فمینیسم رویای جداسازی در سر ندارد بلکه برابری زن و مرد را می‌طلبد

نویسنده: اخگر رهنورد

نگاهی به زنده‌گی، آثار و اندیشه‌های «نوال سعداوی»

قسمت دوم

ب. آثار

نوال سعداوی را در شش ساله‌گی ختنه کردند؛ در حمام خانه‌اش، آن هم در حالی که مادرش با لب‌خندی بر لب، آن صحنه را تماشا می‌کرد. این، اتفاقی بود که بعدها دست‌مایه بحث و گفت‌وگوهای فراوانی برای او، در آثار و نوشته‌هایش و نیز در سخنرانی‌هایش در کنفرانس‌های بین‌المللی شد. او در نوشته‌ها و ابراز نظرهایش، با ختنه اطفال، چه دختر و چه پسر، به مخالفت می‌پردازد و قایل به حفاظت از کودکان در برابر این عمل است.

او نوشتن را، زمانی‌که هنوز جوان بود، شروع کرد. اولین اثرش، «عشق را آموختم» (I learnt Love)، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه، بود که در ۲۶ ساله‌گی (۱۹۵۷) نوشت و منتشر کرد. «خاطرات یک زن پزشک» (۱۹۵۸)، را یک سال پس از آن منتشر کرد که در مورد آن می‌گوید: « اگرچه بسیاری از ویژه‌گی‌های قهرمانِ [این اثر] متناسب با خصایص یک زن مصری مثل من است که در آن سال‌ها در زمینه پزشکی فعال است، معذالک این اثر یک اثر داستانی است».

آثار سعداوی را شاید بشود به صورت کلی به سه دسته اتوبیوگرافی و خاطرات، آثار داستانی-ادبی و آثار غیرداستانی (تحقیقی) تقسیم‌بندی کرد. آثار داستانی-ادبی او (در حدود سی اثر) بیش‌تر از آثار غیرداستانی‌اش (ده اثر) است؛ و ژانرهای مختلفی دارند، از جمله: رمان، داستان کوتاه، و نمایش نامه. در این‌جا فهرستی از آثار او، بر اساس تقسیم‌بندی فوق، آورده می‌شود.

1. اتوبیوگرافی و خاطرات

آثار ذیل، جزو خودزیست‌نامه‌ها و خاطرات نوال سعداوی‌اند: «خاطراتی از زندان زنان» (۱۹۸۳)، «سفرهایم به دور دنیا» (۱۹۸۶)، «خاطراتی از طفلی به نام سُعاد» (۱۹۹۰)، «زنده‌گی من، بخش ۱» (۱۹۹۶)، «زنده‌گی من، بخش ۲» (۱۹۹۸)، «زنده‌گی من، بخش ۳» (۲۰۰۱).

2. آثار داستانی-ادبی

این دسته از آثار او، نظر به ژانرهای شان، به سه گونه دیگر تقسیم می‌شود:

• رمان‌ها: «خاطرات یک زن پزشک» (۱۹۵۸)، «غایب» (۱۹۶۹)، «دو زن در یک زن» (۱۹۷۱)، «زنی در نقطه صفر» (۱۹۷۳)، «مرگِ تنها مرد جهان» (۱۹۷۵)، «سقوط امام» (۱۹۸۷)، «جنیات و ابلیس» (۱۹۹۱)، «عشق در زمان نفت» (۱۹۹۳)، «رمان» (۲۰۰۴)، «زينة» (۲۰۰۹) و غیره.
• داستان‌های کوتاه: آثار زیر جزو مجموعه/کلسیون‌های داستان‌های کوتاه سعداوی‌اند: «عشق را آموختم» (۱۹۵۷)، «لحظه‌ای از حقیقت» (۱۹۵۹)، «بخشش ناچیز» (۱۹۶۰)، «عین الحیات» (۱۹۷۶)، «مرگ وزیر پیشین» (۱۹۷۸) و ….
• نمایش‌نامه‌ها: «دوازده زن در یک سلول» (۱۹۸۴)، «خدا در جلسه‏ همایش استعفا می‏دهد» (۱۹۹۶).

3. آثار غیرداستانی (تحقیقی)

از آثار مهم غیرداستانی سعداوی می‌توان این‌ها را (به ترتیب تاریخ انتشار) نام برد: «زنان و جنسیت» (۱۹۶۹)، «زنْ اصل است» (۱۹۷۱)، «مردان و جنسیت» (۱۹۷۳)، «چهره عریان زنان عرب» (۱۹۷۴؛ که به فارسی هم ترجمه شده است)، «زنان و اختلال روانی» (۱۹۷۵)، «در باره زنان» (۱۹۸۶)، «نزاعی نو پیرامون آزادی زنان عرب» (۱۹۹۲)، «مجموعه مقالات» (۱۹۹۸)، «مجموعه مقالات» (۲۰۰۱)، «درهم شکستن موانع» (۲۰۰۴)، «زن، دین و اخلاق» (که به فارسی نیز ترجمه شده است).

