دو کارخانه‌ی پروسس و بسته بندی بادام به منظور گسترش فعالیت‌های اقتصادی و استقلالیت مالی زنان در سال ۲۰۱۵ از سوی موسسه آکسفام به هزینه‌ی هفت میلیون افغانی ساخته شده و در اختیار ده زن قرار داده شد تا در گسترش پروسس و بسته بندی بادام زنان صاحب شغل شوند و به استقلالیت مالی برسند اما دراین اواخر پس از سقوط دولت به دست نیروهای طالبان ، سربازان این گروه به زور وارد ساختمان کارخانه شده و به زنان که درآنجا مشغول کار بودند دستور تخلیه داده و اکنون آنجا را به یک پایگاه نظامی مبدل کرده اند.
فاطمه حسینی سرپرست این کارخانه که نه زن دیگر با او درین کارخانه مشغول کار بودند به نیمرخ میگوید سربازان طالب به زور وارد کارخانه شده و تجهیزات نظامی شان را جابجا کردند.
فاطیمه میگوید قرار بود پنجصد کیلو بادام را درآنجا بسته بندی کند سه صد کیلو بادام را پروسس و بسته بندی کرده بود که از کارخانه اش پایگاه نظامی ساختند. «به تازه‌گی از یک شرکت خصوصی سفارش بسته بندی پنجصد کیلو بادام را دریافت کرده بودیم و قرار بود بعد از تحویلی اولین سفارش با ما قرار داد ببندد اما ففط سه صد کیلو بادام بسته بندی کرده بودیم که وضعیت امنیتی خراب شد و دولت سقوط کرد، چند روز بعد طالبان به زور وارد کارخانه شدند و تجهیزات شان را جابجا کردند.»
فاطمه میگوید با دیگر همکارانش تلاش داشت که والی طالبان برای ولایت دایکندی را بببیند و اورا متقاعد بسازد که این کارخانه برای زنان ساخته شده و زنان کارمند آن نان آوران خانواده‌های خود هستند و دیگر منبعی درآمدی ندارند اما والی طالبان نخواسته آنها را ببیند و یا به حرف‌های شان گوش کند. به گفته‌ی فاطمه وقتی والی طالبان نخواست زنان را ببیند آنان یک گروپ از مو سفیدان محل را فرستادند تا وی را متقاعد کنند اما بازهم نتیجه‌ای در می نداشته وکارخانه‌ی پروسس و بسته بندی بادام به پایگاه نظامی تبدیل شده است.
والی طالبان دلیل پایگاه ساختن کارخانه را «دولتی بودن کارخانه» عنوان کرده و به مو سفیدان محل گفته است که این کارخانه برای دولت ساخته شده نه برای زنان!
از سویی هم یکی از وکلای شورای ولایتی دایکندی نیز به دولتی بودن کارخانه تاکید کرده و والی طالبان نیز با استناد به صحبت‌های این وکیل مو سفیدان محل را گفته دیگر دراین مورد تاکید نکنند.
فاطمه میگوید بخاطر آینده‌ی خود و فرزندانش بسیار امیدوار شده بود و به تازگی کارهای تجارتی اش روبراه می‌شد که ناگهان همه چیز ازین رو به آن رو شد.
او میگوید اکنون هیچ درآمدی برای تامین مصارف زندگی اش ندارد و دیگر زنان همکار او نیز با فقر و گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند و هیچ راهی برای تهیه نفقه‌ی فرزندان خود ندارند.
فاطمه از نهادهای حامی حقوق زنان و سازمان ملل متحد می‌خواهد که نگذارند طالبان فرصت‌های شغلی را از زنان بگیرند و گرنه فقر و گرسنگی خانواده‌های مان را از بین خواهد برد.
