بسیاری تصور می‌کنند که پوشیدن کفش/بوت پاشنه بلند مختص زنان است اما جالب است که بدانید اولین بار مردان از کفش پاشنه بلند استفاده کردند. برخلاف تصور بسیاری، کفش پاشنه بلند فقط جنبه تزیینی و زیبایی برای زنان نداشته بلکه در طول تاریخ، اثرات فرهنگی، اجتماعی و صحی برای زنان در پی داشته است. در این نوشتار تلاش می‌کنیم کفش پاشنه بلند از جنبه‌های مختلف مورد بررسی قرار دهیم. در افغانستان نیز زنان و دختران بخصوص در سن جوانی گرایش زیادی برای پوشیدن کفش های پاشنه بلند دارند، ویترین مملو از کفش‌های پاشنه بلند زنانه در افغانستان، گویای این واقعیت است.
از کلاس اجتماعی تا قدرت و جذبه جنسی
در قرن هفدهم یعنی 400 سال پیش، مردان طبقه اشراف کفش‌های پاشنه بلند می‌پوشیدند تا موقع سوار شدن بر اسب، کفش‌هایشان به آسانی از پایشان بیرون نیاید. این کفش ها بخصوص در دوره جنگ‌ها و عملیات‌های نظامی کاربرد داشت. بعد از گذشت اندک زمانی، این مدل کفش‌ها در بین زنان اشراف نیز رایج شد. ملکه الیزابت اول، اولین زنی بود که کفش پاشنه بلند پوشید. از این دوره به بعد کفش پاشنه بلند بخشی از تجملات طبقه اشراف و نشانه تشخص و کلاس اجتماعی محسوب می‌شد. بعدها در صنعت کفش‌سازی، پاشنه بلند کفش برای زنان به طور عمده ساخته شد. دلایل مختلفی درباره پوشیدن این مدل کفش برای زنان وجود دارد.
امروزه برخی از زنان تصور می‌کنند که کفش پاشنه بلند بر زیبایی ظاهری آن‌ها می‌افزاید و اعتماد به نفس آن‌ها را درباره ظاهرشان تقویت می‌کند. اما مردان در مورد کفش پاشنه بلند برخورد دوگانه‌ای دارند. عده ای از مردان فکر می‌کنند که پوشیدن چنین کفش‌هایی برای زنان صرفا عذاب و آزاری است که زنان بر خود روا می‌دارند و برخی از مردان به دیده تحقیر و تمسخر به رفتار پوشیدن کفش پاشنه بلند توسط زنان نگاه می‌کنند، با این حال مردان تصور می‌کنند که زنان با پاشنه بلند جذابیت بیشتری دارند، از نیمه قرن نوزدهم با اختراع عکس، تصویر زنان برهنه‌ای با کفش‌های پاشنه بلند چاپ شد و این گونه به طور رسمی کفش پاشنه بلند به عنوان ابزار جنسی زنان و ابزاری برای تحریک شهوت در صنعت پورنوگرافی مطرح شد. امروزه برخی نیز اعتقاد دارند که پاشنه‌ی بلند کفش، برای زنان تعیین کننده‌ی قدرت و جذبه جنسی در دوره‌ای از تاریخ محسوب می‌شده است و به عنوان عاملی برای اغوای مردان و تصاحب قدرت توسط زن‌ها به شمار می‌رود.
فرش سرخ «کن»؛ ورود پاشنه‌تخت‌ها ممنوع
چندی پیش، ماجرای جلوگیری از حضور تعدادی از بازیگران زن بخاطر نپوشیدن کفش پاشنه بلند در جشنواره کن، بحث‌های زیادی را در افکار عمومی اروپا و امریکا برانگیخت. این ماجرا پوشیدن یا نپوشیدن کفش پاشنه بلند و قضاوت زنان بر اساس نوعیت کفش را به مساله تبدیل کرد. اینکه آیا قدرت و جذابیت جنسی زنان بر اساس پوشیدن چنین کفش‌هایی ارزیابی می‌شود؟
دستاوردهای هنری بازیگران زنی که کفش پاشنه بلند نپوشیده بودند، به اندازه کفش‌هایشان برای مجوز ورود به یک جشنواره مهم نبود. در روزنامه نیویورک تایمز در این باره مقاله‌ای منتشر شده است و معنای جذبه و قدرت زنانه را با کفش پاشنه بلند به چالش کشانده است، اینکه چرا باید معیار ارزیابی زنان امروز همچون قرن هجدهم میلادی با ابزارهایی مثل کفش تعیین شود؟ در حالیکه جذبه جنسی زن در قرن هجدهم با کفش پاشنه بلند ارزیابی می‌شد. حتی در قرن نوزدهم میلادی از رفتار زنان درباره پوشیدن پاشنه بلند به عنوان یک ویژگی ناعقلانی زنانه انتقاد شد تا مبارزات برای گرفتن حق رای زنان را بی‌اعتبار کند.
از جنبه سلامتی می‌توان گفت که پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند در درازمدت عوارض صحی جدی در پی دارد. تحقیقات نشان می‌دهد که افراد حدود یک ساعت می‌توانند پوشیدن کفش پاشنه بلند را تحمل کنند و بیشتر از این زمان، باید نگران عوارض صحی این نوع کفش‌ها بود. کفش پاشنه بلند باعث درد و ناراحتی در عضله‌های پا و کمر می‌شود.
