حدود هفت سال پیش، راه اندازی پروژه ای به مبلغ 280 میلیون دالر برای توانمندسازی زنان افغانستان نویدبخش آینده درخشانی برای رهبری زنان به نظر می‌رسید. مبلغی که امریکا برای این طرح اختصاص داد، معادل درآمد سالیانه ایالات متحده بود. پروژه‌ای که قرار بود رهبران زن آینده افغانستان پرورش دهد و افغانستان را به یکی از کشورهای تاثیرگذار در منطقه از نظر رهبری زنان تبدیل کند. قرار بود 75 هزار زن در عرصه‌های مختلف در پروژه پروموت آموزش ببیند و صاحب مهارت‌های رهبری شوند و در دهه‌های پیش‌رو تصویر زن در افغانستان از چهره زن خشونت دیده در فقر و جنگ به چهره رهبران زن توانمند در جهان تغییر یابد و الگویی از جامعه در حال گذار از جنگ شود، اما چه شد که این پروژه به بن‌بست رسید؟ و بجای 75 هزار نفر، عده‌ی بسیار محدودی از زنان حدود 55 زن در ادارات دولتی از طریق پروموت مشغول به کار شدند.
اداره سرمفتش امریکا در امور بازسازی افغانستان اخیرا اعلام کرده است که حیف و میل‌ها در پروژه پروموت باعث به هدر رفتن پول مالیه شهروندان امریکایی شده است. در این میان آیا متضرران اصلی این حیف و میل، شهروندان امریکایی هستند؟
به نظر نگارنده، در این شکی نیست که شهروندان امریکایی بخاطر حیف و میل پولی که برای کمک به برنامه‌های انکشافی کشورشان می‌پردازند، متضرر شده‌اند اما متضرر اصلی این ماجرا نسل زنان امروز و فردای جامعه افغانستان هستند و حکومتی که بخاطر فساد اداری گسترده، فرصت‌های رشد را در این دوره تاریخی از بین بردند.
هر چند ناگفته پیداست که پروژه‌های مختلفی برای توانمندسازی زنان در دو دهه اخیر از سوی جامعه جهانی تامین مالی شد اما پروموت نقطه عطفی بود که در بین پروژه‌های مختلف حمایت از زنان، میتوانست نقش تعیین کننده‌ای برای نسل جوان زنان امروز جامعه افغانستان داشته باشد اما فرصت‌سوزی در این پروژه، ضربه جبران ناپذیری بر آینده سیاسی- اجتماعی زنان افغانستان وارد کرد. بعد از اینکه سیگار از حیف و میل بودجه پروموت خبر داد، فقط رسانه‌ها درباره چرایی ناکام شدن این پروژه گزارش و تحلیل منتشر کردند اما هیچ صدایی از هیچ نهاد نظارتی و مدنی برای پاسخگو کردن حکومت افغانستان و دیگر نهادهای همکار در پروموت بلند نشد.
