نیمرخ
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر
EN
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
نیمرخ
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج

پیامی برای هم‌جنسانم!

  • نیمرخ
  • ۳ حوت ۱۳۹۸

بهار سهیلی
خواستم برای ۱۰۰ نسخه‌ای شدن «نیم‌رخ» بنویسم و من فکر می‌کنم حال که از افغانستان دورم و حق بازگشت مجدد را در بهای امنیت و حفاظتی که در این سمت دنیا دریافت کردم، شاید برای طولانی‌مدت از دست دادم، فرصتی‌ست تا به جای مقاله نوشتن و پرداختن و تکرار مجدد نظر زنان پیش از خودم، نامه‌ای تحریر کنم؛ نامه‌ای به همجنس، به تمام زنانی‌که در تجربه‌ی گذشته و حال من نفس می‌کشند، با کلماتی‌که ممکن است بارها در ناخودآگاه زمزمه کرده‌اند و برای ابراز آن هیچ امکانی نبوده، حرف‌هایی که همیشه برای زنان ممنوع و مرگ‌بار به حساب می‌رود و به محض درمیان گذاشتن با نزدیک‌ترین‌ها، شما را به تجدید نظر و فراموشی دعوت کرده‌اند و سرگذشت تلخ زنان خانه‌دار و شاغل را به عنوان الگو و مدلی موفق برای پیمودن راهی مطمین، خاطرنشان کرده‌اند.
‎این نامه مختص به جامعه‌ی کنونی افغانستان در سال‌هایی‌ست که موج حق طلبی‌های زنانه، جنگ کشورهای بزرگ و افراط مذهبی ما را به هم می‌ساید و به بهانه‌ی قوم، کیش و باورهای متفاوت جداسازی می‌شویم و زنان رفته رفته به بحرانی غیر قابل تغییر و جمعیتی‌که همیشه پیشرفت برای آن‌ها زودهنگام است، مبدل شده‌اند. سال ۲۰۲۰ میلادی درست زمانی‌که بیش از هروقتِ دیگر معتقدیم کشورهای جهان اول نه تنها به مراتب بهتر از جغرافیای به نام افغانستان است که شاید در هیچ ابعادی قابل مقایسه نیست. ‎البته‌که در بسا موارد قابل قیاس نیست؛ اما مشترکاتی ضد زن با وطن دارد، چرا که قانون‌گذاران و حقوق‌دانان فمینیست آن در بیشتر موارد مردانی‌اند که در نهایت از منافع خود عقب نمی‌کشند.
‎بحث حق انتخاب پوشش اینجا داغ است و مردان مسلمان برای زنان زیر استعمار و سلطه خود، حق پوشش اسلامی می‌طلبند تا زنان مسلمان در اروپا هم دستاویزی برای نجات از فشار نداشته باشند و هم چنان مقید به پوشاندن موی سرشان مطابق میل مردان باشند.
‎البته داشتن حق انتخاب پوشش، از الزامات حقوق زنان است؛ اما حد اقل من و بسیاری از شما می‌دانیم که شاید هیچ دختری از بدو تولد پوشاندن موهای سرش را خودش انتخاب نکرده‌است.
‎ما چادر به سر انداختیم تا با مردان فرق داشته باشیم، برای اینکه پوشیده باشیم تا مردی را تحریک نکنیم. عریانی موی سرمان گناه شمرده شده و در صورت عدم رعایت قواعد مستحق مجازاتیم تا جایی‌که میان مردم عام است، تصور کنند زن بی‌حجاب در قیامت از موی سر آویزان می‌شود.
‎قبل از اینکه ماهیت و خدای ادیان الهی را زیر سوال ببرم باید بگویم؛ ما زنان و مردان مسلمان از ابتدا حق انتخاب مذهب نداشته‌ایم و مسلمانی را بعد از اذان در گوشمان به ارث برده و در بیشتر موارد، حقیقت دینی را که پیرو-اش هستیم، نمی‌دانیم.
‎برای مثال، بارها با جوانانی روبه‌رو شده‌ام که از سنگسار، شلاق، قطع عضو بدن برای مجازات، کشتن کافر، حقوق ناکافی و‌ناچیز زنان در اسلام نمی‌دانستند و با شروع این مباحث از وحشت چشمان‌شان گرد شده و بعد گفته‌اند من چیزی نمی‌دانم و باید تحقیق کنم و البته هیچ‌وقت تحقیق نکردند و برای بحث مجدد بازنگشته‌اند.
‎متفکری که نام‌اش به خاطرم نیست چنین گفته: «خدا همیشه همانند افرادی رفتار می‌کند که خلق‌اش کرده‌اند.» ‎باید اعتراف کنم که اگر مرد بودم و تا اندازه‌ای سلطه‌جو و خودخواه هیچ دینی جز اسلام برای خود اختیار نمی‌کردم.
‎مرور سی سال گذشته‌ی زندگی‌ام مرا به این وا می‌دارد تا برایتان بنویسم که عامل و ریشه‌ی تمام ناملایمتی‌ها و رنجی که کشیدم مذهب موروثی بود، مذهبی که مرا در لایه‌های مختلف زندگی بیشتر و بیشتر تحت فشار قرار داد تا در خدمت دیگران باشم و به رنج و بی‌عدالتی که با آن دست‌وپنجه نرم کردم، افتخار کنم و به امید پاداش نامعلوم آن در آخرتی باشم که ممکن است وجود نداشته باشد و البته دلخوش به جمله‌ای که دگراندیشان نثارم می‌کنند؛ «زن قوی هستی». ‎و ای کاش! کسی پیش از این‌ها به من گفته بود که در مجموع تحمل اینهمه «حماقت» است.
‎ما همیشه مردسالاری را به مردها نسبت داده‌ایم و مردها را سربازان وحشی این سیستم زن‌ستیز می‌دانیم؛ اما حقیقت امر این است که پسرها به اندازه‌ی ما دچار این عقاید موروثی می‌شوند و برای ادامه‌ی حیات و زندگی در جامعه راهی جز پیروی و اطاعت از قوانینی‌که بر آنها وضع شده ندارند.
