نیلوفر الحان اکبری
می‌خواهم آزاد باشم بیاموزم و در اجتماع، رسانه‌ها، تجارت، بخش‌های فرهنگی و سیاسی فعالیت نمایم. مرا نمی‌توانید در بند ساخت. بدون داشتن بال و پر پرواز خواهم کرد. به آسمان‌ها و به آنسوی کهکشان‌ها خواهم رفت با اراده محکم و توانایی‌های نهفته خود حرکت خواهم کرد.
هراس دارم از آنچه که سخنان و دغدغه‌ها بر زبان‌ها داد می‌زند که مبادا تاریک‌ترین دوران دوباره به کشورم مسلط شود و زحمات چشمگیر زنان نقش بر آب گردد. هرچند تفکرات افراط‌گرایان بجا مانده و سنت‌های ناپسند حاکم در شهر، کوچه و پس کوچه‌های کشور سد راه زنان و دختران افغانستانی وجود دارد با این حال کم نیستند زنانی که در اجتماع حضور پررنگ دارند.
می‌شناسم زن‌های با شهامت را که همواره با چالش‌ها مبارزه می‌کنند، مبارزه برای زنده ماندن، مبارزه برای زندگی کردن، مبارزه برای مهیا ساختن لقمه نان به فامیل خویش، مبارزه با محیط، مبارزه برعلیه بی‌عدالتی‌ها، مبارزه برای خواستن حق و عدالت، مبارزه برعلیه همه نکات منفی که مداوم در جریان است.
بیم آن می‌رود که یکبار دیگر حقوق زنان پایمال و دست‌آوردهای آنان که در دو دهه‌ی گذشته قابل ملاحظه بوده‌اند ازبین رود.
حالا چه باید کرد؟ تمام بایدها و نبایدها بر یک اصل بر می‌گردد و آن اصل این است که بیاید متحدانه صدای خاموش خود را بلند نمایم و به جهانیان برسانیم تا باشد شنیده شده در عمل پیاده گردد.
حال وقت آن است که در این مقطع زمانی بس خطیر و حساس، تمام نهادهای مدنی و حقوق زنان را باهم متحد ساخته خطوط سرخ خویش را تعین و یکجا در راستایی حفظ و اعاده حقوق خویش بیش‌تر از هر وقت و زمان دیگر مبارزه نمایم ودیگر به هیچ کسی اجازه این را ندهیم که برای ما حد، حدود و تعین تکلیف نمایند. این حقوق ماست و ما حق داریم که نظر داشته و چهار چوکات تعین نمایم.
صلح دایمی در فضایی برابری، تساوی جنسیتی، بالابردن سطح سواد، افزایش ظرفیت زنان، حمایت از مشارکت سیاسی زنان، آزادی فکر، خود کفایی اقتصادی، حق مالکیت و… اصل‌های بنیادی برای زنان افغانستان است و باید در زمینه اقدامات عملی انجام شود.
