه رنجبر رییس شبکه صلح و آزادی است وی میگوید زمان صحبت از مذاکرات صلح به میان میآید تلاش میکنم خوشبین باشم از اینکه جنگ و خشونت در افغانستان که سالهاست قربانی گرفته پایان یابد و مردم بتواند در سایه صلح و آرامش زندگی کند و آرزو میکنم طالبان سلاح خود را بر زمین گذاشته و دیگر با میل تفنگ با مردم صحبت نکند.
گرچند خوشبینی در مذاکرات صلح وجود دارد اما با آن هم نگرانیهای نیز وجود دارد که زنان افغانستان باید آن را جدی گرفت چون زنان در دوران طالبان در چهاردیواری خانه زندانی بود، حق تحصیل، حق کار و حق انتخاب نداشت و محکوم به کشیدن سرنوشت نکبتبار بود. خانم رنجبر میگوید وقتی به گذشته سیاه طالبان فکر میکنم نگران میشوم، نگران به حاشیه راندن دولت افغانستان در پروسه صلح و مذاکرات پشت دروازههای بسته که نماینده آمریکا و نمایندهگان طالبان ماه هاست بحث میکند اما این گروه را قانع نمیتواند و از طرف دیگر نگران عدم حضور زنان در مذاکرات صلح و رویاروی با طالبان چالش جدی دیگر است که روند صلح با طالبان ر به چالش خواهد کشید.
به باور خانم رنجبر در سالهای حکومت طالبان و پس از آن زنان زیادی قربانی دادند تا وارد اجتماع شوند و از حقوق انسانی خود بهره بگیرند درس بخوانند، کار کنند و مثل مردان حق داشته باشند تا این دستآوردهای نیمبند که در این چند سال به دست آمده را حفظ کنند.
