این گفتمان امروز (شنبه، ۷ مارچ) به پیشواز و تجلیل از روز جهانی همبستگی زنان از سوی کمیته مصونیت خبرنگاران افغان، در کابل برگزار شد. در این برنامه زنان خبرنگار، رسانه‌ها، شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی شرکت نموده بودند.
خشنود خرمی
در شروع برنامه صدیق الله توحیدی، مسؤول بخش دادخواهی کمیت‌ی مصونیت خبرنگاران نگرانی‌هایش را نسبت به وضعیت پساصلح ابراز نمود. آقای توحیدی گفت: «حادثه‌ی اخیر، امیدواری‌های که نسبت به صلح به وجود آمده بود را زیر سوال برد. عدم تأمین امنیت شهروندان که از وظایف اصلی حکومت است متأسفانه در زمینه‌اش غفلت صورت گرفت. از جانب دیگر ما به این باور رسیدم که غیر از طالبان ممکن است گروه و گروهک‌های دیگر پشت این قضیه قرار داشته باشند که مانع رسیدن به صلح هستند. زیرا این گروه‌ها توانایی آماج قراردادن مردم افغانستان را در هر محلی دارند». همچنان آقای توحیدی روی حفظ آزادی زنان بعد از توافق و عملی‌شدن پروسه‌ی صلح تأکید ورزید؛ با این شرح که امیدواریم هم صلح بیاید و هم آزادی‌های اجتماعی و رسانه‌ای زنان محفوظ بماند. ایشان افزود: «تا هنوز هم بسیاری‌ها به این باور هستند که حضور زنان در تمام عرصه‌های اجتماعی، مشخصن در رسانه‌ها یک امر مذموم است. این درصورتی‌ست که حضور زنان در رسانه‌ها زبان گویای تمام زنان افغانستان بوده که توسط زنان رسانهی دردها، مشکلات و ناملایمت‌های موجود فرا روی زنان این مملکت منعکس می‌شود». سپس خانم وحیده فیضی، برگزار کننده این گفتمان به‌طور خلاصه وضعیت زنان، بخصوص زنان خبرنگار را در یک دهه‌ی اخیر به بحث گرفت و افزود که زنان اکنون و قبل از توفق‌نامه صلح نیز در سطوح مختلف مورد خشونت و آزار قرار گرفته‌اند. وی با اشاره به حضور نیافتن پر شور زنان در این برنامه گلایه نموده تأکید کرد که زنان باید افسار سرنوشت خویش را به دست بگیرند، از چیزی نترسند و خود نقش ایجاد نمایند نه اینکه منتظر باشند تا چه نقشی در پروسه‌ی صلح و دیگر موضوعات سیاسی و اجتماعی به آنان سپرده می‌شود.
در ادامه بانو فوزیه کوفی، عضو هیأت مذاکره کننده‌ی صلح، با اشاره به اینکه آیا دیدگاه طالبان نسبت به زنان تغییر کرده است یا خیر، گفت: «جدا از این بحث که آیا طالبان دیدگاه‌اش نسبت به زنان تغییر کرده یا خیر، باید این پرسش را مطرح کنیم که ما «زنان» چه آمادگی‌ها برای حضور طالبان در قدرت سیاسی افغانستان داریم؟ حالانکه طالبان ما را اصلن نپذیرد. بنابراین؛ اگر به این پرسش پاسخ عملی داده توانستیم، ایمان ما به مقوله‌ی «به عقب بر نمی‌گردیم» بیشتر شده و طالبان، زنان فعلی افغانستان را به عنوان یک جانب قدرت باید بپذیرد». بانو کوفی خود را با گلایه زنان خبرنگار افغانستان شریک دانسته گفت که یکی از واقعیت‌های انکارناپذیر این است که طالبان با رسانه‌ها و در قدم بعد با حضور زنان در رسانه‌ها مشکل جدی دارد. وی در کنار دیگر صحبت‌های خود به ارزش‌گزاری طالبان روی کسانی تأکید نمود که درگیر و عامل جنگ این چند دهه بوده‌اند و از اینکه زنان در جنگ سهمی نداشته‌اند، نادیده گرفتن‌شان را از سوی طالبان نگران کننده خواند. وی در ختم سخن‌هایش افزود که طالبان دیدگاه‌شان نسبت به دو دهه‌ی قبل تغییر کرده، اما تا گفته‌های خود را ثابت نکنند، نمی‌شود اعتماد کامل روی این گروه کرد. بانو درانی وزیری، معاون سخنگوی ریاست جمهوری از دیگر سخنرانان این گفتمان، جدی‌ترین بخش توافق‌نامه صلح میان طالبان و حکومت افغانستان را جایگاه و آزادی زنان یاد می‌شمارد. او می‌گوید که حکومت افغانستان برای این توافق‌نامه طرح منظمی دارد که نقش زنان در صلح و پساصلح برجسته است. بانو وزیری خاطرنشان کرد که با هیچ فشاری حکومت افغانستان در توافق‌نامه‌ی صلح حاضر به معامله نخواهد شد و زنان بخش واقعی هیأت مذاکره کننده خواهند بود.در اخیر خانم مکیه منیر، خبرنگار و فعال رسانه‌ای و خانم دیوا (خبرنگار) صحبت‌هایی داشتند. خانم منیر آشکارا نگرانی خویش را از نادیده گرفتن زنان در تمام بخش‌ها، به ویژه در بخش رسانه‌ای ابراز نمود و گفت: «از یک‌سو خوشحال و خوش‌بینیم به آمدن صلح، از سوی دیگر نگرانی جدی داریم از وضعیت زنان پساصلح» وی با اشاره به راه‌حل این نگرانی افزود که تنها ایستادگی و مقاومت زنان می‌تواند این آزادی‌ها را حفظ و در آینده استقلال بیشتر به ارمغان بیاورد. خانم دیوا نیز با ابراز نگرانی از مهبم بودن جریان گفت‌وگوها و نا معلوم بودن جزییات کامل توافقات گفت که طالبان اگر هم در این مذاکره شریک قدرت شوند، نمی‌توانند نقش رسانه‌ای، اجتماعی و سیاسی زنان را در چوکات حکومت نادیده بگیرند، زیرا مبتنی بر مواضع شرعی، اسلامی و حقوقی نیز زن انسان کامل و دارای حقوق کامل انسانی می‌باشند.
