با تشدید جنگ بین نیروهای دولتی و سقوط پی در پی ولسوالی‌ها در سطح کشور، ولسوالی پاتو‌ی ولایت دایکندی که به مثابه‌ی گلوی این ولایت است نیز ناامن شده است و درگیری بین نیروهای دولتی و گروه طالبان نزدیک به ده روز است که جریان دارد، چندین پسته‌ی امنیتی سقوط کرده و به سقوط کامل ولسوالی پاتو به دست گروه طالبان چیزی باقی نمانده است. طالبان با تصرف چندین روستا در ولسوالی پاتو خرمن‌های گندم و خانه‌ها را آتش زده‌اند، در منازل مسکونی جا گرفته‌اند و باشندگان چندین روستا را مجبور به کوچ کردند.
طی این ده روز درگیری خیزش‌های مردمی و شماری از زنان نیز به کمک نیروهای امنیتی رفتند، آب و غذا ، کمک‌های اولیه و اجناس مورد ضرورت را برای نیروهای امنیتی تهیه و از آنان اعلام حمایت کردند.
رقیه راسخ فعال جامعه مدنی و مادر دو کودک است که در شهر نیلی در امنیت و آسایش نسبی زندگی می‌کند. او چند روز قبل با تعدادی از زنان عضو انجمن پیشگام برای دلجویی از نیروهای امنیتی به ولسوالی پاتو رفت و به نیروهای امنیتی آب و غذا برده بود. او اکنون در صفحه‌ی مجازی خود چالشی را به راه انداخته است که حاضر است برای دفاع از خود و فرزندان، خاک و مردم خود سلاح به دوش بگیرد و به سنگر برود.
او نوشته است: «من اگر مرد می‌بودم هرگز از کنار کولرهای آبی، غذاهای رنگارنگ، منزل‌های رهایشی، پشت پنجره و بیت‌های سرکوهی حمایتم را از نیروهای امنیتی اعلام نمی‌کردم، بلکه سلاح به دوش کرده در سنگر و میدان‌های جنگ آن‌ها را همراهی می‌کردم.»
این چالش او با واکنش‌های زیادی روبرو شده است شمار زیادی از کاربران نیز از او حمایت کرده و شجاعت او را تحسین کردند.
او به نیمرخ گفت: « در این برهه‌ی زمانی نیاز است که هرکدام‌مان مانند شیرین هزاره در کنار نیروهای امنیتی خود به دفاع از خود، خاک و مردممان ایستاده شویم. اول اینکه هنوز هم در انتظار صلح هستم و برای پایان جنگ خانمانسوز در افغانستان لحظه شماری می‌کنم اما با تشدید جنگ و نا امنی‌ها در کشور انتظار ندارم که قبل از آمدن صلح، دوباره طالبان بر ما پیروز شود و هیچ راهی برای صلح جز جنگ نداشته باشیم. انگیزه‌ی اصلی من از راه اندازی این چالش، مقاومت و ایستادگی زنان در برابر ظلم گروه طالبان است. اگر نیروهای امنیتی مرد در دایکندی با کمبود سلاح و تجهیزات مواجه شد و یا خدانخواسته روستاهای بیشتری در اختیار طالبان قرارگرفت به این معنا نیست که زنان به طالبان تسلیم شود و ظلم آنان را بپزیرد. بلکه درکنار نیروهای امنیتی خود از هر طریق ممکن از خود دفاع می کنیم. »
به باور بانو راسخ پس از سقوط رژیم طالبان زنان دایکندی گر چند در فقر و محرومیت مطلق بسر می‌برند اما در حال رشد و بالندگی است و زنان و کودکان دایکندی به حقوق اولیه‌شان مانند مکتب، خدمات صحی دسترسی پیدا کرده‌اند و در سطوح رهبری و تصمیم‌گیری نیز ظرفیت‌های زنان در حال گسترش است .
«ازینرو می‌خواهم که ما زنان نیز برای شکست طالبان در کنار مردان متحدانه عمل کنیم و هر کدام‌مان برای خود شیرین هزاره‌ای باشیم که به هیچ عنوان زیر بار ظلم نرفت و تا آخرین نفس از خود و مردم خوددفاع کرد.»
رقیه راسخ می‌‌گوید که هر چند دوران سیاه طالبان که درآن بر زنان چه گذشت، را به یاد ندارد اما آنچه که اکنون وضعیت زنان را در زیر سلطه‌ی طالبان بیان می‌کند به هیچ عنوان نمی‌پذیرد.
وی اضافه می‌کند: «در طول عمر ولایت دایکندی که نوزده سال است، ما زنان در فقر و محرومیت مطلق بسر بردیم اما در زیر چتر نظام جمهوری و دموکراسی به حقوق اولیه‌ی خود کم و بیش دسترسی پیدا کردیم و اطفال و نوجوانان ما در دایکندی اشتیاق توصیف نشدنی به درس و تعلیم و کار پیشرفت دارند و این تمدن زیر چتر جمهوریت و دموکراسی قابل تحقق است؛ زیرا نظام طالبانی برای هیچ یک از ما زنان قابل قبول نیست، در نظام طالبان از درس و تعلیم و کار و تمدن خبری نیست و تاکید من هم بر اینست که زنان افغانستان هرگز به عقب بر نمی‌گردند و در گفتگوهای صلح نیز باید تمام دستاوردهای زنان حفظ شود. زمانی‌که رژیم طالبان در افغانستان سقوط کرد، من در روستا زندگی می‌کردم و هنوز درست به یاد ندارم که بر زنان در آن تاریخ چه گذشت؟ اما دیدن وضعیت زنان که در مناطق زیر سلطه‌ی طالبان زندگی می‌کنند، حتی نمی‌توانم تصور کنم که من در آنجا زندگی بتوانم و هیچ وقت زیر سلطه‌ی طالبان نخواهم رفت. زیستن زنان در زیر حاکمیت طالبان مرگ تدریجی است.»
رقیه راسخ از نهادهای ملی و بین المللی دخیل در روند صلح افغانستان می‌خواهد که زمینه‌ی آتش بس و قطع فوری جنگ و خونریزی در کشور را فراهم کند . به گفته‌ی او زنان محروم افغانستان دیگر طاقت تداوم جنگ و خونریزی و آوار‌گی را ندارند.
ولایت دایکندی ده روز قبل شاهد حمله‌ی گروه طالبان بالای روستاها و پسته‌های امنیتی در ولسوالی پاتو بود، تاکنون طالبان چندین روستا را تصرف کردند.
سبحان نایبی، وکیل شورای ولایتی دردایکندی تشدید ناامنی و سقوط شماری از روستاها را غفلت وظیفوی فرمانده امنیه‌ی این ولایت می‌پندارد. وی در صفحه فسبوکش نوشته است که فرماندهی امنیه دایکندی به تصامیم شورای نظامی دایکندی اهمیت نمی‌دهد و نرسانیدن سلاح و مهمات باعث سقوط چندین روستا در ولسوالی پاتو شده است.
اقای نایبی در ادامه نوشته است که مسوولان امنیتی مسوول اصلی سقوط روستاها است و باید پاسخ بگویند.
