خانه‌بندی" قرنتینه" فرصت کافی برای عشق

صبور بیات
عشق و محبت از دادن فرصت کافی به همدیگر افزایش پیدا می‌کند. در جامعه‌ی افغانستانی کمتر مردان به زنان فرصت اختصاص می‌دهند. اکثرن عشق و محبت تنها در زمان هم‌بستری و همخوابی ابزار می‌شود. خیلی از مردانی هم داریم که چند ماه بعد خانه می‌آیند و کمتر فرصت شنیدن گپ‌های همسران شان را دارند. در جنوب کشور که شماری زیادی از مردان برای کار در مسافرت به کشورهای عربی سفر می‌کنند پس سال یکبار اگر خانه بیایند. در سفر طولانی مردانی متاهل که به ایران و پاکستان می‌روند نیز همین قصه جریان دارد. مسافرت یک بحث جدا است و روایت‌های تلخ و طولانی دارد. مردانی داریم وقت خواب به خانه می‌روند و صبح بیرون می‌شوند و یا مردانی که چند روز نمی‌آیند. وقت زیاد به انگیزه عشق و ازدواج اندیشیدن بسیار کم بوده است. خانه‌بندی یا قرنتینه امکان افزایش عشق و محبت را بلند برده است و می‌برد. خانه‌بندی این فرصت را برای کسانی مهیا کرده است که تحمل شان نیز بیشتر شود آنان که حتا در روز جمعه همدیگر را تحمل نمی‌توانستند. شاید اجبار کرونا و قرنتینه زوج‌های را که با هم جنگی بودند را آشتی می‌کنند.
در برابر عشق و محبت خشونت و نفرت است، معمولا ابراز خشونت در محیط‌های خانوادگی در مقایسه با محیط های کاری بیشتر انجام می‌گیرد. در این‌جا ما با یک پارادوکس مواجه هستیم: محیط های خانوادگی غالبن فضاهایی صمیمی هستند و تعاملات انسان‌ها با یک‌دیگر در آنها به نحو نزدیک و غیر رسمی صورت می‌گیرد اما در همان حال، بیشترین نرخ‌های خشونت ورزی، شامل زد و خوردهای خانوادگی و خشونت‌های کلامی و روانی از چنین محیط‌ هایی گزارش می‌شوند. گزارش‌های منتشر شده است که حکایت از افزایش خشونت خانوادگی دارد. این‌ها وجود دارد. جنبه‌های مثبتی خانه‌بندی یا همان قرنتینه را بازتاب دهیم. همین‌که فرصت کافی برای بودن و ماندن در خانه در کنار هم پیدا می‌شود گفت‌وگوهای صورت می‌پذیرد. ممکن یک بخشی از گفت‌وگوها خاطراتی تلخ باشند. خاطراتی شرینی در زندگی مرد و زن وجود دارد، می‌شود از آن سخن گفت. فضاهای خانوادگی فضاهایی غیر رسمی هستند و افراد در آن آزادی عمل بیشتری را تجربه می‌کنند. وقتی در خانه و در محیط‌های خانوادگی بسیار بیشتر از محیط‌های کاری خودمان می‌مانیم و عادت می‌کنیم علاقه‌مندی که در سال‌های پیش وجود نداشته است خلق می‌شوند چیزهای که وجود داشته و کم بوده است افزایش پیدا می‌کند. از شیوه لباس پوشیدن و غذا خوردن بگیرید تا نحوه رفتار و طرز صحبت کردن و این‌ها بیشتر سخن به میان می‌آید. یکی از نکاتی که مثبت است و موجب افزایش عشق و محبت می‌گردد صحبت کردن مردانی است که همیشه قهر بوده اند تا سیاست شان خراب نشود. ممکن نیست که در طول ۴۵ روز و کم بیش این سیاست کاذب خانوادگی خراب نشود.
من احساس می‌کنم که مردانی خشن زیادی نفس عمیق می‌کشد و روح و روان زن اش را می‌خواند، گوش می‌کنند، بحث می‌کنند نه به قصد قانع کردن بلکه به قصد یاد گرفتن و شاید فضا قسمی ایجاد شده/می‌شود مجبور می‌شوند بیشتر سخن کنند. سعی می‌کنند خودشان را کنترول کنند. حتا مردان خشن تغییر می‌کنند، سر و صدا نمی‌توانند بکنند چون مردان همسایه در خانه‌بندی استند. خشم شان فرو می‌بلعند و پس از لحظاتی زن شان را به آغوش می‌گیرند و اگر جرات اخلاقی داشته باشند معذرت خواهی می‌کنند. این فرصت طلائی بر مرد و زن برای ابراز محبت و عشق است. دوستت دارم‌ها و عزیزم‌ها و پس از کرونا زندگی بهترتر از گذشته خواهیم داشت را افزایش می‌دهند. امیدواری پس از قرنطینه خلق می‌شود. دلبستگی‌ها و عادت کردن در خانه بودن افزایش پیدا می‌کند. امیدواریم کرونا برود و ما صمیمانه زندگی کنیم.