آمنه امید
مینا رضایی دانش آموخته‌ی اقتصاد، بخش مدیریت مالی است. وی بیشترین کار و فعالیت‌هایش را در عرصه‌ی اقتصادی داشته و در حال حاضر در کنار کار رسمی‌خودش، کافه «سمپل» را مدیریت می‌کند. خانم رضایی سه ما پیش این کافه را با انگیزه‌ی اهمیت دادن به ایجاد شغل به دیگران و فرهنگ کافه نیشنی تأسیس نموده است.
خانم رضایی باور دارد که زنان، با انجام کار و شغل‌های درآمدزا و داشتن استقلال مالی می‌توانند در زندگی خودشان موفق باشند و با مشکلات و چالش‌هایی که در مسیر زندگی‌شان قرار می‌گیرند، بهتر و موفق‌تر مبارزه کنند و به راه حل‌های درستی دست پیدا نمایند.
بانو مینا انگیزه‌ی خودش از تأسیس کافه «سمپل» را این‌گونه بیان می‌کند: «من به ایجاد شغل و این‌که بتوانیم افراد دیگر به خصوص خانم‌های جامعه را در وضعیت کاری دخیل نماییم و زمینه‌ی داشتن کار را برای شان فراهم بسازیم بسیار اهمیت می‌دهم. چون زمانی که افراد شامل یک وضعیت شغلی می‌شود؛ میزان بی‌کاری در جامعه کم شده و با پیامد این وضعیت جامعه به سمت بهبودی و وضعیت مطلوب‌تری، در جریان و حرکت می‌افتد. در نهایت اگر همه‌ی ما تلاش کنیم، هرکس به اندازه‌ی توانایی خودش می‌تواند گامی به سوی بهبود وضعیت فرهنگی و اجتماعی جامعه‌ی خود بردارد. حرفی دیگر این است که من فرهنگ کافه نشینی و کافه رفتن را دوست دارم. چون کافه جایی است که افراد باهم می‌نشینند، حرف می‌زنند و تصمیم می‌گیرند. کافه‌ها فضایی است که فرصت دور هم بودن و زمینه‌ی مباحثه پیرامون مسایل مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را برای افراد به وجود می‌آورند. در فضای سنتی و مرد سالارانه افغانستان، وجود کافه‌هایی که زنان ایجاد کننده و مدیریت کننده‌ی آن‌ها باشند، یک ضرورت است، تا زمینه‌یی باشد که افراد جامعه به خصوص خانم‌ها بیرون از دغدغه‌ها و خسته‌گی‌های روزمره‌ی خودشان وقت گذاشته باشند تا با دوستان شان حرف بزنند یا کتاب بخوانند و زمینه‌یی برای تبادل افکار و شکل‌گیری تصمیم‌هایی برای زندگی‌شان باشند.
خانم رضایی با انگیزه‌ی که مدت‌ها پیش برای ایجاد یک رستورانت داشته، با پس‌انداز و زحمات زیادش توانسته رستورانت سمپل را با آشپزی مادرش تأسیس نماید. مینا می‌گوید از وقتی که مادرش در سمپل آشپزی می‌کند، مشتری‌های زیادی دست پخت او را پسندیده و از مزه غذا تعریف می‌کنند؛ زندگی مادرم نیز بهتر و راحت‌تر شده است و از کار که می‌کند خوش‌حال است.
از سوی دیگر؛ به باور خانم رضایی در جامعه‌ی سنتی افغانستان، ازدواج کردن برای خانم‌هایی که می‌خواهند حضور فعال در اجتماع داشته باشد و می‌خواهند به لحاظ فکری، اجتماعی و اقتصادی زندگی مستقلانه‌ی برای خودشان بسازند، یک مسئله‌ی مشکل به نظر می‌رسد. به‌خصوص برای خانم‌هایی که با سرکشی و مبارزات پی‌گیر شان توانسته در زندگی‌شان به مرحله‌ی از رشد برسند. ازدواج و انتخاب فردی برای زندگی مشترک مسئله‌ی مجهول و نسبتن تاریک می‌باشد. بنابراین تلاش می‌کنند سبک‌های زندگی متفاوت‌تر از دیگران و تصمیم‌هایی برای پیش‌برد زندگی خودشان داشته باشند.
او می‌گوید بانوان زحمات زیادی می‌کشند و تلاش می‌کنند؛ اما از این تلاش‌های شان نتیجه و حاصلی بدست نمی‌آورند. به دلیل این‌که اکثر از خانم‌ها بدون مزد و پاداش زحمت می‌کشند و کار می‌کنند. باید روی‌کرد فعالیت خانم‌ها تغییر کند و هر خانمی‌بتواند نتیجه‌ی زحمات و فعالیت خودشان را ببیند. خانم‌ها باید برای خودشان برنامه‌ها و فعالیت کاری داشته باشند. تا بتوانند زندگی مستقلانه‌یی برای خودشان رقم بزنند.
