در نزدیک به شش ماه گذشته، هرچه از پانزده آگوست بیشتر فاصله می‌گیریم، پهلوهای تاریک فاجعۀ سقوط افغانستان به‌دست گروه تروریستی طالبان بیشتر از پیش روشن می‌شود. ابعاد پیچیدۀ بازی‌های سیاسی، استخباراتی با ارزشهای حقوق بشری در افغانستان بیشتر برملا می‌گردد. اجرا شدن کارناوال تطهیر گروه طالبان در اسلو یکی از همین اتفاقات فاش‌کننده بود. این نشست سه روزه نشان داد که دولت آمریکا در قمار کثیف سیاست و معاملۀ ارزشهای حقوق بشری و سرنوشت جمعی مردم افغانستان، تنها نبوده است.
وقتی ناروی به عنوان یک کشور اروپایی مسئول در قبال ارزشهای مندرج در اعلامیۀ جهانی حقوق بشر و کشوری که به تمام کنوانسیون‌های بین‌‌المللی حقوق بشر، بنیاد الحاق کرده، پیشگام روند تطهیر سیاسی، استخباراتی گروه تروریستی طالبان می‌شود، تازه متوجه ابعاد فاجعۀ حاکم شده بر مردم و به ویژه بر زنان افغانستان می‌شویم. دولت ناروی درحالی پیشگام این روند شده‌است که در قبال الحاق‌اش به کنوانسیون‌های حقوق بشری تعهد الزام‌آور و تعریف شده دارد. ولی متأسفانه بدون رعایت حداقلی شکلیات مسئولیت‌اش در قبال ارزشهای حقوق بشری، به طالبان میدان مانوردهی دیپلماتیک می‌دهد و روند استخباراتی رسمیت شناسی حکومت این گروه در میان کشورهای تأثیر گذار اروپایی را تسهیل می‌کند.
تا قبل از اجرا شدن کارناوال تطهیر طالبان در اسلو، باور غالب این بود که دولت آمریکا به عنوان قدرت برتر جهان و دولتی که ثابت کرده است در قبال ارزشهای حقوق بشری تعهد لازم را نداشته، مقصر اصلی تعامل سیاسی، استخباراتی با گروه تروریستی طالبان است. ولی آن‌چه در اسلو به اجرا گذاشته شد، شوربختانه نشان داد که آمریکا در بازی کثیف معامله با ارزشهای حقوق بشری و سرنوشت مردم و به ویژه زنان افغانستان تنها نیست، بلکه کشورهای قدرتمند اروپایی نیز در یک همسویی نامرئی اما فاجعه‌ساز با دولت آمریکا، ارزشهای حقوق بشری را در افغانستان حراج گذاشته‌اند.
کارناوال تطهیر طالبان در اسلو نشان داد که علاوه بر دولت آمریکا، شماری از دولت‌های به ظاهر ارزش‌گرا در اروپا نیز چشم وجدان بر پروندۀ سیاه و اعمال جنایت‌کارانۀ طالبان بسته‌اند و همه در یک هم‌نوایی شرم آور، در پی رسمیت بخشیدن به یک حکومت تندرو از سوی گروه تروریستی طالبان بر مردم و سرزمین افغانستان هستند.
این همه درحالی است که طالبان چه در گذشته و چه در نزدیک به شش ماه پس از حاکم شدن‌شان در افغانستان از هیچ‌کدام از رفتارهای خشونت‌بار و جنایت‌کارانه‌اش دریغ نکرده است. صدها اسیر و سرباز که پس از فرار شرم‌آور اشرف غنی تفنگ بر زمین گذاشته بودند را در محکمۀ صحرایی به گلوله بسته‌اند. مخالفان سیاسی غیر نظامی را با سرکوب به سکوت واداشته‌اند. زنان افغانستان را با حذف حضور اجتماعی سیاسی مواجه ساخته‌اند. در نزدیک به شش ماه گذشته، ده‌ها بار تظاهرات دادخواهانۀ زنان را در خیابان‌های کابل، مزار، هرات و ننگرهار، با خشونت، تیراندازی و گاز اشک‌آور سرکوب کرده و شماری از فعالین زنان معترض کابل را بازداشت کرده‌است. هم اکنون این بانوان تحت شکنجۀ گروه طالبان قرار دارند.
از آنجا که زنان افغانستان قربانیان رفتار خشونت‌بار و جنایت‌کارانۀ طالبان هستند، چشم‌پوشی آمریکا و دولت‌های اروپایی بر جنایت‌های این گروه در واقع، مصداق بارز خیانت این دولت‌ها به ارزشهای حقوق بشری و به ویژه خیانت‌شان به سرنوشت زنان افغانستان است.
اما آن‌چه در این میان امید به ارزش‌ها را زنده نگه داشته‌است، حضور معترضانه و ارزشمند زنان افغانستان در مقابل گروه تروریستی طالبان است. زنان افغانستان همان‌گونه که در نزدیک به شش ماه گذشته با حضور اعتراضی‌شان در جاده‌های کابل و دیگر شهرهای بزرگ این کشور، علیه طالبان قد علم کرده‌اند، با فرستادن یک نماینده در نشست اسلو، هم‌زمان که حضور معترضانه و ارزشمندشان علیه طالبان را به درستی تمثیل کرده‌اند، عملکرد کشورهای جهان به ویژه دولت ناروی و دولت آمریکا در قبال رویکرد سؤال برانگیزشان در خصوص تطهیر گروه تروریستی طالبان را به چالش کشیده‌اند.
این‌که در نهایت تلاش‌های شرم‌آور دولت ناروی و سایر کشورهایی که برای رسمیت بخشیدن به حکومت تروریستی طالبان به کجا می‌انجامد هنوز معلوم نیست. اما آن‌چه دارد به عنوان یک واقعیت غیر قابل انکار در پروندۀ سیاست و سرنوشت افغانستان به اذعان جمعی می‌رسد، مسألۀ زنان این کشور است که به پشتوانۀ حضور متعهدانۀ زنان افغانستان در حال رقم خوردن است.
حالا در وضعیتی که آمریکا و دولت‌هایی چون ناروی که خود را مدعی پاس‌داری از ارزشهای حقوق بشری قلمداد می‌کنند، روند تطهیر سیاسی، استخباراتی طالبان را کلید زده‌اند، بر زنان افغانستان است که یک اعتراض جهانی برای پاس‌داری از حقوق بشری‌شان راه‌اندازی کرده و نهادهای مدافع حقوق بشر و سایر نهادهای مدنی در کشورهای تأثیرگذار در آمریکا و کشورهای اروپایی را با خود هم‌سو بسازند و از این طریق بر دولت‌ها فشار سیاسی وضع کنند و مانع به رسمیت شناخته شدن طالبان شوند.
