نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

قامت  فاجعه بسیار جوان است هنوز | روایت سقوط-بخش دوم

  • نیمرخ
  • 12 دلو 1400
زهرا تارشی

نویسنده: زهرا تارشی

ساعت یک و سی‌وپنج دقیقۀ بامداد یازده سپتامبر است و کمتر از چند روز دیگر یک ماه از آمدن طالبان، فرار رییس جمهور و سقوط کابل می‌گذرد. خواب از چشم‌هایم پریده‌است.

آن روز درست فهمیده بودم. ۱۵ آگوست آخرین روز کاری خانۀ خورشید بود و حالا فردا باید برای بسته‌بندی وسایل و تجهیزات به کودکستان بروم. ضحا و مهرسا که در تمام این روزها شبیه زندانی‌ها در خانه بودند خیلی خوشحال‌اند از این‌که فردا با من به کودکستان می‌روند و بازی می‌کنند. خانۀ ‌خورشید برای من هم‌چون کودکی بود که او را با همۀ وجودم پروراندم. درست شبیه یک کودک از او مراقبت کردم تا مرحله به مرحله رشد کند و بتواند به پای خود ایستاد شود. من زن ضعیفی نیستم. بارها در زندگی‌ام شکست خورده‌ام. بارها به زمین افتادم اما دوباره بلند شدم. از تمام شکست‌هایم درس گرفتم و همواره موفقیت‌های زندگی‌ام را مدیون اشتباهاتم بودم. از اشتباه کردن نمی ترسم. بعد از همۀ شکست‌هایم، اشتباهاتم را یکی‌یکی دوباره بررسی می‌کردم و آن‌ها را می‌پذیرفتم و سعی می‌کردم از هر کدام آن‌ها بیاموزم. اما این‌بار در بزرگ‌ترین شکست زندگی‌ام هیچ تقصیری ندارم جز زن بودن. جز افغانستانی بودن. من کجای این شکست قرار دارم. بارها در زندگی‌ام دوباره به نقطۀ صفر رسیده بودم و دوباره آغاز کردم. اما این بار حتی در نقطۀ صفر هم نیستم. زیر صفرم! خیلی زیر صفر. حتی نقطۀ آغازی ندارم. در تمام این مدت از هر طریق ممکن، تلاش کردم از کشور خارج شوم اما نتوانستم. حتی راه فرار کردن ندارم. حالا من زنی با آن فهرست بلند آرزوها، تنها رویایم این است که خودم را به جایی برسانم که بتوانم در یک بعد‌از‌ظهر دست ضحا و مهرسا را بگیرم و به پارک برویم. آن‌ها غرق در دنیای کودکی خود بازی کنند و من روی نیمکت پارک بنشینم و‌ از دور خوشحالی‌شان را تماشا کنم. فقط همین! و زندگی بدون امید یعنی مرگ تدریجی.

من حتی توانایی گفتن این موضوع را به اعضای یتیم‌خانۀ خورشید ندارم. هنوز حقوق ماهیانه‌شان را هم پرداخت نکرده‌ام. آن‌ها همه از طبقۀ فقیر کشور هستند و می‌دانم که امروز با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند. جرأت رو‌به‌رو شدن با آن‌ها را ندارم. از این‌که هیچ‌کاری از دستم بر نمی‌آید احساس شرمندگی می‌کنم. تا همین چند روز قبل، همۀ بانک‌های دولتی و خصوصی بسته بودند، حالا اما به دارندگان حساب‌های شخصی اجازه داده شده که در هر هفته تنها دوصد دالر آمریکایی برداشت کنند ولی برای حساب‌های شرکتی هیچ دستوری صادر نشده و کارمندان موسسات و شرکت‌ها تا هنوز نتوانسته‌اند حتی حقوق ماهیانۀ خود را دریافت کنند. تمام ادارات رسمی به شمول ادارۀ صدور پاسپورت غیر فعال‌اند. آن‌ها به هیچ صورت برنامه‌ای برای حکومت نداشتند و گویا چنان‌چه از صحبت‌هایشان بارز است، خودشان هم تصور نمی‌کردند این‌قدر به آسانی کشور را به مفت به آن‌ها بفروشند. آن‌ها با گذشت کمتر از یک ماه به تازه‌گی کابینۀ خود را معرفی کرده‌اند. حتی یک زن در این کابینه حضور ندارد. حتی یک چهرۀ دیگر جز اعضای طالبان در این کابینه حضور ندارند. اکثریت اعضای این کابینه در لیست سیاه جهانی قرار دارند و حتی تا امروز که من‌حیث وزیران کشور معرفی شده‌اند، چهره‌شان را نمایش نمی‌دهند و هنوز برای دست‌گیری اکثریت آن‌ها جوایز چند میلیون دلاری تعیین شده‌است. وزارت زنان  را هم از میان برداشته‌اند. به عوض آن وزارتی به نام امر به معروف و نهی از منکر ایجاد کرده‌اند که به مردم یاد بدهند چه‌طور باید فکر کنند، چه‌طور رفتار کنند و حتی چه‌طور بپوشند و هر آن کس که خلاف قوانین آن وزارت رفتار کرد باید مجازات شود. وزارت تحصیلات عالی دستور برگزاری صنوف درسی در دانشگاه‌ها را صادر کرده‌است و در تمامی صنوف باید بین پسران و دختران دانشجو پردۀ شرعی نصب شود و یک استاد مرد حق تدریس به دانشجویان دختر را ندارد، مشروط به این‌که فردی سن بالا و با تقوا باشد و من تا هنوز نفهمیدم که اینان تقوای آدم‌ها را چگونه می‌توانند سنجش کنند با چند متر پارچه و چند سانتی‌متر ریش؟ مگر جز خداوند، کس دیگری نیز می‌تواند تقوای آدم‌ها را سنجش و قضاوت کند؟

