نیمرخ
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر
EN
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
نیمرخ
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج

درد شلاق طالبان را با فریاد زدن “آزادی” تحمل می‌کردیم

  • نیمرخ
  • ۱۴ جدی ۱۴۰۰

مرجان امیری یکی از زنان معترض در خیابان‌های کابل و اولین زنی است که رفتار خشونت‌آمیز طالبان با زنان را با “سیلّی” پاسخ داده است.

روز شانزدهم سنبله ۱۴۰۰ خورشیدی و اوایل راهپیمایی‌های مدنی زنان علیه طالبان بود. صدها تن در شهر کابل، پیش سفارت پاکستان بخاطر مداخلات پاکستان در سرکوب مردم پنجشیر توسط طالبان و محدودیت‌های طالبان بر زنان گردهمایی اعتراضی برگزار کرده بودند. میان انبوهی از معترضان که علیه پاکستان و طالبان شعار می‌دادند مرجان امیری با یکی از جنگجویان طالبان درگیر شد.

مرجان به نیمرخ می‌گوید: “همیشه در راهپیمایی‌های مدنی زنان جنگجویان طالبان تلاش دارند ما را با تهدید و خشونت متفرق کنند.”

آنروز در پیش سفارت پاکستان نیز یکی از جنگجویان طالبان تلاش داشت به زور موبایل مرجان را بگیرد تا از صحنه‌ی اعتراض مردم فیلم‌برداری نکند و صدای معترضان خاموش بماند: “او فکر می‌کرد من از جریان تظاهرات فیلم‌برداری می‌کنم، به من نزدیک شد و بدون اینکه حرفی بزند حمله کرد، می‌خواست موبایلم را بگیرد، اما من ایستادگی کردم و موبایلم را ندادم. وقتی دوباره بر من حمله کرد با سیلی محکمی به صورتش زدم. قیافه‌ی خشنی داشت، او نیز چرخید و یک سیلی محکم‌تری به من زد، در حدی که از جایم تکان خوردم و نزدیک بود به زمین بیافتم.”

این درگیری بین مرجان و آن جنگجوی طالبان با رد و بدل شدن یک‌یک سیلی به صورت یکدیگرشان در همانجا ختم می‌شود و آن طالب پس از سیلی خوردن بی‌خیال گرفتن موبایل مرجان، می‌رود تا برای خاموش کردن صدای زنان کاری کند.

اما خشونت با معترضان فقط همین‌جا ختم نمی‌شود. مرجان می‌گوید تا ختم تظاهرات شلاق‌های زیادی به او زده شد. چون هریک از جنگجویان طالبان که مسئول جلوگیری از تجمعات مدنی بودند برای برهم زن تظاهرات به معترضان حمله می‌کردند و زنان را با شلاق می‌زدند که متفرق شوند. اما زنان نه تنها متفرق نمی‌شدند بلکه شعارهای شان را با صداهای بلندتر سر می‌دادند.

مرجان می‌گوید آن‌روز دردهای شلاق و قنداق تفنگ و سیلی طالبان را با فریاد زدن “آزادی” تحمل می‌کردیم: “آن‌روز از پیش سفارت پاکستان تا پیش ارگ ریاست جمهوری و ختم تظاهرات به جان من و دیگر زنان معترض حمله می‌شد، طالبان ما را با شلاق، قنداق تفنگ و حتا با سیلی می‌زدند اما زنان بی‌خیال درد سیلی و شلاق بودند و همچنان شعار آزادی را بلند و بلندتر فریاد می‌کشیدند و درد شلاق و سیلی طالبان را با فریاد زدن ‘آزادی’ تحمل می‌کردیم.”

روزی که مرجان با سیلی به صورت یکی از طالبان زد، "آزادی" اصلی‌ترین شعار و درشت‌ترین پیام معترضان بود.
روزی که مرجان با سیلی به صورت یکی از طالبان زد، “آزادی” اصلی‌ترین شعار و درشت‌ترین پیام معترضان بود.

تاوان اعتراض و مقاومت تنها سیلی و شلاق و قنداق تفنگ نیست و به ترسیدن از شلیک هوایی نیز ختم نمی‌شود بلکه مرجان ششمین زن معترض است که به نیمرخ تایید می‌کند “بخاطر اعتراض علیه طالبان تهدید به مرگ” شده است.

مرجان امیری بارها در جریان برنامه‌های اعتراضی و پس از آن نیز تهدید به مرگ شده تا دیگر علیه طالبان اعتراض نکند و به خیابان‌ها نروند.

او می‌گوید: “افراد طالبان مرا از مرگ می‌ترسانند. می‌گویند اگر بار دیگر در اعتراضات خیابانی ببینیم تو را می‌کشیم. اما من نگران جان خود نیستم. با از دست دادن حقوق اساسی مثل حق آموزش و کار و آزادی‌های فردی، برای من جانی نمانده است که طالب بگیرد.”

همچنان بخوانید

زنان معترض به جامعه جهانی: دست از همکاری با تروریزم بردارید!

۲۹ زن معترض در راهپیمایی روز شنبه در کابل زخمی شدند

مرجان تاکید دارد که “رعایت آزادی و تامین حقوق زنان خط قرمز من است.”

در جوامع مختلف رسم براین است زمانی‌که اعتراضات خیابانی راه‌اندازی می‌شود مسئولان دولتی یک فرصت را در اختیار معترضان قرار می‌دهند تا خواست‌های شان را مطرح و برای تفاهم مذاکره کنند. اما گروه طالبان که تاکنون در لیست سیاه سازمان ملل متحد و شورای امنیت این سازمان به عنوان گروه تروریستی ثبت است در یک تبانی سیاسی و پس از فرار اشرف غنی احمدزی، رییس جمهور پیشین کشور به قدرت رسیده و شیوه‌ی خاص حکومتداری را در پیش گرفته است.

