با آمدن طالبان در قدرت اکثریت اداره‌های دولتی و سکتور خصوصی افغانستان تعطیل و فعالیت‌های اجتماعی شدیدا محدود شد. بنابر سیاست تک‌جنسیتی گروه طالبان زنانی که در سطوح مختلف کاری بودند از کارهای شان کنار زده شدند. این امر باعث شد که زنان در شهرهای مختلف کشور در واکنش به این دگرگونی‌های نامطلوب به جاده‌ها آمدند و با تاکید بر لزوم حفظ حقوق مدنی-سیاسی و دستاوردهای ۲۰ ساله‌ی شان دست به اعتراض‌های مدنی زدند و از جامعه‌ی جهانی خواستار توجه به حقوق‌شان شدند.
یکی از این زنان سمیرا خیرخواه، معاون سخنگوی پیشین شرکت برق‌رسانی افغانستان (برشنا) است. سمیرا پس از فروپاشی ساختارهای اداری و نظامی کشور به جمع زنان معترض پیوست که تاکنون به مقاومت علیه طالبان ادامه داده‌اند.
سمیرا به نیمرخ گفت: «حکومت طالبان برای مردم پذیرفتنی نبود و پرسش‌های بنیادی این بود که آیا حکومت این گروه با معیارهای حکومتداری جهانی برابر است؟ آیا طالبان با دیپلماسی آشنا استند و به ارزش‌های جهانی احترام می‌گذارند یا خیر؟ وقتی دیدیم پاسخ منفی است، برای همین اعتراضات زنان شکل گرفت.»
خانم خیرخواه می‌گوید زنان برای حقوق اساسی همه شهروندان به ویژه حقوق زنان که از سوی طالبان نقض شده دادخواهی می‌کنند: «ما با همراهان مان راهپیمایی کردیم و در رسانه‌ها نیز مسایلی را در مورد بسته ماندن مکتب‌ها، متوقف ماندن کارها، افرایش فقر و دیگر موردها مطرح کردیم.»
اما اعتراض علیه طالبان بهای سنگینی هم دارد: «طالبان حتا حضور ما را نمی‌پذیرفتند و مورد تهدید قرار گرفتیم. این تهدیدات به اندازه‌ای شدت گرفت که ناچار شدیم محل زندگی مان را تغییر دهیم.»
سمیرا در نخستین هفته‌های آمدن طالبان که همه اداره‌های خدماتی و آموزشی تعطیل شده بود به جمع معترضان پیوست. او پس از فعال شدن اداره‌ها به دفتر کارش مراجعه کرد اما متوجه شد که در سمتش شخص دیگری جاگزین شده و حتا معاش و امتیازهای باقی‌مانده‌اش را نیز نمی‌تواند دریافت کند. وقتی می‌پرسد چرا؟ مسئولان شرکت برشنا می‌گویند «چون تو در اعتراض‌های [ضد طالبان] شرکت کردی نمی‌توانی معاشت را دریافت کنی.»
پیش از این در شرکت برشنا زنان حضور پررنگ داشتند و از سطح پایین تا سطح‌های مدیریتی ایفای وظیفه می‌کردند؛ اما خانم خیرخواه می‌گوید «طالبان بست‌های کارمندان زن در این شرکت را مانند بسیاری از نهادهای دیگر به تعلیق درآورده‌اند و یا پست‌های آن عده زنانی را که در بخش‌های مدیریتی این شرکت نیمه‌دولتی سرگرم کار بودند، به اشخاص دیگر که متعلق به این گروه بودند واگذار کرده‌اند.»
ارچند سیستم کاری و پرداخت معاشات اداره‌های دولتی پس از آمدن طالبان به شدت آسیب دیده ولی برخی از اداره‌ها معاش‌های کارمندان شان را به کمک نهادهای بین‌المللی پرداخت کرده‌اند. شرکت برق‌رسانی برشنا که یک نهاد انتفاعی نیمه‌دولتی است نیز به رغم اینکه کارمندان زن را اخراج و یا تعلیق وظیفه کرده اما معاش چند ماهه‌ی شان را پرداخته است.
خانم خیرخواه مدعی است که دیگر زنان کارمند در این اداره معاش‌های چندماهه‌ی شان را دریافت کرده و هنوز هم هر هفته یکبار برای امضای حاضری شان به دفتر می‌روند. اما او که معاون سخنگوی این شرکت بوده به دلیل «سهیم بودن در شکل‌گیری و سازماندهی حرکت‌های دادخواهانه‌ی زنان علیه طالبان» نتوانسته است حقوق ماه‌هایی را که کار کرده، دریافت کند.
سمیرا با وجود محروم شدن از امتیازهای کاری و معاش چند ماهه‌اش از شرکت برشنا و تحت تهدید قرار گرفتن بخاطر اعتراض علیه طالبان، دست از مقاومت برنداشته است. ارچند دیگر در راهپیمایی‌های خیابانی نیست اما می‌گوید به گونه‌ی غیرمستقیم به حمایت از اعتراض‌های جنبش‌های خودجوش زنان می‌پردازد و باورمند است که ضمن تامین حقوق اساسی و حقوق مدنی-سیاسی زنان باید از توانایی‌های مدیریتی، علمی و عملی زنان در زمینه‌های مختلف برای تقویت و رشد امور اداری و ارزش‌های مدنی در کشور استفاده شود.
زنان باید همیشه مبارزه کند خاموش نباشد تا حقوق شان را بدست آورده و حق حقوق شان پایمال نشود تا طلبان حق و حقوق شان در نظر بیگرد باید زنان در حکومت سهیم باشد هیچ حکومتی بدون زنان پایدار نیست با احترام معصومه احمدی.