درباره ملکه اعتراضات سودان چه می‌دانید؟
«ما را به اسم دین سوزاندند/ ما را به اسم دین کشتند/ ما را به اسم دین زندانی کردند/ دین از آنها بری است/ دین می‌گوید بگذر/ نمی‌گوید ساطور به دست بگیر/ می‌گوید عبور کن و در مقابل بایست و با حاکمان مقابله کن»
این شعر از ازهری محمدعلی است که در آن می‌گوید: «گلوله نمی‌کشد، آنچه می‌کشد، سکوت مردم است.»
دختری با چادری سفید بر روی ماشینی ایستاده و در مقابل هزاران جوان سودانی این شعر را به شیوه رپ می خواند. جوانها با شور و هیجان تشویقش می کنند. همه آمده اند تا به حکومتشان اعتراض کنند. چه کسی باور می کرد این دختر 22 ساله‌ی سودانی با همین شعر و همراه کردن هزاران جوان، فاتحه حکومت سی ساله دیکتاتوری به نام عمر البشیر را بخواند اما این حرکت الا صلاح پدیده جدیدی در تاریخ حضور زنان در عرصه های سیاسی و اجتماعی سودان محسوب نمی شود.
در سال‌های 1950 میلادی زنان سودانی«اتحادیه زنان سودان» برای بدست آوردن حقوق اولیهشان را ایجاد کردند و در یک‌ونیم دهه بعد از آن، دانشگاه ویژه‌ی زنان به نام «احفاد» جهت ارتقای سطح آموزش زنان در این کشور تأسیس شد.
زنانی چون خالده زاهر، نخستین زنی بود كه علیه استعمار بریتانیا قدعلم کرد و برای استقلال سودان مبارزه نمود، شکنجه‌ی ارتش بریتانیا را به جان خرید ولی از پا نیفتاد. خالده زاهر، زنی كه در زندان استعماری بریتانیا شكنجه شد، به نمادی از شجاعت و جسارت برای زنان تبدیل شد. فاطمه طالب، زنی که نخستین سازمان فمینیستی سودان را به نام «جمعیت فرهنگی زنان جوان» راه‌اندازی كرد. این‌ها زنان معاصر سودان هستند ولی تاریخ زنان سودان به این‌ها ختم نمی‌شود، بلکه سودان که در قرن‌های گذشته به نام سرزمین «نوبه» یاد می‌شد، محل فرمانروایی زنان بودند. زنانی که به نام کنداکه/قنداقه یعنی ملکه یاد می‌شدند.
ملکه ها سکوت را شکستند
جنگ داخلی، کاهش درآمد دولت، کم‌کاری دولت در عرضه خدمات و زیربنا، محدودیت‌های اجتماعی و دیکتاتوری باعث شد که ملکه‌ها سکوت‌شان را بشکنند.
آنچه مردم به ویژه زنان را همدست کرد تا جنبش مدنی برای مختومه کردن نظام دیکتاتوری تشکیل دهند، قوانین اسلامی سخت‌گیرانه‌ای بود که از سوی دولت بر زنان اعمال می‌شد.
چهار ماه تمام در امتداد رود نیل و شهر خارطوم صدای اعتراض و بیزاری مردم از ظلم و شکنجه و محدودیت‌های قوانین اسلامی بلند بود.
بیش از 80 درصد معترضان را زنان تشکیل می‌دادند. در این مدت بیش از هفتاد نفر کشته شدند. به همین دلیل امریکا، بریتانیا و شماری از نهادهای بین‌المللی و حقوق بشری از حکومت مرکزی سودان خواستند در برابر معترضان خویشتن‌داری کند. در همین هیاهو بود که یک دختر دانشجو از «دانشگاه بین‌المللی خارطوم» به معترضان پیوست.
چون این صحنه‌ی رمانتیک توسط دوربین مبایل «لانا هارون» ثبت و در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد. نشر این عکس و قطعه‌ی ویدیویی از این لحظه‌ی تاریخی باعث شد بزرگ‌ترین رسانه‌های دنیا دربه‌در دنبال کانال‌های ارتباطی با آلا صلاح بگردند. آلا صلاح دیگر یک دانش‌جوی معترض نبود بلکه لقب کنداکه/ملکه سودان را گرفت و نماد انقلاب این کشور شده بود.
این یک فرصت تاریخی بود که جهان را متوجه سودان بسازد. دیری نپایید که ارتش دست به کار شد و طبق خواست مردم، عمرالبشیر را از تخت حکمروایی پایین آورد.
سپس آلا صلاح اعلام کرد که «زنان سودان همیشه در انقلاب‌های این کشور شرکت داشتند. اگر تاریخ سودان را بخوانید می‌بینید که ملکه‌های ما دولت را هدایت می‌کردند. این بخشی از میراث ماست. افتخار می‌کنم که در این انقلاب شرکت کردم و خوش‌حالم که انقلاب ما اولین هدفش را به دست آورد و عمرالبشیر از قدرت کنار رفت.»
با کناره‌گیری عمرالبشیر از قدرت در سودان رهبران ارتش این کشور حکومت موقت دو ساله اعلام کردند که رهبری دولت را یک شورای نظامی به عهده داشت.
زنان سودان از پا ننشستند در این بین ده‌ها هزار مرد معترض آنان را همراهی می‌کردند، اما نشر تصویر آلا صلاح و حضور 80 درصدی زنان در جریان اعتراض‌ها باعث شد که این جنبش «انقلاب زنان» لقب بگیرد.
مردم سودان که از تاراج شدن انقلاب به دست نظامی‌ها شبیه انقلاب مصر و تصرف قدرت توسط جنرال سی‌سی هراس داشتند، ظرف دو شبانه‌روز حکومت نظامی را وادار به استعفا کردند.
جنبش آزادی و تغییر(انقلابیون) با ارتش مذاکره کردند و یک شورای حاکمیتی متشکل از یازده عضو تشکیل دادند که عایشه موسا به عنوان یگانه زن عضو این هیأت انتخاب بود تا دولت را رهبری کنند.
جشن و پایکوبی برای حق پوشیدن شلوار
عبدالله حمدوک/ رئیس حکومت بعد از عمرالبشیر، تمام قوانین سرکوبگرانهی نظام اسلامی عمرالبشیر را لغو کرد و به خاطر ظلم و ستم‌های ناشی از اجرای این قوانین، به زنان ادای احترام کرد.
دوباره زنان سودان به جاده‌ها ریختند. اما این‌بار نه برای تغییر رژیم، بلکه برای جشن گرفتن رفع محدودیت‌های حجاب و آزاد شدن پوشیدن شلوار برای زنان سودان. البته که پس از این هیچ دختر ده ساله‌ی سودانی مجبور به ازدواج نخواهد شد، وگرنه مورد حمایت قانون است. براساس سیاست حکومت عمرالبشیر، حجاب برای زنان اجباری بود، اما هیچ زنی حق پوشیدن شلوار نداشت. سالانه بین 40 تا 50 هزار زن به خاطر پوشش‌شان توسط پولیس دستگیر و شکنجه می‌شدند.
امروز زنان در سودان معترفند که اگر آلا صلاح روی آن سکو/بالای ماشین بلند نمی‌شد و علیه قوانین سخت‌گیرانه‌ی دینی حکومت اسلامی عمرالبشیر اعتراض نمی‌کرد، انقلاب به این زودی‌ها به پیروزی نمی‌رسید و هرگز صلح در کشور برقرار نمی‌شد تا مثل امروز لیگ فوتبال زنان سودان دایر شود.
