لباس زنانه یکی از مهم‌ترین کالاهای بازار را تشکیل می‌دهد. با تبدیل شدن هر فصل لباس‌های مناسب فصل به فروش می‌رسد. اما مدهای جدید فروش لباس زنانه را بلند برده است. همین است که بیش‌تر فروشگاههای شهر ویژه‌ی لباس زنان است و میزان کمتر دکان‌ها به لباس مردانه اختصاص یافته است. از این رو بیشترین عاید را دکان‌داران از این مجرا به دست می‌آورند اما سهولت خرید این اجناس برای زنان هنوز یکی از سخت‌ترین کارهای ممکن است.
زنان که خریدار این لباس‌ها استند، اما همیشه جنسی را که می‌خرند لباس‌های فصل و چادر و دامن و کرتی نیست. آن‌ها نیاز دارند لباس‌های مخصوص شان را نیز خریداری کنند.
سینه‌بند و شورت لباس‌های زیر زنان را تشکیل می‌دهند که هنوز زنان در جامعه‌ی در حال گذاری چون افغانستان در بازار هنگام خرید این کالاها دچار مشکل استند. دید سنت‌گرایانه‌ی جامعه برای زنان اجازه‌ی این را نمی‌دهد که آن‌ها آزادانه و بی هیچ هراسی خریداری کنند.
تا آن‌جا که در بسیاری از فروشگاههای لباس زیر زنانه در شهر سر زدم ولی کسی از میان خریداران که دختران جوان و خانم‌ها بودند حاضر به مصاحبه در این زمینه با من نشدند. فروشندگان نیز اگر در این مورد با اکراه صحبت کنند ولی مصاحبه نمی‌دهند.
اما با حکمت‌الله که یکی از فروشندگان لباس زیر در یکی از فروشگاههای شهر کابل است توانستم مصاحبه داشته باشم و در این مورد بپرسم. او با وجود این‌که هنگام صحبت کردن حس خجالت در چهره و حرکاتش هویدا بود، گفت: «مشتریان دکان من زیاد احساس خجالت ندارند چون من طوری با آن‌ها برخورد می‌کنم که آن‌ها احساس ناراحتی نداشته باشند.»
خوش‌بختانه تازه در کنج‌و‌کنارهای شهر زنان فروشنده نیز به چشم می‌خورند که سحر شفیعی یکی از آنان است. او دکان کوچکی دارد که در آن لوازم آرایشی و لباس زیر زنانه می‌فروشد. از او پرسیدم که زنان وقتی به دکانت می‌آیند و سینه‌بند و شورت می‌خرند، احساس راحتی دارند یا خیر؟ سحر گفت: «خانم‌ها از این‌که این کالاها را از زنان می‌خرند احساس خوب دارند. از من تشکر می‌کنند که برای خرید این کالا برای شان سهولتی ایجاد کرده‌ام.»
با آن‌هم گویا نمی‌شود از شرّ شرمی که از دید سنتی ریشه می‌گیرد خلاص شد. به گفته‌ی او زنانی که سن شان بلندتر از چهل سال است، بیش‌تر هنگام خرید لباس زیر دچار خجالت استند.
بتول حیدری روان‌شناس در این مورد می‌گوید که شرم با تفکر و احساساتی که شخص چگونه در اذهان دیگران به نظر می‌رسد، مرتبط است. لباس زیر مربوط به بخش خصوصی یک زن است که همیشه از سوی جامعه تشویق برای پوشاندن و محافظت از آن شده که کمتر آسیب هم خودش ببیند و هم این‌گونه القای غلط شده که عامل به انحراف کشاندن جامعه همین دو بخش از اندام زنان هستند.
در این جامعه دختران هنگامی که در فروشگاهی می‌روند که کالای مختص اندام‌های جنسی شان را یک مرد می‌فروشد. حس این را دارند که نکند اگر درخواست خرید کردم توسط این فروشنده حتا در ذهنش مورد قضاوت در سایز و اندام و قضاوت و تصورهای جنسی در ذهن فروشنده نسبت به خودم شوم و حتا برخی از دختران باورمند استند گویا درخواست جنسی از فروشنده‌ی مرد کرده‌ام.
به گفته‌ی او بر بنیاد دید و فرهنگ جامعه دختران و زنانی که از فروشنده‌های مرد، در این باره خرید می‌کنند برچسب‌های بد می‌زنند.
در هنگام خرید، نوار بهداشتی برای عادت ماهوار هم، چنین حالت روحی را اغلب زنان و دختران تجربه کرده‌اند و احساس عدم امنیت روانی، ترس از قضاوت جنسی توسط فروشنده و این‌که درباره‌ی من چه دارد فکر می‌کند ویا این خرید، حرکتی قبح و زشت است به آن‌ها دست می‌دهد.
بنابراین بانوان ترجیح می‌دهند نزد فروشندگان زن بروند و یا همراه شخص دیگری که از خودشان سن بیش‌تر دارد به خرید بروند و یا خود شان نروند و مادر و یا زن سن کلانی را برای انتخاب این‌گونه کالاها بفرستند.
در جامعه‌ی امروز افغانستان که هنوز پدیده‌های طبیعی جسمی انسان مایه‌ی خجالت پنداشته می‌شود، کمتر کسی حاضر می‌شود در این مورد که یکی از طبیعی‌ترین مسأله‌های زندگی شان است صحبت کند. هنوز زنان در هنگام خرید آن احساس شرم و هراس دارند و همین‌گونه تابوپنداری مربوط به این موضوع هنوز جریان دارد… .