‎از نظر سیستم مذکرسالاری، هر مرد مسؤول رفتار و کردار و پوشش زنان وابسته و غیر وابسته به خود است و کنترل و مجازات زنان عصیانگر، جزو وظایف مهم‌شان به شمار می‌آید.
‎مجریان این سیستم راهی جز سرکوب زن و اعمال فشار و ستم بر او ندارند، چرا که در غیر آن به موجودی بی‌غیرت و بی‌مصرف مبدل می‌شود که در متن قواعد مردسالاری با القاب زننده‌ای خطاب و متهم و رانده خواهند شد. در حقیقت تمام این چرخه بر یک اصل استوار است؛ دست به دست کردن زنان از جایی به جایی دیگر (خانه‌ی پدر به خانه‌ی شوهر) و این مرد، مسؤول مراقبت از زن اسیری‌ست که در آینده معامله می‌شود و بعد مرد دیگری او را برای ارضای نیاز جنسی و تولید مثل در ازای محرومیت و سه وعده نان و تأمین اقتصادی در حد توان خودش مورد بهره‌برداری همه‌جانبه قرار خواهد داد و با شدت بیشتری او را کنترل خواهد کرد تا در زمان سکس دچار ناامنی روحی نشده، تجربه‌ی امنی داشته باشد و به محض ناامنی حق دارد کنیز(همسر) را به نام ننگ و ناموس به شکل وحشیانه‌ای از بین ببرد و کسی حق دادخواهی و اعتراض نداشته باشد و بعد ازدواج با برده‌ای دیگری که به خوبی مراقبت شده و برای او باکره مانده است.
‎در واقع این مرد نیست که علیه زن به ستیزه برخواسته، عواملی چون مذهب، سنت، فرهنگ ضد زن، رسم سرکوب و ادبیات مردسالاری‌اند که ما دو جنس را در برابر هم قرار می‌دهند و چون زنان با وجود برابری در تعداد، هنوز از هم دور و در رقابت با یکدیگر قرار گرفته‌اند، فرصت به هم پیوستن و حمایت از یکدیگر را در برابر ستم پیدا نمی‌کنند و مردانی‌ را که با زنان همراه شوند «زنچو»، «خاله زنک»، «دیوث» و «بی‌غیرت» خوانند تا از جریان عدالت‌خواهی به نفع زنان دور بمانند.‌ حالا بعد از سال‌ها رنج و سردرگمی و فرسودگی می‌نویسم، خدایی برای مجازات نافرمانی زنان عصیان‌گر وجود ندارد.
‎خدای خشمگین و همیشه غضبناک دنیای ما همین مردسالاریِ‌ست که مجازات نافرمانی و عدم اطاعت را در همین دنیا اجرا می‌کند، سنگسار، شلاق، برخورد فزیکی، بریدن اعضای بدن زنان، اسید پاشی، سوزاندن، طلاق بدون رضایت و امتیاز برای زنان، محرومیت از ملاقات فرزند، عدم پرداخت دست‌مزد برابر، نداشتن فرصت‌های برابر در جامعه، پوشش اجباری، میراث نابرابر، مهریه‌هایی که هیچوقت پرداخت نشده‌اند و خودداری از ازدواج با زنانی‌که باکره نیستند و… نمونه‌های واضحی از عدالت خدای مردسالاری به نفع و حمایت از مردان است.
‎آنچه دیگران «خدا» می‌تراشند، توهمی‌ست در عقب افکار و ذهن شما برای مراقبت و خودداری بیشتر و بهتر در مواقعی‌که ممکن است سیستم، فرصت آنرا نداشته باشد تا شما را مراقبت و ارزیابی کند. ‎القابی چون: زن پاکدامن و روسپی، ابزاری‌ست برای بالا بردن تحمل شما جهت پذیرش رنج بیشتر و مقایسه و رقابت با زنی دیگر به نفع مردان سیستم.
‎ادیان سازمان‌یافته: داستان‌های مسخره، کلاه‌های مضحک، مردانی طلبکار و خشمگین! ‎زمانیکه از این توهمات مذهبی، سنتی و سیستماتیک فارغ شوید خود را خدای بی‌بدیل زندگی خویش خواهید یافت و تبدیل به زنی قدرتمند خواهید شد که از شرکت و هم‌دستی با این سیستم‌ها و مناسبات قدرت‌طلبانه خودداری خواهد کرد.
‎زمانیکه پارادوکس زن قدیسه و بدکاره را از نظر سیستم در خود حل کنید، زمانیکه از تناقض میان خودکفایی و وابستگی رها شوید، زندگی تجربه‌ی بهتری خواهد شد.
‎برای رسیدن به «خود/زن» به اصل انسانیت مراجعه کنید، به جایی‌که مذهبی نبوده، پوششی تحمیل نمی‌شده و جنسیت محور زیستن با اعمال شاقه برای زنان نبوده، به دورانی‌که مرد مسؤول کنترل و حفاظت زنی نبوده و به خاطر داشته باشید، برای عبور از تمام این لایه‌های پر فشار هیچکس جز خودتان به شما کمکی نخواهد کرد. تا خدای زن‌ستیز را کنار نگذارید، تبدیل به انسانی خود ساخته نخواهید شد. ‎توهم خدا و مجازاتِ قیامت را کنار بگذارید و شجاعت مقابله با حقیقت موهوم در زمان حال را پیدا کنید، این دنیا را برای خود بهشت بسازید و قهرمان زندگی خود باشید، چرا که به قول فروغ فرخزاد؛ «نجات‌دهنده در گور خفته‌است».
‎باید یاد بگیرید به خشونت در هر سطحی نه بگویید. به تبعیض جنسیتی و محرومیت زنان در خانه و اجتماع و مهم‌تر از همه این‌که در برابر خشونت تماشاچی نباشید، سکوت نکنید و به طرف با «دست نگه‌دار» هشدار دهید و با قاطعیت از قربانی دفاع کنید، چرا که نظام هژمون مردانه عادت دارد در هر مسأله‌ای زن را محکوم و خشونت خود را توجیه و مشروع جلوه دهد.