خدای من! تو نیز می‌بینی؟ آیا می‌بینی و سکوت کرده‌ای؟ دیگر به چه امیدی می‌توان در این خاک زیست؟ من زنی که مادر دو دختر هستم حتی جرأت این را دیگر ندارم که آن‌ها را به مکتب بفرستم. من زنی با آرزوهای بلند، با اراده‌ای قوی شده‌ام. زندانی کنج خانه که هیچ رویایی جز فرار ندارد. این‌که بعد از آن چه خواهد شد نمی‌دانم اما اگر این‌جا بمانم خوب می‌دانم که هر روز ذره ذره خواهم مرد و‌ بدون این‌که مقصر باشم در مقابل ضحا و مهرسایم احساس گناه می‌کنم. من در مقابل امروز و فردای آن‌ها مسئولم! و اما قامت  فاجعه بسیار جوان است هنوز!

هنوز شاید به شروع فاجعه نزدیک نشده‌ایم. می‌ترسم، حتی از صدای نفس‌های خودم. آن شب که برای خوشحالی ورود رهبران‌شان به کابل شلیک‌های هوایی می‌کردند ترس در ذره ذره وجودم رخنه کرده بود. در دهلیز آپارتمان نشسته بودیم و ضحا و مهرسا می‌پرسیدند که مادر این صدای چیست؟ صدای چیست؟ و خدایا من پاسخی نداشتم. خدایا من قانون آن بالاها را نمی‌دانم اما من در این پایین‌ترین‌ها نمی‌دانم به کودکی هفت‌ساله و چهارساله از جنگ، کشتن، خون بی‌گناهی را ریختن چه بگویم. خدایا تو فرزندی داری؟ گاهی شده بدون این‌که هیچ تقصیری داشته باشی مقابل فرزندان‌ات احساس گناه کنی؟ خدایا! ای کاش تو هم مادر بودی.

ادامه دارد…

همچنان بخوانید

از کندز تا تهران

از کندز تا تهران

18 ثور 1402
رویا رحیمی

سرنوشت خبرنگاری که بدنش در انفجار میدان هوایی سوخته بود

17 حمل 1402
موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: روایت سقوط جمهوریتسقوط جمهوریت
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
تراژدی چهار‌بُعدی؛ 25 سال اسارت یک زنِ افغانستانی به‌دست برادرش
مقالات

تراژدی چهار‌بُعدی؛ 25 سال اسارت یک زنِ افغانستانی به‌دست برادرش

2 میزان 1402

«نیک‌بخت، یک زن افغانستانی که 25 سال پیش توسط برادرش در دخمه‌یی تاریک زندانی شده بود، بالاخره توسط مأمورانِ طالبان آزاد می‌شود و درحالی‌که در بدترین وضعیت صحی قرار دارد، برای برادرش مجازات نمی‌خواهد.» 

بیشتر بخوانید
کودک همسری
هزار و یک شب

خاطرات عروس 11 ساله

5 حوت 1401

قسمت اول‌ |‌ روزی که عروس شدم هنوز به بلوغ نرسیده بودم. پوشیدن پیراهن «خال سفید» و چادر سبز گلدار مرا از بقیه متفاوت نشان می‌داد، به همین خاطر حس غرور داشتم و خود را از همه برتر...

بیشتر بخوانید
پریود در تاریخ، اساطیر و ادیان
گزارش تحقیقی

پریود در تاریخ، اساطیر و ادیان

22 ثور 1401

این مطلب براساس مصاحبه با محمد حسین فیاض، پژوهشگر علوم دینی و بررسی مقاله عصمت شاهمرادی در مورد تبعیض مثبت به نفع زنان با تاکید بر حقوق شهروندی، نوشته شده است.  مساله پریود و زایمان...

بیشتر بخوانید
سنگ صبور
هزار و یک شب

سنگ صبور؛ آمنه و خواهرش تحت سلطۀ طالبِ خانه‌گی

3 میزان 1402

آمنه هر روز نزدیک اذان صبح بیدار می‌شد و به گاو،گوسفندان و بزها علف می‌داد تا وقت دوشیدن، شیرشان بیشتر باشد. بعد از اذان وقتی هوا کمی روشن‌تر می‌شد، سرِ زمین می‌ر‌فت تا علفِ تازه...

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
EN