نویسنده: شینکی کروخیل، عضو مجلس نمایندگان افغانستان
۷ و ۸ ثور پیامد‌های خیلی سنگینی برای افغانستان داشت. هفتم ثور کودتای خونینی بود که توسط گروپ افراطی چپی به راه افتاد، هر فردی را که مانع افکار سوسیالیستی خود می‌دانستند عجولانه هدف قرار دادند. زمین‌دار، خان،کلان قوم، تحصیل‌کرده‌های غرب، اشخاص مذهبی؛ از هر قوم و قشر افغانستان کسانی را دستگیر کرده به پولیگون فرستادند و از میان برداشتند.
این رویکرد چپی‌ها باعث ترس و وحشت و باعث فرار مردم از کشور شد. تعداد کثیری از شهروندان به ایران و پاکستان مهاجر شدند. وضعیت پس از هفت ثور و آغاز مهاجرت‌های گروهی شهروندان به کشورهای همسایه، متاسفانه به عنوان یک فرصت تاریخی برای دو همسایه جنوبی و غربی شمرده شد که آغاز تمامی بدبختی ۴۳ ساله افغانستان شد.
این دو ملک برنامه‌های طویل مدت استراتژیکی امنیتی و سیاسی داشتند که نقشه‌کشی کردند و با انتخاب رهبران برای ما توسط خودی ما عملی کردند. جهاد تعریف شده این دو ملک حتا دیگر پل، سرک، کلینیک و همه‌ی تأسیسات و زیربنایی که برای خدمات عامه فعالیت داشتند مصون نماند. در جریان درگیری‌های داخلی، گروه‌های مجاهدین که به مقابله با شوروی شکل گرفته بود توسط غربی‌ها تمویل می‌شد.
مقصر اصلی ما افغانها بودیم که سواد و برداشت‌های سیاسی ما چقدر کم و یا هیچ بود که آیا برای خروج شوروی باید مکتب خود را ویران کنیم؟
اشتباهات دوران جهاد توسط رهبران سطوح مختلف جهادی جبران ناپذیر است. به هر حال ۸ ثور آغاز بدبختی دیگری در افغانستان شد. چون که پاکستان از ویرانی دوران جهاد قانع نبود، قصد داشت که باید ساختار‌های بنیادی امنیتی و خدماتی افغانستان از بین برود.
آمدن حکومت مجاهدین بدون داشتن برنامه‌ای برای پیشرفت‌های اقتصادی امنیت و ثبات، وضعیت کشور را بدتر کرد. زنان بزرگترین گروه اجتماعی بود که در این گیرودارها سراسر قربانی می‌شدند. هیچ کس مصئون نبود. پایتخت کشور(شهر کابل) بین گروه‌های جنگی احزاب اسلامی-جهادی تقسیم شد. در تخریب و جنایت، همه گروه‌ها بی‌نظیر بودند. کابل ویران شد هزاران انسان کشته و صدها هزار نفر آواره شدند، بر زنان تجاوز شد. اما هیچ کس مسئولیت آنرا نگرفت.
من، مردم افغانستان، به خصوص مردم کابل آنروز، از این دو روز سیاه در تاریخ بدترین خاطره‌ها را داریم. مسئولیت باید متوجه مسئولان درجه اول تنظیم‌هایی باشد که چرا شیوه‌ی جهاد علیه تجاوز شوروی را برای مردم نگفتند. زمانی که علیه شوروی برخاستند، چرا گذاشتند که پلان جهاد افغانستان را کرنیل‌ها و جنرالان پاکستانی بنویسند؟ چرا رهبران جهادی مانع تخریب تأسیسات عامه و خدماتی نشدند؟ این گناه اشخاصی است که خود را مجاهد و معصوم دانسته، بی‌خبر از خباثت پاکستان فکر می‌کردند چیزی که پاکستان می‌گوید همین جهاد است.
رهبران جهادی برای تحقق بخشیدن تعبیر خواب جنرال اختر برای افغانستان زمینه فراهم کردند. جنرال اخترريال رییس استخبارات وقت پاکستان در کتاب خود نوشته که آرزو داشت: «دود کابل بلند شود» در اثر بی‌درایتی مجاهدین همین خوابش به حقیقت مبدل شد و با انحلال اردوی منظم و مجهز افغانستان، نوازشریف نیز به هدف نهایی خود رسید.
