زرافشان ابراهیمی یکی از دختران در شهر کابل است که ناچار به بستن مرکز آموزشی‌اش شده است.
او در اوایل سال روان با یکی از دوستانش شریک می‌شود و یک مرکز آموزشی و کودکستانی را در گوشه‌ای از شهر کابل ایجاد می‌کنند.
این مرکز در زمان کوتاهی شمار یک‌صدوپنجاه دانش‌آموز جذب می‌کند؛ اما با تحولات پسین شتاب‌ناک سیاسی و افزایش فقر و میزان ناامیدی شمار دانش‌آموزش با گونه‌ی چشم‌گیر کاهش می‌یابد و آن‌ها به دلیل نبود بودجه ناچار به بستن مرکز آموزشی و کودکستان شان می‌شوند.
او می‌گوید: “ما متاسفانه بعد از آمدن طالبان نتوانستیم فعالیت کنیم. انگیزه‌ی تمام شاگردان و خانواده‌ها از بین رفته بود، شاگردان ما کم شده بود و ما توان پرداخت کرایه‌ی حویلی را نداشتیم به این خاطر مجبور شدیم مرکز را ببندیم.”
به گفته‌ی خانم زرافشان آن‌ها چون هزینه‌ی کرایه و دیگر مصرف‌های مرکز را ندارند، به این زودی‌ها توان بازگشایی مرکز آموزشی و کودکستان شان ندارند.
پس از تسلط طالبان بر افغانستان این مرکز آموزشی کوچک مثل هزاران مرکز آموزشی دیگر خالی مانده و دانش‌آموزان آن بی‌سرنوشت شده‌اند.
