منبع: نیویارک تایمز
نویسنده: لیندا ویلاروسا
برگردان: اخگر رهنورد
در 1995، یک دانش‌جوی دکترای باردارِ آفریقایی-آمریکایی، پس از آن که بهطور غیرمنتظرهای، در هفتهی 34ام، آبش پاره شد، زایمان زودرس را تجربه کرد. طفل او در جریان 10 روزِ اقامتاش در بخش مراقبت‌های ویژهی نوزادان، برای 48 ساعت از طریق دستگاه تهویه تنفس می‌کرد و برای شش روز از طریق لولهای، تغذیه.
این زن، عضوی از یک تیم پژوهش‌گران زن از دانشگاه‌های بوستون و هوارد بود که در «مطالعه بهداشت زنان سیاه پوست»- آزمایش دوام‌دار که از سوی «مؤسسات ملی بهداشت» تامین می‌شد- در مورد وضعیت‌هایی مانند زایمان زودرس، که بهگونهی نامتناسب زنان سیاهپوست را متأثر می‌سازد، مشغول به کار بودند. این تیم پس از آنکه متوجه شد که بزرگ‌ترین و درازمدت ترین تحقیقات طبی در مورد زنان، اغلب متشکل از زنان سفیدپوست بودند، این مطالعه را آغاز کردند. پژوهش‌گران «مطالعه بهداشت زنان سیاهپوست» نیز، به استثنای دو زن سیاهپوست، همه‌گی سفیدپوست بودند.
آن‌چه برای این دانش‌جوی دکترا اتفاق افتاد، مسیر مطالعه/ تحقیق را عوض کرد. دکتر «جولی پالمر»، معاون «مرکز اپیدمیولوژی سلون» در دانشگاه بوستون و محقق اصلی مطالعه دوام‌دار 59000 نفر، می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم در این جا یک زن سیاهپوست طبقه متوسط با تحصیلات بالا، زایمان زودرس را تجربه می‌کند درحالیکه هیچ کس دیگری در گروه ما زایمان زودرس نداشته است». «این جا بود که من متوجه شدم تفاوت نژادی در زایمان زودرس باید چیزی متفاوت تر باشد، و اینکه این تفاوت واقعن از مرزهای طبقه فراتر می‌رود. کسانی قبلن برخی مطالعاتی را درباره تاثیرات صحی نژادپرستی انجام داده بودند، بنابراین ما خواستیم هرچه زودتر در مورد آن به تحقیق بپردازیم».
در 1997، پژوهش‌گران این مطالعه چندین پرسشِ بله-نخیر را درباره توهین/تحقیرهای نژادیِ روزمره اضافه کردند: من خدمات کم‌تری نسبت به دیگران دریافت می‌کنم؛ مردم طوری رفتار می‌کنند که من باهوش نیستم؛ مردم طوری رفتار می‌کنند که من دغلبازم؛ مردم بهگونهای رفتار می‌کنند که از من بهتر باشند؛ مردم طوری رفتار می‌کنند که از من می‌ترسند. آن‌ها هم‌چنین مجموعهای از پرسش‌هایی را در مورد تبعیض مهمتر شامل کردند: با من به دلیل نژادم، در کار، تهیه مسکن و یا از سوی پلیس، رفتار نادرست شده است. یافته‌های پژوهش‌ها، میزان بالای زایمان زودرس را در میان زنانی که بیش‌ترین تجارب نژادپرستی را گزارش داده بودند، نشان داد.
تراکمِ تا مغز استخوانِ تجربیات دردناک زنده‌گی و توهین و تحقیرهای مداوم، که این مطالعه به دقت نشان داده است، از نوع استرس «lean in» که از طریق مدیتیشن و «me time» رفع و برطرف می‌شود، نیست. وقتی فردی با تهدید مواجه می‌شود، مغز با آزادکردن سیلی از هورمون‌ها به استرس پاسخ می‌دهد که بدن را قادر می‌سازد تا با چالش سازوار شود و به آن پاسخ دهد. هنگامی‌که استرس ادامه می‌یابد، قرار گرفتنِ طولانی مدت در معرض هورمون‌های استرس می‌تواند منجر به فرسایش سیستم‌های قلبی-عروقی، متابولیک و ایمنی بدن گردیده، که بدن را در برابر بیماری آسیب‌پذیر کرده و حتی باعث مرگ زودرس شود.
گرچه تحقیقات نخستین «آرلین گیرونیموس»، بر نتایج تولد عمدتن در میان نوجوانان و زنان جوانِ محروم متمرکز بود، او تئوری هوازدهگیاش را در مورد خطوط طبقاتی به کار بست. در 2006، او و هم‌کارانش از اطلاعات دولتی، نتایج آزمایش خون و پرسشنامهها برای اندازه‌گیری اثرات استرس ناشی از عوامل جوی بر سیستم‌های بدن استفاده کردند. حتی در هنگام کنترل متغیرهای درآمد و تحصیلات، زنان آفریقایی-آمریکایی بالاترین نمرات بار آلوزاتیک- اندازه‌گیری الگوریتمی‌از مواد کیمیایی مرتبط با استرسِ بدن و تاثیر تراکمی آن‌ها بر سیستم‌های بدن- را داشتند؛ بالاتر از زنان سفیدپوست و مردان سیاهپوست. گیرونیموس و هم‌کارانش در نوشتهای در «مجله سلامت عمومی‌آمریکا» نتیجه گرفتند که «اختلافات نژادی پایدار در سلامت، ممکن است از استرسِ زنده‌گی در جامعه‌ای از لحاظ نژادی آگاهْ تاثیر پذیرد. این تاثیرات به ویژه توسط زنان سیاهپوست، به دلیل مخاطرهی دوگانهی تبعیض جنسیتی و نژادی، احساس شود».
رنگین پوستان، به ویژه افراد سیاهپوست، زمانی که وارد سیستم مراقبت‌های بهداشتی می‌شوند، با رفتار و برخوردهای متفاوت مواجه می‌شوند. در 2002، گزارش افتتاحی «درمان نامتوازن: مقابله با اختلافات نژادی و قومی در مراقبت‌های بهداشتی» که از سوی یکی از بخش‌های «آکادمی‌ملی علوم» منتشر شد، 100 پژوهش قبلی، که با دقتْ طبقه و نژاد را از هم جدا کرده بودند، با مقایسه افرادِ با درآمد و پوشش بیمه مشابه، را مورد مطالعه جامع و دقیق قرار داده بود. محققان دریافتند که افراد رنگین پوست، داروهای مناسب برای بیماری قلبی، یا جراحی شریان، و دیالیز و پیوند کلیه را کم‌تر از سفیدپوستان دریافت می‌کردند که منجر به میزان بالای مرگ و میر در میان سیاه پوستان می‌شد. سیاهپوستان 3.6 برابر بیشتر از سفیدپوستان، ران‌ها و پاهای شان را در نتیجه دیابتس قطع کرده بودند؛ حتی زمانی که همه عوامل دیگر برابر بودند. یکی از تحقیقاتی که در این گزارش تحلیل شده بود، نشان داد که عملیات سزارین در میان زنان سیاهپوست 40 درصد بیشتر از زنان سفیدپوست بود. رییس پنل پزشکان و دانش‌مندانی که این تحقیق را انجام داده بودند، اظهار داشت: «بعضی از ما در کمیته، از گستره و اندازه این شواهد شگفت زده و شوکه شده بودند
ادامه دارد…».
