«بیایید! با فرهنگ زن ستیزی مبارزه کرده و مانع خشونت‌های لفظی، روحی و روانی علیه زنان در محل کار شویم» این عنوان کنفرانس مطبوعاتی بیستم دلو بود که خبرنگاران هفت رسانه برای پوشش خبری این کنفرانس آمده بودند. لوگوهای ۳۷ نهاد در دعوت‌نامه مطبوعاتی این کنفرانس کنار هم چیده شده بود.
هشت زن و یک مرد عضو پنل بودند تا در مورد آزار و اذیت زنان در محل کار بحث و سخنرانی کنند. زمانی که گرداننده برنامه، بانویی را برای تلاوت قرآن دعوت کرد. دو افسر پلیس از راه رسیدند و با رفتار نامناسب خواستند، همه‌ی آقایان را از برنامه بیرون بکشند. سر و صدا بلند شد و خبرنگاران زن و مرد وسایل‌شان را جمع کردند تا پوشش خبری برنامه را بایکوت کنند.
سرانجام، گپ‌وگفت‌های این بانوان که به نام فعالان حقوق زن از آدرس نهادهای حامی زنان برنامه دایر کرده بودند، یک ساعت دوام یافت. در وقت پایانی برنامه اعلام کردند که برنامه فقط از سوی سه نهاد برگزار شده است. ۳۴ لوگوی دیگری که در دعوت‌نامه مطبوعاتی و بنر درج شده بود، صرفا برای تزئین بود.
در این کنفرانس مطبوعاتی، بحث‌ها در حدی شخصی بود که از اختلاف‌نظر دو نفر در فیسبوک سخن گفته می‌شد. بعد از سال‌ها سکوت نهادهای مدنی، سرانجام یک کنفرانس درباره زنان برگزار شد که اینگونه پایان یافت، درحالیکه هنوز مطالبه‌های عمده زنان بی‌پاسخ مانده است. هر روز فرخنده‌ها در روی خیابان‌ها و مکاتب قربانی می‌شوند و پرونده‌هایشان بدون رسیدگی مختومه می‌شود. زنان در محیط‌های کار، دانشگاه و حتی در خانه، مورد انواع خشونت‌ها و آزارهای جنسی قرار می‌گیرند و تکلیف قانون منع خشونت علیه زنان با پاسخ نه نهادهای قانونگذار مواجه می‌شود. هنوز هیچ نهاد مدنی نپرسیده است که چرا بزرگترین پروژه توانمندسازی زنان (پروموت) که قرار بود رهبران زن آینده افغانستان را پرورش دهد. بخاطر مصارف شخصی عده‌ای منفعت‌طلب حیف و میل شد؟ و چرا سرنوشت حقوق و آزادی‌های زنان افغانستان در پشت درهای بسته دوحه بلاتکلیف ماند؟ به نظر می‌رسد که نهادهای فعال در زمینه حقوق و آزادی‌های زنان دغدغه‌های مهمتر از مطالبات زنان دارند.
