صبور بیات
میزان مبارز برای زنان افغانستانی چندین برابر نسبت به سایر زنان جهان تعیین شدهاست. چندین برابر نسبت به زنان خیلی از کشورها آنان میرزمند. تا هنوز چقدر به زنان افغانستانی فکر کردهاید؟ تا به حال به زنهای این کشور فکر کردهاید؟ همانهایی که به عمقِ اندوه شان، زیباترند. همانهایی که شادی های شان اگرچه کم، اما بیمانند است. زنهای افغانستانی تلفیقِ از تمام حسهای متناقض اند، تمامِ بایدها و نبایدها. آنها همیشه در شرایط نابرابر با مردان زیستهاند و تمام زندگی شان یا به جنگیدن میگذرد یا به تسلیم شدن از سر ناچاری. آری اینجا افغانستان است، قلب جنگهای بزرگ و نابرابر. زنهای زیبایی که تمام عمر برای حداقل حقوق انسانی شان میجنگند. آیا تا به حال فکر کردهاید جنگِ یک زن در شرایط نابرابر چگونه است؟
زنان این کشور میجنگند تا زنده بمانند، زنده که ماندند مبارزه میکنند که اجازه مکتب رفتن و بعد دانشگاه رفتن بگیرند. زنان افغانستان از خانه تا خیابان، از کلاس درس دانشگاه تا نگاههای شهوت آلود مردان مبارزه میکنند. اینقدر طولانی سختی کشیدن زنان افغانستانی و تسلیم نشدن شان شگفتیانگیز است. وقتی زنان این کشور از دانشگاه فارغ میشوند و میخواهند وارد قدرت و سیاست شوند به نظر میرسد که تازه جنگ شان شروع میشود. خیلی مبارزه میکنند تا به قدرت و کرسی حکومتی برسند. همینکه به کرسی حکومتی و غیرحکومتی معرفی میشوند در معرض تبصره و قضاوت نادرست جامعه قرار میگیرند. زن افغانستانی تلفیق از شادی و بغض است؛ شادیِ ناپایدار و بغضِ طولانی در پسِ تاریخ. زنِ افغانستان را با رنگ قرمز بشناسید. همانها که رژِ قرمزِ غلیظ شان همواره نمایی از شهوت و خشونت سرکوب شده است که اتفاقا ارتباطِ عجیبی به هم دارند. زیباییِ زن های افغانستانی همزمان خصلت نکوهیده، اما قابل ستایشی ست در محدودهای که برایش تعیین میکنند. چگونه میشود زیبایی را محصور کرد؟ چگونه میشود برای زیبایی، مرز گذاشت؟ چرا موهای پریشانِ زنی در باد این همه خاطرِ صاحبان قدرت را آشفته میکند؟ چرا تحملِ این همه زیبایی را ندارند؟
زن های این کشور به عبور پرتوهای نورِ خورشید لابه لای موهای شان امیدوارند؛ امیدوار و مصمم. اینها همان زن هایی هستند که همیشه در شرایط نابرابر جنگیده اند. زن هایی که تجاوز، خشونت، نابرابری و نادیده گرفته شدن را چشیدهاند، اما همچنان زیبایی شان اصیل و خواستنیست. همان هایی که با اندوه شرقی رهایی را از خویش آغاز میکنند و حتی اگر در اقلیت باشند بالاخره زمانی، جایی برگِ تازهای از تاریخ را ورق خواهند زد. زمانی که دیگر قرمز، فقط یک رنگ است. زنهای افغانستانی زیباترین زنهای جهان محسوب میشوند. زیبایی مبارزه و جنگیدن زنان این کشور در حوزههای گوناگون دیدنی است. این زیبایی امیدوارکننده هم است. همین امروز تاریخ فردای نسلهای بعدی بواسطهی همین زنان که در حوزههای گوناگون حضور دارند، نگاشته میشود. من به آینده درخشان مریم دخترم از حالا امیدوارم تا او و همنسل هایش جوان میشوند و رشد میکنند، راه خیلی هموار شدهاست. این امیدواری برای نسلهای بعدی مان انگیزه فراهمکردن زمینه رشد و شکوفایی دختران را در هر یک مان تقویت میکند.