فرشته اکبری، کسی که تا دو سال پیش در راه‌اندازی مظاهره علیه سیاست «اخراج اجباری افغانستانی‌ها از فنلند» صدای اعتراضش را در کوچه پس‌کوچه‌ی شهر هلسینکی می‌رساند، از این هفته به بعد قرار است به عنوان یک عضو شورای شهر کراوا فعالیت کند.
فرشته پنج سال است که به فنلند به عنوان پناهجو اقامت دارد، او پس از آنکه شرایط زندگی برای مهاجران افغانستانی در ایران نامساعد شد، به اروپاه پناه برد.
شاید از تقدیر، او به جای مناسبی درخواست پناهندگی داد. فرشته دانش‌آموخته‌ی رسانه است و به محض ورود به فنلند در تلویزیون ملی این کشور برنامه‌های متعددی به ثبت رساند. فرشته و یکی از همرزمان انتخاباتیش به نام زهرا کریمی از جمله کسانی بودند که در سال ۲۰۱۹ میلادی علیه سیاست «اخراج اجباری افغانستانی‌ها از فنلند» دست به مبارزه مدنی زدند.
آن‌ها در شهر هلسینکی مظاهره کردند و خواهان توجه دولت فنلند به حقوق انسانی و سرنوشت مهاجران بودند. بخاطر رعایت موازین حقوق بشری و امنیت و رفاهی که مردم فنلند تجربه می‌کنند، شهروندان این کشور در سال ۲۰۲۰ میلادی برای چهارمین سال متوالی در بین ۱۴۹ کشور لقب خوشحال‌ترین ملت دنیا را از آن خود کردند. با استفاده از همین فضا و سیاست حمایتی که بعضی احزاب از جمله حزب ایتلاف چپ (وسیمیستو لیتو)، حزب سبز، حزب سوسیال دموکرات و حزب سویدی زبان‌ها دارند، ۲۰ مهاجر افغانستانی مقیم فنلند نیز وارد انتخابات شدند.
در انتخابات امسال شورای شهر فنلند، سمیرا آذر، آریانا حساس، وحیده فنا، ایوا توسلی، زهرا کریمی، نسیمه رزمیار و فرشته اکبری و سیزده مرد دیگر از مهاجران افغانستانی مقیم فنلند در شوراهای شهر این کشور از احزاب مختلف و در شهرهای مختلف کاندیدا شده بودند.
فرشته اکبری، ۱۹ ساله، جوان‌ترین زن و تنها زن مهاجر است که از شهر کراوا به عنوان عضو جانشین (علی‌البدل) شورای شهر راه یافته است.
او پس از راه یافتن به عنوان عضو جانشین شورای شهر گفت: اولین هدف من از وارد شدن در پروسه انتخابات شورای شهر، حمایت از حقوق زنان و کودکان و دومین هدفم حمایت از مهاجران مقیم فنلند است.
راه یافتن فرشته اکبری به عنوان عضو جانشین در شورای شهر یکی از شهرهای فنلند در رسانه‌های ملی و بین‌المللی فعال در افغانستان خبرساز شد.
او در مورد خاطراتش از ایران می‌نویسد: «چند روزی از مدرسه رفتنم می‌گذشت، یک روز معلم در حال درس دادن بود که خانم مدیر آمد و اسم‌هایی را نام برد. اسم کسانی که منتخب شدند برای مسابقات بین‌المللی. مدیر در حال گفتن نام‌ها بود، اما خوب من گوش نمی‌کردم چون برایم جالبی نداشت که کدام یک از همکلاسی‌هایم منتخب شده‌اند. در حال بازی کردن با مدادم بودم که نام خود را شنیدم! چشم‌هایم بزرگ شدند و با تعجب نگاه کردم به مدیر که در حال خواندن نام‌ها بود. مدیر در آخر گفت خود را برای مسابقه آماده کنید. خیلی خوشحال شدم و در آن یک هفته نمی‌توانستم صبر کنم و این زمان خیلی برایم طولانی گذشت، ولی خوب شد چون وقت زیادی داشتم که رویاپردازی کنم، روزی حداقل ده بار خود را در مسابقات می‌دیدم . بالاخره روز پایانی فرارسید و من آماده رفتن به مسابقات بودم، مدیر زنگ دوم کلاس آمد و دوباره نام‌ها را خواند، اما هرچقدر که صبرکردم و گوش سپردم، نامی از من گرفته نشد، مدیر در حال رفتن از کلاس بود که دستم را بالا بردم و پرسیدم خانم اجازه، چرا اسم من را نخواندید؟ مدیر گفت چون تو افغانی هستی! نفهمیدم منظور معلم چیست، افغانی چه بود؟»
او پس از این تجربه ایران را ترک کرد و در سال ۲۰۱۵ به فنلند پناه برد. گویا جای مناسبی را یافته بود. چون فنلند به عنوان شادترین کشور دنیا جای مناسبی برای حکومتداری زنان است. سانا مارین، نخست وزیر ۳۴ ساله‌ی فنلند بیش از ۵۰ درصد کرسی‌های کابینه‌اش را با زنان جوان پر کرده است. راه یافتن فرشته اکبری به عنوان یک عضو شورای شهر در فنلند نه بخاطر زن بودنش و نه بخاطر مهاجر بودنش، از هیچ نگاه عجیب نیست. فنلند یکی از کشورهاییست که در آنجا دموکراسی و شایستهسالاری به معنای واقعی مرزهای جنسیت، قومیت، دین و زبان را دریده است. اما یک هفته است که نام فرشته اکبری در تیتر رسانه‌های فعال در افغانستان و شبکه‌های اجتماعی به چشم می‌خورد. این رویداد شاید یکی از عادی‌ترین گام‌های موفقیت فرشته اکبری در فنلند باشد ولی در سرزمین مادری او (افغانستان) زنان برای ابتدایی‌ترین حقوق‌شان مثل حق آموزش و دسترسی به خدمات صحی بیش از ۲۰ سال است که در همکاری با ده‌ها نهاد بین‌المللی حقوق بشری و صدها نهاد مدنی داخلی دادخواهی می‌کنند، اما تاهنوز ولسوالی‌ها و شهرهایی در افغانستان وجود دارد که سالانه از آنجا یک زن به مکتب و دانشگاه راه نمی‌یابد و هیچ مرکز صحی برای کاهش مرگ و میر مادران وجود ندارد.
