گزارش تعقیبی از https://nimrokh.af/5944/this-woman-and-her-children-have-come-from-ashtarli-to-daikundi-center-to-look-for-bread/
زهرا و کودکانش که به خاطر نجات از گرسنگی بعد از چهار شبانه روز پیاده روی از ولسوالی اشترلی به شهر نیلی مرکز ولایت دایکندی پناه برده بود اکنون در وضعیت بد اقتصادی به‌سر می‌برند.
او با تماسی به هفته نامه‌ی نیمرخ می‌گوید که نیاز به همکاری دارد.
زهرا می‌گوید «در شهر نیلی با اعضای یک خانواده زندگی می‌کنم. به هر اداره‌ای که برای مساعدت مراجعه کردم با من همکاری نکرد. شب‌ها را در اتاق سرد می‌خوابیم و روزها را با اعضای یک خانواده سپری می‌کنیم. مواد سوخت و مواد خوراکه نداریم و از غذای خانواده‌ای می‌خوریم که ما را مهمان پذیرفته است. »
زهرا بانوی 28 ساله و دو کودکش(ستایش هفت سال و سلمان چهار ساله) با خانواده‌ی شوهرش در ولسوالی اشترلی زنده‌گی می‌کردند. بیش از چهارسال است که شوهرش به اتهام فروش مواد مخدر و قتل در زندان بسر می‌برد. در نبود شوهرش وی دو کودکش را با گدایی و گرسنگی از مرگ نجات داد. اما با شیوع ویروس کرونا که شرایط اقتصادی برای همه دشوار شد خانواده‌ی شوهرش آنان را از خانه بیرون انداختند. سرانجام زهرا برای نجات از مرگ و گرسنگی دو کودش را گرفته و بعد از چهار شبانه‌روز پیاده‌روی خود را به شهر نیلی رسانید.
پس از نشر گزارش او در هفته‌ی نامه‌ی نیمرخ به تاریخ 4 عقرب 1399 خورشیدی مقام‌های محلی دایکندی وی را به مرکز حمایوی زنان در معرض خطر (خانه‌ی امن) انتقال داد. شماری از فعالان و نهادهای حامی حقوق بشر در دایکندی از جمله دفتر معاونت مقام ولایت به نیمرخ اطلاع دادند که به زهرا و کودکانش رسیده‌گی می‌شود.
سه و نیم ماه است که زهرا و کودکانش از ولسوالی اشترلی به شهر نیلی آمده‌اند تا از گرسنگی نمیرند ولی اکنون سرما و گرسنگی یکجا تهدید شان می‌کند.
این روزها زهرا وکودکانش در شهر نیلی مهمان یک خانواده است که این خانواده نیز از وضعیت اقتصادی خوبی برخوردار نیستند.
زهرا می‌گوید با ارائه‌ی چندین درخواستی در ادارات امور مهاجرین، اداره‌ی مبارزه با حوادث طبیعی و هلال احمر موفق به دریافت کمک نشده است.
قرار بود گلجان سمر یکی از فعالان حقوق زن در دایکندی زهرا را به آشیانه‌ی سمر در ولایت بامیان انتقال دهد. اما با دخالت شوهر و پدر شوهر زهرا آنان از خانه‌ی امن بیرون شد و نگذاشتند که زهرا به بامیان انتقال داده شود.
زهرا انتظار دارد که مسؤولان حکومت و نهادهای حامی زنان برای او شغلی پیدا کنند تا خودش بتواند نان روزمره‌اش را تأمین کند.
