ثریا بعد از اینکه تمام شهر نیلی را به دنبال کیک و شیرینی جستجو کرد و سرانجام با خرید شیرینی بی کیفیت و تاریخ مصرف گذشته به خانه بازگشت، با خود فکر کرد که چرا شهرش با داشتن میوه های خشک و تازه و گیاهان کوهی هنوز یک کارگاه شیرینی پزی ندارد؟ او سپس طرحی به دفتر زنان ملل متحد فرستاد و با کمک این دفتر، اولین کارگاه شیرینی‌پزی را در دایکندی راه اندازی کرد.
ثریا امیری، بیست و دو سال سن دارد و دانشجوی رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی است. او با استفاده از میوه‌های خشک مانند: بادام و چهار مغز، گیاهان کوهی و آبی مانند زیره، بادیان، پونه و میوه های دیگر، بیشتر از دوازده نوع کیک و کلچه تهیه می کند. او که یک هفته از افتتاح شیرینی سرایش می‌گذرد می‌گوید: طی یک هفته تقریبا تمام تولیداتش به فروش رسیده است.
ولایت دایکندی از جمله ولایات زراعتی افغانستان است که انواع پیداوار/ محصولات زراعتی در آن کشت و برداشت می‌شود و زندگی روزمره‌ی خانواده‌ها نیز بر محور محصولات زراعتی می‌چرخد، اما این محصولات بازار فروش مناسبی ندارد و نمی‌تواند نیازهای اقتصادی مردم را تامین کند.
مردم ولایت دایکندی به خصوص زنان این ولایت با سابقه‌ی سنتی و فرهنگ بومی در گذشته‌های دور در تولیدات شیرینی و شیرینی پزی شهره بوده‌اند.
خجور، بسراغ و حلوا از شیرینی و خوراکی‌های معروف هستند که تاکنون در بین مردم رواج دارد و کیک و شیرینی جزو خوراکی‌هایی است که تاجران از شهرهای غزنی، کابل و هرات به دایکندی می‌آورند اما مسیرهای ناهموار مواصلاتی به این ولایت و مکان نگهداری نامناسب باعث می‌شود که شیرینی‌جات، کیفیت اولیه‌اش را از دست بدهد.
ثریا امیری می‌گوید: «در کنار شیرینی‌هایی مانند کلچه و کیک‌های عروسی، شیرینی‌های سنتی را تهیه می‌کند. او می‌گوید: بعد از رونق یافتن کسب و کارش در شهر، شعبات شیرینی‌پزیش را به ولسوالی‌های دایکندی نیز گسترش می‌دهد تا زنان بیشتری جذب این کسب و کار شوند و از این طریق با استفاده از محصولات زراعتیشان امرار معیشت نمایند.«تلاش دارم که بعد از رونق یافتن کسب و کارم در شهر نیلی به خاطر ایجاد اشتغال به دیگر زنان، شعبات از شیرینی‌پزیم را به ولسوالی‌ها گسترش بدهم.»
در کنار ثریا، چهار بانوی دیگر صاحب شغل شدند و برای تامین مصارف زندگی روزمره‌شان برای ثریا کلچه می‌پزند.
ثریا که قبلا نیز علاقمندی به پخت و پز داشته برای انکشاف مهارت‌هایش به مدت یک ماه، کلچه و شیرینی‌پزی را از یک آشپز ماهر به گونه‌ی تئوری و عملی در کابل فرا گرفته و سپس به چهار خانم دیگر آموزش داده است که اکنون در کنار او کار می‌کنند.
اکنون ثریا انتظار دارد که تولیدات اش را که از پیداوارهای زراعتی دایکندی تولید می‌کند، به بازارهای خارج از کشور نیز صادر کند.
بی‌نظیر جعفری، رئیس امور زنان دایکندی می‌گوید: «ابتکار زنان در ایجاد تجارت‌های کوچک مانند شیرینی پزی، خیاطی، و صنایع دستی ستودنی است و یک امیدواری برای خودکفایی و استقلالیت مالی زنان را نشان می‌دهد.»
مسئولان در ریاست امور زنان دایکندی می‌گویند که تعداد زنان متشبث/کارآفرین به حدود شصت تن می‌رسد.