همچنان بخوانید

۲۹ زن معترض در راهپیمایی روز شنبه در کابل زخمی شدند

شلاق، تفنگ، واژگان و صدای زنان در جاده‌های کابل

Share on facebook
Share on twitter
Share on whatsapp
Share on telegram
Share on linkedin
Share on email
Share on print

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پرخواننده‌ترین‌ها

طالبان یک دختر جوان را از جاده شهید مزاری در غرب کابل ربودند

آزار جنسی گدایان شهر توسط عابران و طالبان

طالبان در کابل یک دختر را با پدرش زیر رنجر لِه کرده کشتند

یک مرد در هرات به اتهام فروش مادرش در بدل ۴۵٠ هزار افغانی بازداشت شد

پیامی برای هم‌جنسانم!

یک زن متأهل در فاریاب در بدل ۱۶٠ هزار افغانی فروخته شد

یک زن در غرب کابل توسط پسرش به قتل رسیده است

در سوگ ۱۵ آگوست، روز سیاه سقوط کشور و برگشت گروه طالبان

روایت یک تحقیر

توافق طالبان و شورای علمای شیعه برای «دخالت در حریم خصوصی مردم» و تطبیق فرمان‌های این گروه

Facebook Twitter Youtube

نیمرخ رسانه‌‌ای آزاد است که تلاش می‌کند با نگاهی ویژه به تحلیل، بررسی و بازنمایی مسایل زنان بپردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پُرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما

صاحب امتیاز و مدیر مسئول: فاطمه روشنیان
سردبیر و ویراستار: امان میرزایی
سردبیر بخش آنلاین: حسین احمدی
گزارشگران: لطیفه سادات موسوی، معصومه رها و زهرا سالومه
صفحه‌آرا: اسماعیل لعلی

نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

طراحی، برنامه‌نویسی و اجرای وبسایت  iNasri ⚒

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر