نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

بیست و پنج نوامبر؛ رسم پروانه شدن

  • نیمرخ
  • 8 قوس 1399
سمیه رامش

سمیه رامش


یادواره‌ای برای پروانه‌ها

شصت سال قبل از امروز در بیست و پنج نوامبر چه اتفاقی افتاد که در تقویم جهان از این روز به عنوان یک تاریخ مهم یادآوری و گرامی داشت به عمل می‌آید؟

بیست و پنج نوامبر با حماسه و مبارزه‌ی عدالت خواهانه‌ی خواهران میرابال گره خورده است. مبارزه‌ای که با آگاهی شروع شد، برای عدالت اجتماعی و برابری کوشید و موجی دیگری از مبارزات زنان را به میان آورد. مبارزات حق طلبانه‌ای که عدالت‌خواهی را با از خود گذشتگی رقم زد و میراث جاودانه‌ای از حضور معنادار زنان را در مبارزات سیاسی و اجتماعی به جا گذاشت.

سه خواهرمیرابال به نام‌های مینروا، پاتریا و ماریا اهل جمهوری دومنیکن بودند .زنان مبارزی که برعلیه دیکتاتور زمان خود، علیه نابرابری، خشونت و ستم‌های اجتماعی جنگیدند، اما تن به خواری، ذلت و قبول خفت و بردگی  ندادند. آنها نماد آزادگی بودند و نه تنها برای آزادی زنان و برای رسیدن به حقوق برابر مبارزه کردند، بلکه مبارزات فمنیستی را با حرکت‌های وسیع مردمی علیه ستم جمعی گره زدند.

خواهران میرابال با نام سازمانی پروانه‌ها شناخته می‌شوند و این نام تا به امروز به مبارزه‌ی بی‌دریغ و شجاعانه‌ی آنها پیوند دارد. خواهران میرابال پروانه‌های آهنینی بودند که در راه مبارزه ابتدا پدر را از دست دادند، روال معمول زندگی شان برهم خورد، زندانی و شکنجه شدند و از دست دادن مال و اموال نیز بخش دیگری از مبارزات شان بود، اما با همه‌ی این‌ها در نهایت دولت و دستگاه دیکتاتور که تاب مقابله با پروانه‌ها را نداشت، مرگ را برایشان رقم زد. عشق، آزادی و شجاعت میراث پروانه‌هایی است که در بیست و پنج نوامبر سال 1960 از جان‌های خود برای مبارزه‌ای تاریخ‌ساز گذشتند.

بیست و پنچ نوامبر در تقویم کنونی

سازمان ملل متحد در بیست و پنج نوامبر سال 1999 این تاریخ را برای یاد بود از مبارزات خواهران میرابال به عنوان روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان تصویب کرد.  مجمع عمومی سازمان ملل متحد خشونت علیه زنان را (هرگونه عمل خشونت‌آمیز بر پایه جنسیت که بتواند منجر به آسیب فیزیکی، جنسی یا روانی زنان بشود)  تعریف کرده است که شامل انواع خشونت‌های پیدا و پنهان در جامعه‌ی بشری می‌شود. این خشونت ممکن است توسط افرادی از همان جنس، اعضای خانواده و جامعه اعمال شود.

افغانستان نیز از جمله کشورهایی است که  این روز را همراه با کمپاین شانزده روزه‌ی منع خشونت علیه زنان تجلیل می‌کند. هرچند شیوه و شکل این تجلیل‌ها در افغانستان به گونه‌ای است که از گستردگی و عمق خشونت علیه زنان در کشور نکاسته است و تا به امروز نتوانسته برنامه‌های موثری در جهت رفع انواع و اشکال خشونت‌ها علیه زنان به همراه داشته باشد، اما بازهم می‌توان این تاریخ را به مثابه‌ی یک فرصت برای نگاهی دوباره به وضعیت زنان در کشور و تاریخی برای اعتراض به گستردگی خشونت‌های آشکار برعلیه زنان برشمرد.

از آنجایی‌که بیست و پنج نوامبر در تاریخ مبارزات زنان جهان یک روز مهم و تأثیرگذار است و بخشی از یک تاریخ انکار نشدنی از تلاش و مبارزات زنان، علیه ستم و خشونت است؛ به این اساس نمی‌توان به عنوان یک روز معمولی از آن گذر کرد. این روز می‌تواند برای زنان در هر کجا و در هر دوره‌ی از تاریخ نماد مبارزه و تلاشی برای رسیدن به زندگی انسانی و بدون خشونت باشد.

همچنان بخوانید

فرخنده ملک‌زاده

زجرکشی فرخنده؛ خشونت بی‌پایان علیه زن و جامعه‌ی تماشاگر

28 حوت 1401
خانم هدیه ارمغان

نهادهای فمینیستی جهان موضع‌شان را در قبال زنان افغانستان مشخص کنند

20 قوس 1401

مبارزات زنان افغانستان از حاشیه به متن

مبارزات عدالت خواهانه‌ی زنان در افغانستان فراز و فرودهای بسیاری داشته است. زنان افغانستان در هر مقطع تاریخی تلاش‌هایی را برای رسیدن به حقوق برابر، آزادی و عدالت داشته‌اند. اما این تلاش‌ها هرگز به یک حرکت فراگیر تبدیل نشده است و در بحران ناشی از سیاست در کشور همیشه در حاشیه مانده است. حتا می‌توان گفت حرکت‌های زنانه در افغانستان تا به امروز مستقلانه نیز نبوده است و این سیاست حاکم در کشور بوده است که به مبارزات زنان در افغانستان سمت و سو داده است. طوریکه در دوره‌های مختلف سیاسی کمیت و کیفیت حضور زنان را گاه سلیقه، گاه ایدولوژی و گاه جبر تعیین کرده است. به همین اساس در دهه‌های دموکراسی، در نظام‌های چپ، در نظام‌های راست‌گرا و همچنان در دوره‌ی سیاه طالبان که در کل حضور زنان در اجتماع منع شد، هر دوره‌ی  برای زنان افغانستان میراثی از خشونت، جبر، سازش، ستم و نابرابری را با خود داشته است و در این میان هر وقت شرایط سیاسی کشور نسبتن موافق با آزادی و عدالت برای زنان بوده است با توطیه چینی یا برنامه‌های عقب‌گرایانه‌ی ضد زن به چالش کشیده شده است.

امروز هم در افغانستان خلا و فقدان یک حرکت، جنبش و مبارزات جمعی مستقل و خودجوش زنان احساس می‌شود. فضای حاکم در افغانستان به شدت فضای جنسیت زده و تبعیض‌آمیز است و نمی‌شود انکار کرد که خشونت یک روی سکه‌ی زندگی زنان در کشور شده است. زنان در رده‌های مختلف اجتماعی همه روزه خشونت را لمس می‌کنند، در خانه یک نوع و در اجتماع نوعی دیگر!

پس باید گفت؛ بیست و پنج نوامبر نباید در میان شعار زدگی ماهیت اصلی خود را از دست بدهد.  روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان می‌تواند چون رهنمودی زنان را به سمت مبارزه‌ای هدفمند سوق دهد، مبارزه برای رفع همه‌ی خشونت‌های ساختارمند سیاسی و اجتماعی که همه روزه بر زنان تحمیل میش‌ود. مبارزه‌ای که زنان را از حاشیه و حصار سایه‌های سنگین ناامیدی و ناتوانی به سوی آگاهی، بیداری جمعی، اتحاد زن‌محور و سپس پیکاری دوامدار و اراده‌ای راسخ سوق دهد و از دل تمام دردهای مشترک زنان یک قدرت، همبستگی و اتحاد شکشت‌ناپذیر را به وجود بیاورد. قدرتی که پیله را می‌شکافد و پروانه را به سمت آزادی می‌برد و یا هم مبارزه‌ای ققنوس‌وار که از خاکستر خود دوباره متولد شدن است!

موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: خشونت علیه زن
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
زنانی مبتلا به همورویید که به جای معالجه سرزنش می‌شوند 
هزار و یک شب

زنانی مبتلا به همورویید که به جای معالجه سرزنش می‌شوند 

2 جوزا 1402

راهروها و سالن‌های انتظار شفاخانه‌های خصوصی و دولتی در شهر کابل؛ دو محیط متفاوت برای زنانِ متفاوت است.درسالن‌های انتظار شفاخانه‌های خصوصی انگار فقط زنان خوش شانسی توانستند راه یابند که از نظر اقتصادی مشکلات کم‌تری...

بیشتر بخوانید
«روزهای دشواری‌ست، اما تسلیم نخواهم شد»
زنان و مهاجرت

«روزهای دشواری‌ست، اما تسلیم نخواهم شد»

6 جوزا 1402

دوهفته از آمدن مان به ایران می‌گذرد. افغانستان که بودم تصورم از زندگی در ایران چیز دیگری بود. اتاق‌های قشنگ و خوش منظر؛ صالون کلان با آشپزخانه‌ی مجهز و زیبا؛ حویلی کوچک اما با صفا و تمیز. بار...

بیشتر بخوانید
«بعد از مرگ شوهرم باید زن برادرش می‌شدم»
هزار و یک شب

«بعد از مرگ شوهرم باید زن برادرش می‌شدم»

2 جوزا 1402

خانه‌‌ای‌ قدیمی با دیوارهای رنگ و رو رفته و بعضاً فروریخته‌اش، سمیه 14 ساله و مادرش کریمه 33 ساله‌ را درون یکی از اتاق‌های کوچکش که تا سوراخ شدن دیوارهایش چیزی نمانده جا داده است. این خانه در دورترین نقطه‌ی غرب کابل...

بیشتر بخوانید
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
«پریسا از ترس به خود می‌پیچید»
هزار و یک شب

«پریسا از ترس به خود می‌پیچید»

2 جوزا 1402

نویسنده: مزدک معصومیت و نشاط از سراسر وجودش می‌بارد. غرق در زندگی و جهان کودکانه‌اش است. بی‌خیال از ناملایمتی‌های جهان پیرامونش هر گاه و بیگاه را با دنیایی از آرزوهای دل‌انگیز و کودکانه‌اش به سوی خواسته‌ها و...

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo
بستر گفتمان زنانه

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
EN

-
00:00
00:00

لیست پخش

Update Required Flash plugin
-
00:00
00:00