پس از حضور و مشارکت زنان دایکندی در عرصه‌های اجتماع، فرهنگ و سیاست گرایش دختران جوان به ورزش نیز افزایش پیدا کرد. با گذشت هشت سال از حضور زنان و دختران در میدان ورزش در شهر نیلی، مرکز این ولاست، کم‌کم سنت‌های فرا راه آنان شکسته است. اما هنوزهم از امکانات ورزشی برای زنان خبری نیست.
بنابر آماری که آمریت المپیک ولایت دایکندی به هفته‌نامه نیمرخ داده است، دو هزار و 681 زن در این ولایت در هشت رشته‌ی ورزشی فعالیت دارند. این بانوان در بخش‌های رزمی همچون فول رزم، تکواندو، مشت زنی و جوجیتسو و همچنان والیبال، فوتبال، شطرنج و بایسکل‌رانی فعالیت دارند. به تازه‌گی نماینده‌گی پینگ پانگ نیز از سوی اداره المپیک در شهر نیلی ایجاد شده است.
حوا رضایی تنها مربی زن در شهر نیلی است که حدود ده سال می‌شود در عرصه هنرهای رزمی فعالیت دارد.
او ورزش را از یک روستا در ولسوالی شهرستان آغاز کرد و به مقام مربی‌گری رسید و اکنون بیش از پنجاه بانو را آموزش می‌دهد.
خانم رضایی در گفت‌وگو با هفته‌نامه نیمرخ گفت که در نبود امکانات مناسب بازهم علاقه‌مندی دختران جوان به ورزش او را وادار کرده تا برای خلق فردای متفاوت‌تری تلاش کند.
حوا می‌گوید: «اولین سبک ورزشی که فرا گرفتم مشت زنی(کیک بوکسینگ) بود. سپس شش سال در رشته‌ی فول رزم کارکردم و اکنون جوجیتسو کار می‌کنم و به دیگران هم آموزش می‌دهم.»
اما برای پیش‌برد فعالیت‌های شان با چالش‌های زیادی مواجه اند. به گفته‌ی او، «عمده‌ترین مشکل زنان در شهر نیلی نبود مکان مناسب برای انجام فعالیت‌های ورزشی است. آمریت المپیک دایکندی یک سالون کوچک ورزشی را که در تهکوی ساختمان این آمریت قرار دارد، روزانه یک ساعت در اختیار زنان قرار می‌دهد. اما زنان در آن‌جا مصؤون نیستند و از سوی ورزشکاران مرد مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. در حین تمرین مردان به بانوان مزاحمت می‌کنند و مورد تمسخر قرار می‌دهند.»
اما این سالون ورزشی که در فصل زمستان و هوای سرد آفتاب اندکی از پنجره‌های کوچکش وارد سالون می‌شود برای ورزش بانوان جای مناسبی نیست. تنها امکانات ورزشی که می‌توان در آن‌جا یافت فقط فرش پلاستیکی است که ورزشکاران می‌توانند روی آن تمرین کنند. این بانوان حتا لباس ورزشی منظم و مناسب ندارند. وقتی وارد سالون ورزشی شدیم، هیچ خبری از موسیقی نبود که بتواند آنان را حین تمرین مصروف نگهدارد. آنان با شمردن گام‌ها و دست‌هایی که شمار تکرار یک حرکت ورزشی را می‌نمایاند ورزش می‌کنند و هرازگاهی به پنجره‌های کوچک سالون مینگرند تا مبادا کسی آن‌ها را دید بزند و یا عکس و فلمی بگیرد که برای‌شان دردسرساز شود.
محدودیت‌های اجتماعی-فرهنگی روی شکوفایی استعداد ورزشکاران زن تأثیر منفی گذاشته؛ تا جایی که باعث محدودیت خانواده‌ها و ممانعت از اشتراک دختران به برنامه‌های ورزشی شده است. ولی به هیچ عنوان نتوانسته از افتخارآفرینی بانوان جوان این ولایت جلوگیری کند.
به گفته‌ی خانم رضایی، برای اولین بار در مسابقات داخلی که سال گذشته در ولایت بامیان برگزار شده بود در بخش فول رزم از میان ولایت‌های دایکندی، بامیان و مزار شریف، ورزشکاران دایکندی مقام اول را گرفتند و در مزار شریف نیز کمربند طلا و جام قهرمانی را از آن خود کردند. همچنین در همین مسابقات دوره‌ای در ولایت هرات بانوان دایکندی مقام اول را کسب کردند.
این موفقیت‌ها باعث شده که دختران جوان و نوجوان در شهر نیلی، مرکز دایکندی رویاهای بزرگ‌تری در سر بپرورانند.
آرزو رحیمی، جوان پانزده ساله‌ایست که دونیم سال را در آموزش فول رزم سپری کرده و اکنون مشغول به فراگیری هنر رزمی جوجیتسو است.
او به هفته‌نامه نیمرخ گفت: «آرزو دارم در میدان‌های ملی و بین‌المللی برزمم.»
زهرا محمدی بانوی دیگریست که پنج سال فعالیت‌هایش را در بخش‌های والیبال و فول رزم سپری کرده است و اکنون جوجیتسو کار می‌کند.
زهرا: «صنف دهم در مکتب درس می‌خوانم و تنها دختر خانواده هستم که ورزش می‌کنم و آرزو دارم که خانواده‌ها نیز به دختران خود اجازه‌ی ورزش کردن را بدهند زیرا من معتقدم که استعداد‌های ورزشی دختران بی‌نظیر است اگر حانواده‌ها مانع ورزش دختران‌شان نشوند، آنان می‌توانند تا سطح بین‌المللی نیز راه پیدا کنند.»
ولی بعضی از دختران مثل شکیلا رحیمی حتا با ممانعت خانواده و جامعه مبارزه کرده‌اند تا از حقوق و آزادی خود حفاظت کند.
شکیلا می‌گوید «زمانی که برای تمرین و فعالیت‌های ورزشی به آمریت المپیک می‌آمدم مورد تمسخر قرار می‌گرفتم که بیهوده وارد دنیای ورزش شده‌ام، اما هیچ مانعی نتوانست مرا از فعالیت‌های ورزشی دور نگهدارد و اکنون سه سال است در بخش‌های رزمی کار می‌کنم.»
در همین حال خان‌علی غلامی، آمر المپیک دایکندی نبود امکانات ورزشی برای زنان را می‌پذیرد، اما از افزایش حضور زنان در میدان ورزشی و علاقه‌مندی زنان به ورزش‌های رزمی در این ولایت ابراز خوش‌بینی می‌کند و می‌گوید: «با گذشت هشت سال از آغاز فعالیت‌های ورزشی زنان، اکنون سنت‌های ناروا و سدهای راه زنان اندکی شکسته است.»
آقای غلامی می‌گوید: «متأسفانه ما مکان مناسب ورزشی نداریم. فقط یک سالون کوچک که گنجایش بیش از پنجاه نفر را ندارد در اختیار داریم. اگر اداره محلی دایکندی و موسسه‌های همکار با ما همکاری کنند ظرفیت زنان و جوانان ورزشکار را در یک سال دو برابر افزایش می‌دهیم. چون استعداد‌های ورزشی زیادی داریم که در گرو فقر و عدم امکانات ورزشی باقی مانده است.»
در همین حال، فاطمه اکبری، معاون امور اجتماعی و اقتصادی ولایت دایکندی می‌گوید «هیأت رهبری اداره‌ی محلی دایکندی از دست‌آوردهای زنان ورزشکار چشم‌پوشی نکرده و از آنان حمایت‌های مادی و معنوی خواهد کرد.»
اما آمر المپیک ولایت دایکندی می‌گوید «اکثر دختران ورزشکار حتا توان خرید کفش و لباس‌های ورزشی را ندارند و با همان لباس عادی‌شان ورزش می‌کنند. ورزشکاران از سوی اداره‌ی محلی هم مورد توجه قرار نمی‌گیرند. حتا مسؤولان ولایت در برنامه‌های ورزشی این اداره شرکت نمی‌کنند.»
مشکل دیگر زنان ورزشکار در شهر نیلی است که سالون‌های ورزشی ساخته‌شده از سوی سکتور خصوصی معیاری نیست و سالون ورزشی ویژه‌ی زنان که توسط یکی از موسسه‌های بین‌المللی فعال در دایکندی ساخته شده بود نیز به سکتور خصوصی سپرده شده است.
محمدعظیم باقری، مسؤول موسسه UNHABITAT (سازنده‌ی این سالون ورزشی) به هفته‌نامه نیمرخ گفت: ریاست شهرداری این سالون را به سکتور خصوصی واگذار کرده است.
با وجود افزایش علاقه‌مندی دختران به ورزش و شکستن سنت‌هایی که مانع فعالیت‌های ورزشی در دایکندی بود انتظار می‌رود زمینه‌ی رشد برای استعداد‌های ورزشی آنان نیز مهیا شود. تعداد زیادی از ورزشکاران زن در دایکندی در نبود امکانات ورزشی و مکان مناسب بازهم جهت رشد و انکشاف استعدادهای‌شان تقلا می‌کنند و آرزو دارند که در میدان‌های ملی و بین‌المللی بدرخشند.
حوا رضایی در شهر نیلی نمونه‌ای از زنانی است که سه کودک دارد و بنابر فرهنگ حاکم در جامعه ضمن ورزش باید «یک زن خانه‌دار» هم باشد، اما او در نبود امکانات ادامه داده است و اکنون از دیگر زنان و دختران جوان نیز می‌خواهد موانع فراروی شان را بردارند و ورزش کنند: «بارداری، وضع زایمان و بچه‌داری هم مانع فعالیت‌های ورزشی‌ام نشد. اکنون فرزندانم را نیز به ورزش تشویق می‌کنم و از خانواده‌ها می‌خواهم که برای ساختن جامعه‌ی سالم و عاری از اعتیاد فرزندان‌شان را به ورزش تشویق کنند.»