***

آثار سعداوی اغلب به زبان عربی‌اند، اما در دهه هشتاد میلادی و پس از آن، که هم‌زمان است با اوج شهرت سعداوی، کتاب‌هایش به بسیاری از زبان‌های دنیا ترجمه شدند. البته تصویری که از او در رسانه‌ها و مجامع علمی-فرهنگی ساخته‌اند، بیش‌تر تصویر یک «فمینیست» است، تا نویسنده. دلیل این امر را او خود این گونه توضیح می‌دهد: «وقتی من زندان هستم، رسانه‏ها خیلی به موضوع علاقه‏مند هستند. ‌ولی وقتی رمان می‏نویسم، این علاقه به‌اندازه‏ توجه به ‏قضیه‏ حاد زندان یا دادگاه رفتن نیست. رسانه‏ها، زمانی به موضوع علاقه‌مند می‏شوند که جنبش فمینیستی، موضوع را مطرح می‏کند. فمینیسم، یعنی زندان، یعنی فهرست اعدام، یعنی دادگاه و مبارزه؛ این‌ها موضوعاتی هستند که به شدت برای رسانه‏ها جذاب هستند و جای کار دارند.» اما او، با توجه آثارش، که اغلب رمان استند، ترجیح می‌دهد به عنوان یک نویسنده شناخته شود. اما از طریق پلی که بین نوشتن و فمینیسم می‌زند، خودش را فمینیست هم می‌گوید: «فمینیسم برای من تلاش و مبارزه برای عدالت است؛ برابری یک زن و مرد، برابری میان طبقات و برابری کشورها است. این هدف هر نویسنده‏ای است. چرا من رمان می‏نویسم؟ چون عدالت را می‏خواهم. عدالت، آزادی و عشق، رویای من است. من سخت، از بی‏عدالتی و نابرابری آزرده‏خاطر هستم. در نتیجه، خشم‌گینم؛ می‏خواهم چیزی بنویسم و به نوعی مبارزه کنم. پس نوشتن من همان مبارزه با نابرابری و بی‏عدالتی است».

نوشتن به صورت کلی، و نوشتن رمان به صورت خاص، هدف زنده‌گی نوال سعداوی بوده است. او از نوشتن، لذتی می‌برد که دلیلی برای زنده ماندنش است: «تنها چیزی که کمک کرد زنده بمانم، لذت نوشتن بود، که لذتی بیش‌تر از سکس، برای من دارد. من از زنده‌گی خانواده‌گی‏ام هیچ لذتی نبردم، مگر از دخترم و پسرم. اما شوق و لذت نوشتن، بالاترین لذت است».

نوال سعداوی برای سال‌ها در مصر ممنوع التصویر بود. پخش خبر و سخنی در مورد او از تلویزیون‌های دولتی مصر ممنوع بود. برای چندین سال کتاب‌هایش در داخل مصر اجازه چاپ نمی‌یافتند، (شاید) از همین رو تعدادی از کتاب‌هایش در بیروت، لبنان، چاپ شده‌اند. همان‌گونه که در قسمت نخست گذشته ذکر شده بود که چاپ و نشر کتاب «زن و جنیست» برای او دردسرساز شد. نگارش نمایش‌نامه «خدا در جلسه‏ همایش استعفا می‏دهد»، که نقدی‎ست بر متون مقدس، نیز با مشکلاتی مواجه شد. سعداوی، که ده سال در مورد متون مقدس تحقیق کرده است، در مورد این کتاب و سرگذشت آن می‌گوید: «پدرم همیشه به من می‏گفت که؛ خدا، کتاب نیست، خدا انجیل یا قرآن نیست، خدا بعد از ماشین چاپ پیدا نشده. خدا عدالت، آزادی و عشق است. خدا وجدان ماست. در نمایش‌نامه‏ام در باره ‌این وجدان ‌و آگاهی صحبت کردم، که خدای ما در درون ماست، نه [در] کتاب مقدس.‌ دولت هم از همین موضوع خشمگین شد. من را به دادگاه کشاند و می‏خواست ملیت و گذرنامه‏ مصری را از من سلب کند. من هم اعتراض کردم که پس آزادی نوشتن کجاست؟ بالاخره در این دعوای دادگاه برنده شدم. چون دادگاه واقعن عادل بود و گفتند ما در مصر آزادی نوشتن داریم، ما نویسنده‏ را مجازات نمی‏کنیم و او آزاد است. این نکته هم در آن شرایط بدون آزادی، خودش مثبت است. می‏توان گفت که بعضی از قاضی‏ها و دادگا‏ه‏ها هستند که مدافع آزادی اندیشه‏اند و گروه‏های دیگر، گروه‏های سیاسی هستند که مخالف آزادی اندیشه هستند». اما کار به همین جا ختم نشد. سعداوی از سوی «جمعیت اسلامی‌مصر» به کفرگویی، الحاد، و توهین به دین و خدا، متهم شد، نمایش‌نامه متوقف و پاره شد و ناشر نمایش‌نامه، این اثر و نیز کتاب «سقوط امام» را جمع آوری کرد.

ادامه دارد…

پانوشت: نقل قول‌های مستقیم در این نوشته، از متن مصاحبه «آزاده اسدی» با دکتر سعداوی، که در سایت «کانون زنان ایرانی» نشر شده، برگرفته شده است.