نیمرخ
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر
EN
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
نیمرخ
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج

ضرورت تغییر ادبیاتِ مکان‌های مصدری در باره‌ی زن

  • نیمرخ
  • ۱۹ دلو ۱۳۹۸


کلیم الله همسخن

خشنونت‌ورزی علیه زن یک پدیده فرهنگی‌ست، یک نوع رفتار شخصیتی‌ست که دربستر یک فرهنگ در درازای تاریخ شکل گرفته و نسل به نسل انتقال یافته‌است. این فرهنگ زن‌ستیز نیاز به یک فرهنگ جدید و جای‌گزین دارد؛ این فرهنگ باید ساخته شود، آدم نو با اندیشه‌ی نو با شخصیت نو باید تربیه گردد. چنین امری مستلزم ایجاد تغییر در منابع و مراجع تأثیرگذار اجتماعی‌ست. خانواده، مکتب، مدرسه، مسجد و دانشگاه، مکان‌های مصدری تربیت فرد است. ادبیات خانواده‌های ما در برخورد با کودکان دختر و پسر دوگانه است. لالایی‌های مادران ما برای کودکان دختر و پسر فرق می‌کند. ترانه‌ی معروفی به گویش هزارگی داریم که می‌گوید: «باچی از مو کلان شود؛ والی بامیان شود» این ترانه برای فرزند پسر خوانده می‌شود، نمی دانم برای دختر چه؟ پدران و مادران برای پسران شان آرزوهای بزرگ می‌کنند؛ اما بهترین آرزوی‌شان برای دختر این است که به اصطلاح «پای شکسته بار آید» پسران شوخ و سرکش را در کودکی خانواده‌ها دوست دارند، تشویق مثبت می‌کنند؛ اما دختران شوخ را با ادبیات دیگری مانند: برای تو عیب است، خوب نیست، دختر نباید چنین کند و چنان باشد مخاطب قرار می دهند. واژه‌های که به‌کار می‌بریم قدرت دارند، بر روان فرد اثر می‌گذارند؛ واژه‌های منفی روحیه منفی و واژه‌های مثبت انگیزه‌ی مثبت ایجاد می‌کند. ادبیات خانوادگی ما نیازمند اصلاح است.
از بلندگوهای مساجد، معمولن انگیزه‌ی خشن بلند می‌شود. باری از عالم شهیری این شهر شنیدم که می‌گفت: «اگر مردی زنش را لت و کوب کند و آن مرد مجازات شود باز این فرهنگ افغانستانی به آن مرد پس از مجازات چطور اجازه می‌دهد که زن را زنده بماند»! آخر این چگونه فرهنگی‌ست که مردش می‌آموزد زن را لت و کوب کند؟ باز این چگونه فرهنگ قابل دفاعی‌ست که انگیزه‌ی کشتن را هم می‌دهد؟ کجایش انسانی‌ست؟ کجای این فرهنگ خرد پسند است؟ این زبان و ادبیات زن‌ستیزانه در منابر مساجد ما باید به ادبیات نرم و اخلاق مدارانه جاخالی کند.
نصاب آموزشی مکاتب، مدارس و دانشگاه‌های ما جایگاهی به زن قایل نیست. از کتاب‌های ادبیات فارسی صنف اول تا صنف دوازده، زمانی‌که من دانش‌آموز بودم، پنج قصه و افسانه، داستان و شعری که به اهمیت و برابری زن پرداخته باشد، در نصاب آموزشی کشور ما نبود. از «الف- الله» و « ب- بابا» شروع کردیم تا «ج -جواری» و الی آخر تمام کردیم، همه‌اش بر محور نام‌های مردانه می‌چرخید. تنها در کتاب‌های صنف هفت- تا دوازده چند شعری از رابعه بلخی، محجوبه هروی و پروین اعتصامی‌که تنها نام زنانه دارند، نه محتوای زن محور، است و تمام. تاریخ‌هایی که می‌خوانیم همه‌اش قصه‌ی آدم‌کشی شاهان و تعدد ازدواج‌های سیاسی با قبایل گوناگون است. با این حال، مرد این جامعه اگر باسواد شود (خواندن و نوشتن یاد بگیرد) از حق و حقوق انسانی خود و زن چه می‌داند؟ چقدر شخصیت وی می‌تواند در برابر زن انعطاف‌پذیر و نرم و ملایم تربیت شود؟ حتا دختران اگر در چنین بستری دانش فرا بگیرند از خود بیگانه تربیت می‌شوند، چیزهایی را فرا می‌گیرند که بر محور ارزش‌های مردانه بوده‌است.
به هرانجام، تمامی کانون‌های تربیتی-اجتماعی‌که شخصیت انسان افغانستانی در آن شکل می‌گیرد و از آن اثر می‌پذیرد، فاقد ادبیات و فرهنگی‌ست که بتواند شخصیت آشتی‌پذیر با حق انسانی-مساوی به زن و مرد تولید کند. لذا ضرورت است تا ادبیات این مکان‌های مصدری تغییر کند.

همچنان بخوانید

دیدبان حقوق بشر: کارنامه وحشتناک طالبان این گروه را منزوی کرده است

«پس از آمدن طالبان، دختران دو برابر پسران شب‌ها گرسنه می‌خوابند»

Share on facebook
Share on twitter
Share on whatsapp
Share on telegram
Share on linkedin
Share on email
Share on print

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پرخواننده‌ترین‌ها

طالبان یک دختر جوان را از جاده شهید مزاری در غرب کابل ربودند

آزار جنسی گدایان شهر توسط عابران و طالبان

طالبان در کابل یک دختر را با پدرش زیر رنجر لِه کرده کشتند

یک مرد در هرات به اتهام فروش مادرش در بدل ۴۵٠ هزار افغانی بازداشت شد

یک زن متأهل در فاریاب در بدل ۱۶٠ هزار افغانی فروخته شد

ضرورت تغییر ادبیاتِ مکان‌های مصدری در باره‌ی زن

توافق طالبان و شورای علمای شیعه برای «دخالت در حریم خصوصی مردم» و تطبیق فرمان‌های این گروه

عفو بین‌الملل: طالبان برای «مرگ تدریجی زنان» سیستم سرکوب ایجاد کرده است

زندان بی‌دیوار ترنس‌جندرها؛ زندگی در خفا، خشونت جامعه و شکنجه‌ی طالبان

«زنان نخستین قربانی جنایت پاکستان در واخان هستند»

Facebook Twitter Youtube

نیمرخ رسانه‌‌ای آزاد است که تلاش می‌کند با نگاهی ویژه به تحلیل، بررسی و بازنمایی مسایل زنان بپردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پُرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما

صاحب امتیاز و مدیر مسئول: فاطمه روشنیان
سردبیر و ویراستار: امان میرزایی
سردبیر بخش آنلاین: حسین احمدی
گزارشگران: لطیفه سادات موسوی، معصومه رها و زهرا سالومه
صفحه‌آرا: اسماعیل لعلی

نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

طراحی، برنامه‌نویسی و اجرای وبسایت  iNasri ⚒

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر