از چند روز به این سو، ماجرای مرگ لیلا، واکنش های زیادی را در شبکه های اجتماعی برانگیخته است. هفته نامه نیمرخ گوشه ای از این واکنش ها را دنبال کرده است.
پاسخ مسئولین نهادهای دولتی مدافع حقوق زنان در هرات: «در اطلاعات نشر شده در شبکه های اجتماعی بیان شده است که گویا مسئولان محلی و نهادهای حامی زن برای رسیدگی به قضیه لیلا، کوتاهی و سهل انگاری کرده اند. اما بررسی های انجام شده نشان داد که هر یک از این نهادها وظایفشان را به درستی انجام داده اند.» مونسه حسن زاده از مسئولین در ولایت هرات در صفحه فیسبوکیش، زهرا کرامت را کارمند سابق دفتر واسا خوانده و گفته است که خانم کرامت بدون در نظر گرفتن مشورت های کمیته جندر، لیلا را به صلیب سرخ انتقال داده است و تلویحا اقدامات زهرا کرامت را خودسرانه دانسته است.
بهروز آرین، خبرنگار در هرات: «لیلا نامی بر اثر لت و کوب شوهرش قطع نخاع می شود. بانویی به نام زهرا کرامت بنا بر حس خیرخواهی اقدام به دادخواهی برای یافتن مکانی جهت پرستاری از وی می کند. ریاست امور زنان، کمیته جندر مقام ولایت، دفتر ندای زن، شفاخانه حوزوی و چند ارگان دیگر هر کدام بنا به دلایلی همکاری نکردند. لیلا را دوباره پیش همان شوهری که عامل فلج شدنش بود، روان کردند. لیلا بعد از چند روز بر اثر سرماخوردگی فوت می کند. بی پروایی مسئولین ارگان های حامی زنان در رابطه با مرگ لیلا، موجی از اعتراضات را به دنبال داشت. این اعتراضات مسئولین نهادهای نام برده را وادار به واکنش کرد. عاجل جلسه تشکیل دادند و نتیجه گرفتند که همه به وظایف خود درست عمل کردند و فیصله کردند که خانم کرامت، شخصی که برای لیلا دادخواهی می کرد، عامل مرگ او بوده است. همینقدر وقیح، همین قدر گستاخ، همین قدر ابلهانه.»
سلین بهار، شهروند: «چقدر قصه دردناک بود. چقدر متاثر شدم از اینکه با وجود تمام امکانات و موسسات موجود در هرات یک خانم و یک مادر دردمند بی پناه مانده. نه تنها تداوی نشد بلکه دوباره به جهنمی که او را به سوی نابودی کشانده بود، برگشت خورد و از خانم زهرا سوالی دارم. چرا لیلا را به شفاخانه بستر نکردندآیا شفاخانه حوزوی هم از بستر شدن لیلا انکار کردند؟»
ژیلا حبیبی، شهروند: «اول که سپاس گزار خانم کرامت هستم که زنی بوده از جنس انسانیت که تمام این مراحل را با صبر تمام پیش برده و دوم متاسفانه چیزی به نام حقوق زن وجود ندارد. من سه سال تمام از زندگی خود را روی ثمر بخشیدن به یکی از پروژه های توانمندسازی زنان زحمت کشیدم اما حالا بعد سه سال به این نتیجه رسیدم که هیچ کس نمی خواهد وضعیت زنان تغییر کند.»