نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

20 سازمان بین‌المللی حمایت از اطفال در افغانستان؛ تماشاگر قتل عام کودکان

  • نیمرخ
  • 1 جوزا 1400
سازمان های حمایت از کودکان

«خانواده ها انقدر فقیر هستند که برخی حتی توانایی خرید یک خریطه سرم را ندارند، برخی از زخمی ها بخاطر فقر خانواده در خرید دارو و سرم از دست رفته‌اند، وضعیت به گونه‌ای است که بعد از فاجعه، کمک‌ها اگر این هفته نرسد ممکن است تا هفته بعد زخمی‌های بیشتری زندگیشان را از دست بدهند اما سازمان‌های بین‌المللی حمایت از اطفال به ایمیل ها و درخواست‌های ما پاسخی نداده‌اند.»
این بخشی از صحبت‌های نجیب اخلاقی شیبان، رئیس بخش محافظت از اطفال وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان است که نیمرخ گفتگویی درباره آخرین اقدامات این وزارت در کمک به زخمی‌های فاجعه انجام داده است. وی به نیمرخ می‌گوید: «در مکتب سیدالشهدا وسعت فاجهه به حدی بود که در بیان نمی‌گنجد، ما بخاطر ماموریتمان برای گرفتن آمار شهدا و زخمی‌ها به چند شفاخانه سر زدیم. در شفاخانه محمدعلی جناح 20 جنازه و زخمی انتقال داده شد، ولی بعد از 15 دقیقه 20 تابوت بیرون آمد. زخمی‌ها پشت سر هم به شفاخانه منتقل می‎شدند. ما در ساعات اولیه فاجعه به تمام سازمان بین‌المللی ایمیل رسمی فرستادیم، آمار دادیم، تحلیل وضعیت کردیم، نیازهای اضطراری را برشمردیم و تقاضای کمک کردیم اما حتی یک پاسخ دریافت نکردیم.»
بگفته وی، موسسات و سازمان‌های بین‌المللی زیادی با ماموریت حفاظت از کودکان به افغانستان با بودجه‌های کلانی آمده‌اند اما در مدت بیست سال تنها به برگزاری چند ورکشاپ و سیستم‌سازی اکتفا کرده‌اند. اولویت‌های آن‌ها با واقعیت‌های موجود در افغانستان و اولویت‌های حکومت در محافظت از کودکان هماهنگ نیست. در حملات انتحاری چون فاجعه مکتب سیدالشهدا و کورس موعود و همچنین جنگ در غزنی و کندز کودکان زخمی به کابل منتقل شدند، اما بخاطر نبود امکانات کافی، بسیاریشان تلف شدند.»
«سازمان‌های بین المللی مستقر در افغانستان پول‌های کلانی برای ماموریتشان در کمک به کودکان می‌گیرند ولی کمکی به کودکانی که قربانی جنگ می‌شوند و در وضع اضطرار هستند، نمی‌کنند.»
رئیس حفاظت از کودکان وزارت کار و امور اجتماعی درباره نحوه کمک‌خواهی از سازمان‌های بین‌المللی برای فاجعه مکتب سیدالشهدا می‌گوید: «مادر دو بخش تقاضای کمک کردیم؛ اول کیس‌های حالت اضطراری را که زخمی‌ هستند و آن‌هایی که در بخش‌های دولتی رفتند با مراقبت سطحی مرخص می‌شوند، ما نگران آن‌ها نبودیم؛ نگران کسانی بودیم که باید عملیات می‌شدند و عملیات‌شان هم هزینه نیاز داشت و شفاخانه‌های دولتی هم پذیرش نداشت؛ چون تعدادشان زیاد بود و این‌ها مجبور به شفاخانه شخصی می‌رفتند حتا در شفاخانه‌های دولتی هم هزینه داشت. ما کوشش داشتیم که شماری از زخمی‌ها هم در جمع شهدا اضافه نشود و وضعیت را کنترول کنیم و بعد مساعدت مالی با خانواده‌های این‌ها بود. ما در این دو حوزه کمک عاجل خواستیم. از یک بسیاری از این اطفال در داخل افغانستان تداویی نمی‌شوند، دو حالت دارد یا تماشا کنیم که بمیرند یا این که دست به کار شویم و از سازما‌ن‌ها و حکومت برای انتقالشان اقدام کنیم که عملیات این‌ها در ترکیه، هند و دیگر کشورها انجام شود در غیر آن ممکن است این طفل ها را از دست دهیم از سازمان های بین‌المللی حمایت از کودکان درخواست کمک کردیم اما نه تنها در این مورد بلکه در خیلی موارد دیگر سازما‌ن‌ها جواب ندادند.»
بگفته وی، حدود بیست سازمان بین‌المللی با ماموریت محافظت از کودکان در افغانستان حضور دارند و تعدادی از این سازمان‌ها به طور مشخص برای محافظت از اطفال در جنگ ماموریت دارند اما ما شاهد بوده‌ایم که ورکشاپ برای ازدواج‌های اجباری برگزار می‌کنند در حالیکه ربط مستقیم به جنگ ندارد اما برای کودکانی که قربانی جنگ و خشونت، قاچاق انسان و تجاوز می‌شوند و نیاز به کمک‌های اضطراری دارند، هیچ کمکی نمی‎کند.

همچنان بخوانید

مکتب دخترانه سیدالشهدا

18 ثور؛ دومین سال‌گرد انفجار خونین بر مکتب دخترانه سیدالشهدا در غرب کابل

18 ثور 1402
کوچ اجباری هزاره ها

سرنوشت خانواده‌ای که از قتل عام هزاره‌ها در مزار جان به سلامت برد

21 جدی 1401
موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: مکتب سیدالشهدانسل‌کشیهزاره‌ها
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
زنانی مبتلا به همورویید که به جای معالجه سرزنش می‌شوند 
هزار و یک شب

زنانی مبتلا به همورویید که به جای معالجه سرزنش می‌شوند 

2 جوزا 1402

راهروها و سالن‌های انتظار شفاخانه‌های خصوصی و دولتی در شهر کابل؛ دو محیط متفاوت برای زنانِ متفاوت است.درسالن‌های انتظار شفاخانه‌های خصوصی انگار فقط زنان خوش شانسی توانستند راه یابند که از نظر اقتصادی مشکلات کم‌تری...

بیشتر بخوانید
«روزهای دشواری‌ست، اما تسلیم نخواهم شد»
زنان و مهاجرت

«روزهای دشواری‌ست، اما تسلیم نخواهم شد»

6 جوزا 1402

دوهفته از آمدن مان به ایران می‌گذرد. افغانستان که بودم تصورم از زندگی در ایران چیز دیگری بود. اتاق‌های قشنگ و خوش منظر؛ صالون کلان با آشپزخانه‌ی مجهز و زیبا؛ حویلی کوچک اما با صفا و تمیز. بار...

بیشتر بخوانید
«بعد از مرگ شوهرم باید زن برادرش می‌شدم»
هزار و یک شب

«بعد از مرگ شوهرم باید زن برادرش می‌شدم»

2 جوزا 1402

خانه‌‌ای‌ قدیمی با دیوارهای رنگ و رو رفته و بعضاً فروریخته‌اش، سمیه 14 ساله و مادرش کریمه 33 ساله‌ را درون یکی از اتاق‌های کوچکش که تا سوراخ شدن دیوارهایش چیزی نمانده جا داده است. این خانه در دورترین نقطه‌ی غرب کابل...

بیشتر بخوانید
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
«شب که ناپدری‌ام به من تجاوز کرد…»
هزار و یک شب

«شب که ناپدری‌ام به من تجاوز کرد…»

26 ثور 1402

خودش را «گندم» معرفی می‌کند، خال‌کوبی ظریف روی گردنش، مو‌های که دخترانه‌ کوتاه شده است، دستانی نه چندان ظریف و ناخن‌های لاک خورده و لحن خاص حرف زدنش همگی نشان می‌دهند او زن است که در کالبد یک مرد به دنیا آمده...

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo
بستر گفتمان زنانه

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
EN

-
00:00
00:00

لیست پخش

Update Required Flash plugin
-
00:00
00:00