نویسنده: ریحانه غیور رابیح
این روزها انگار که روح از وجود هر آدمی که به آرامش و صلح می‌اندیشد، رفته است. پدر و مادری نگران حال فرزندان‌شان خصوصاً دختران جوان‌شان هستند، دختران نگران از دست دادن آزادی نیم‌بندی که داشتند، هستند. این روزها شهر مزار شریف را سکوت هراس‌انگیزی فرا گرفته و آرامش را از مردم گرفته است.
روایتی از ولسوالی بلخ است که طالبان با پخش قوانین سختگیرانه‌‌شان در قبال زنان و دختران که اجازه ندارند، بدون محرم و پوشیدن برقع یا چادری از خانه بیرون بروند یا هم از ولسوالی شولگر که دختران خوردسال هم مجبور شدند که چادری بپوشند و به شهر مزارشریف بیایند.
طالبان در حال تطبیق کردن قانون خودساخته خویش با زور تفنگ و اکراه هستند. اهالی ولسوالی بلخ مجبور هستند که سه وقت غذای آنان را آماده کنند و مردان را مجبور به پیوستن به گروهشان کرده یا هم اگر به آنان نیروی انسانی نمی‌دهند، مجبور به پرداخت پول می‌کنند.
در قریه دالان ولسوالی شولگره هم چنین وضعیتی جریان دارد و با تکتیک جدید که ما به مردم عام کاری نداریم، خصوصاً مردم هزاره و آنان می‌توانند راحت مصروف کار و پیشبرد امورات زندگی‌شان باشند، می‌خواهند در دل مردم جا باز کنند.
اما ما دختران و زنان ولایت بلخ نگران این وضعیت اسف‌‌بار هستیم، وقتی در شهر برویم، با موجی از طالبان موی‌کوتاه مواجه می‌شویم که صدا می‌زنند: فقط چند روز دیگر دوران کنید طالبان بیاید برای شما نشان خواهد که آزادانه بیرون برآمدن یعنی چه. طالبان موی‌کوتاه همان کسانی که خود را حامی نظام دولت می‌دانند اما افکار پوچ طالبانی را در سر می‌پرورانند.