نخستین اقدام سیاسی و بیشترین اعلامیه‌های امر و نهی طالبان نه در امور خدمات عامه و حکومتداری بلکه بر محور حذف زنان از سیاست و اجتماع و وضع قیودات بیشتر بر زنان بوده است. بر همین اساس، اعتراض‌های زنان نه تنها که باعث فرصت گفتمان سیاسی بین زنان و طالبان نشده بلکه طالبان همواره برای خاموش کردن صدای اعتراض زنان و خالی کردن میدان مقاومت از تهدید و سرکوب و خشونت کار گرفته‌ است.

مرجان امیری، نفر وسطی در صف نخست در یکی از راهپیمایی‌های زنان در شهر کابل با شعار "نان، کار، آزادی"
‌مرجان امیری، نفر وسطی در صف نخست در یکی از راهپیمایی‌های زنان در شهر کابل با شعار “نان، کار، آزادی”

از سویی هم زنانی همچون مرجان امیری که به مقاومت علیه طالبان ادامه می‌دهند می‌گویند “ما هیچ‌ خواستی از طالبان نداریم، چون طالبان حق حاکمیت و صلاحیت مشروع حکومتداری و ظرفیت اداره‌ی مملکت و ارائه خدمات عامه” را ندارند.

از سوی دیگر، به نظر می‌رسد گروه طالبان نیز علاقه‌ای به شنیدن خواست‌های زنان ندارد و در عوض می‌کوشد با تشکیل یک حکومت تک‌جنسیتی و تک‌قومی به غارت منابع کشور و زمینه‌های پایدار ماندن رژیم شان بپردازند، البته که تمرکز فعلی طالبان در عرصه سیاسی کسب مشروعیت بین‌المللی و در عرصه نظامی حفط روابط با القاعده و دیگر گروه‌های تندرو افراطی و تروریستی است تا از شکل‌گیری مقاومت مردمی در داخل و گسترش حملات احتمالی شاخه خراسان داعش جلوگیری کند.

اما مرجان امیری و همرزمان او در شهر کابل و همین‌طور دیگر زنان معترض در سراسر کشور و حتا در خارج از افغانستان نیز با راه‌اندازی اعتراضات گسترده می‌خواهند جلو به رسمیت شناخته شدن طالبان را بگیرند و مردم را به مقاومت علیه این گروه ترغیب کنند.

از وقتی که طالبان به قدرت رسیده، زنان از تمامی حقوق اساسی و حقوق مدنی-سیاسی شان محروم شده، دروازه‌های مکاتب دخترانه و دانشگاه‌ها بسته شده و زنان حق کار کردن، دسترسی آزادانه به خدمات صحی و حق بیرون شدن از خانه با پوشش دلخواه و حق سوار شدن بر وسایط نقلیه بدون محرم را ندارند. اما این‌ها همه فرمان‌های طالبان است که تا حد توان شان با جبر تطبیق می‌کنند. ولی زنان در هیچ یک از ولایت‌های افغانستان این قوانین زن‌ستیزانه را نپذیرفته و ارچند با تحمل شلاق و سیلی طالبان، اما به مقاومت علیه این گروه ادامه داده‌اند.

Share on facebook
Share on twitter
Share on whatsapp
Share on telegram
Share on linkedin
Share on email
Share on print
کلمات کلیدی: اعتراض زنان علیه طالبانخشونت طالبان با زنان

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پرخواننده‌ترین‌ها

طالبان یک دختر جوان را از جاده شهید مزاری در غرب کابل ربودند

آزار جنسی گدایان شهر توسط عابران و طالبان

طالبان در کابل یک دختر را با پدرش زیر رنجر لِه کرده کشتند

یک مرد در هرات به اتهام فروش مادرش در بدل ۴۵٠ هزار افغانی بازداشت شد

درد شلاق طالبان را با فریاد زدن “آزادی” تحمل می‌کردیم

یک زن متأهل در فاریاب در بدل ۱۶٠ هزار افغانی فروخته شد

یک زن در غرب کابل توسط پسرش به قتل رسیده است

در سوگ ۱۵ آگوست، روز سیاه سقوط کشور و برگشت گروه طالبان

روایت یک تحقیر

توافق طالبان و شورای علمای شیعه برای «دخالت در حریم خصوصی مردم» و تطبیق فرمان‌های این گروه

Facebook Twitter Youtube

نیمرخ رسانه‌‌ای آزاد است که تلاش می‌کند با نگاهی ویژه به تحلیل، بررسی و بازنمایی مسایل زنان بپردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پُرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما

صاحب امتیاز و مدیر مسئول: فاطمه روشنیان
سردبیر و ویراستار: امان میرزایی
سردبیر بخش آنلاین: حسین احمدی
گزارشگران: لطیفه سادات موسوی، معصومه رها و زهرا سالومه
صفحه‌آرا: اسماعیل لعلی

نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

طراحی، برنامه‌نویسی و اجرای وبسایت  iNasri ⚒

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • خانه
  • رویکرد نیمرخ
  • خبر
  • گزارش
    • گزارش تحقیقی
  • زنان و مهاجرت
  • تحلیل
  • گفت‌وگو
  • روایت
  • چندرسانه‌یی
    • عکس
    • صدا
    • ویدیو
  • ستون‌ها
    • اعتراض و مقاومت
    • ترجمه
    • صلح
    • اقتصاد
    • صحت
    • فرهنگ و هنر
    • ورزش
    • قانون
    • سکوت را بشکنیم
    • نیمرخ دیگر