نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

متن سخن‌رانی هدا خموش در نشست پارلمان اروپا

  • نیمرخ
  • 13 دلو 1400
PCIMG_2022-02-02_14-14-33

خانم‌ها و آقایان،
در همین آغاز و پیش از پرداختن به اصل موضوع، خواهشمندم به احترام قربانی‌هایی که بر زنان افغانستان در مبارزه علیه استبداد طالبانی تحمیل شده، ۲۰ ثانیه سکوت کنیم.


با درود
خانم ها و آقایان!
من به نمایندگی از جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان این‌جا سخن می‌گویم. من از کشوری آمده‌ام که این روزها سخت‌ترین بحران انسانی و بدترین محرومیت حقوق بشری را می‌گذراند. این روزها آزادی، بی‌ارزش‌ترین و حقوق بشر بی‌معناترین واژه‌ها در افغانستان اند.

شش ماه می‌شود که جهان ما را به دست گروهی سپرده که زمانی خود آنان را تروریست می‌خواند. بلاهایی که این گروه بر سر مردم ما آورده، بی‌شمار اند. این‌جا چند مورد را شماره‌وار ذکر می‌کنم و از شما می‌خواهم که آن را با اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر مقایسه کنید:

۱. طالبان آزادی مردم را سلب و شهروندان را به گروه‌های خودی و غیرخودی تقسیم بندی کرده اند. اقوام غیرخودی مورد تبعیض نظام‌مند قرار دارند. خانه‌‌ها و زمین‌های‌شان غصب و خودشان مجبور به کوچ اجباری می‌شوند؛

۲. مردم به خصوص زنان و کودکان مستقیماً تحت شکنجه، تعذیب، تحقیر و انواع آزار و اذیت جسمی و روحی قرار دارند. نه تنها از خدمات غذایی، بهداشتی و رفاهی برخوردار نیستند بر عکس جبراً وادار می‌شوند تا غذای سربازان طالبان را تأمین کنند.

۳. کسی حق ابراز نظر و آزادی عقیده ندارد. صاحبان دیدگاه مخالف، کشته یا به بند کشیده می‌شوند. فروزان و همراهانش در مزار شریف، عالیه عزیزی و ده ها زن دیگر در هرات، پروانه ابراهیم‌خیل، تمنا زریاب پریانی با خواهرانش و صدها زن دیگر در کابل، نمونه‌هایی از این خفقان گسترده اند؛

۴. تبعیض نظام‌مند علیه زنان روا داشته می‌شود. در نتیجهٔ این تبعیض چند میلیون دختر از رفتن به مکتب و حدود چند صد هزار زن، از کار در ادارات دولتی محروم شده اند؛
 

۵. حتی حق مهاجرت که حق هر انسانی است، از مردم ما گرفته شده است؛ دستگیری ۴۰ تن از زنان و مردان به اتهام فرار از کشور در مزار شریف یکی از نمونه‌های آن است.

این فهرست می‌تواند بسیار طولانی شود ولی من به منظور اجتناب از ضیاع وقت، به همین مختصر اکتفا می‌کنم.
اگر با ذکر این موارد مجاب نشدید که مردم ما گرفتار چه فاجعهٔ عظیمی شده‌اند، شاید شنیدن این خبر که در کشور من، والدین برای زنده‌ماندن، فرزندان‌شان را می‌فروشند، شما را متوجه عمق فاجعه بسازد.
راستی سال پایان بردگی و خرید و فروش انسان کدام بود؟

ازدواج‌های اجباری و زیر سن، خشونت‌های خانوادگی، محصورکردن زنان در چهاردیواری خانه، ضرب و شتم و تحقیر زنان در خیابان‌ها، سرکوب اعتراض‌های مدنی‌شان به واسطهٔ گلوله، گاز اشک‌آور، اسپری مرچ و شوکر برقی از دیگر بدبختی‌های زنان افغانستان است.

شاید بگویید ما ۲۰ سال تلاش کردیم و نتیجه نداد. شاید بگویید مشکل شما داخلی و حل‌نشدنی است. بله مسألهٔ افغانستان یک بعد داخلی دارد. اما این هم بوده که مداخلهٔ خارجی به منظور حفظ و بقای بی‌عدالتی، نابرابری، تبعیض و تعصب در افغانستان آشکارتر است.

وقتی اعتراضات حق‌خواهانه و اصلاح‌طلبانهٔ ما سرکوب می‌شد، دنیا ساکت بود. وقتی می‌گفتیم، پول کمک شما به تروریستان می‌رسد و یک بخش دیگر آن را به قمندان‌های نظام باج می‌دهند، دنیا خاموش بود؛ وقتی گفتیم ۸۰ درصد مردم روستایی فراموش شده اند و از این پول‌ها هیچ سودی نمی‌برند دنیا توجه نکرد. وقتی گفتیم فلان کس متقلب و فاسد است، دنیا تحمیلش کرد. جهان نه تنها دربارهٔ تقلب رییس جمهور فراری که مردم را به انتخابات بی باور کرد چیزی نگفت که اعتراضات عدالت‌خواهانهٔ ما را نادیده گرفت. در پایان هم، وسط فاجعه رهای‌‌مان کرد تا برای نجات جان‌مان از بال هواپیما آویزان شویم.
حالا شما بگویید تقصیر این همه مصیبت به چه کسی برمی‌گردد؟

هر زنی که در خیابان شلاق می‌خورد یا دختری که زیر شکنجه کشته می‌شود، یک بخشی از مسؤولیتش متوجه شماست چون از پول‌ مالیات‌تان که به افغانستان فرستاده می‌شد، نظارت نکردید و علیه سیاست‌های نادرست موضع نگرفتید.
من با زبان دیپلوماتیک سخن نمی‌گویم، صریح و روشن از جهان می‌خواهم که به جای گوش‌، از چشم‌های خود در فهم و درک وضعیت مردم افغانستان استفاده کنند؛ چون سیاست‌مداران ما دروغ گفته و دروغ می‌گویند.

از آدرس جنبش‌های اعتراضی زنان می‌خواهم هر چه فوری‌ باید به مردم ما کمک شود.

خواست‌های فوری ما قرار زیر است:
۱. مردم افغانستان به کمک‌های فوری بشری نیاز دارند اما این کمک‌ها نباید از طریق طالبان به مردم فرستاده شود؛ نهادهای بین‌المللی که مسوول کمک رسانی می‌شوند باید کمک‌ها را مستقیم توسط زنان به مردم و زنان خانواده‌ها برسانند.

۲. بر طالبان فشار وارد شود تا زنان و دخترانی را اختطاف کرده اند، فوراً آزاد کنند؛

۳. بخش حقوق بشر پارلمان اروپا باید برای مستندسازی و آگاهی از رویدادهای افغانستان، نشانی ایمیل و نشانی‌های مشخص دیگری را در اختیار مردم افغانستان بگذارند تا مردم روزانه قضایای نقض حقوق بشری را گزارش کنند؛

۴. سرکوب، اختناق، تبعیض نظام‌مند جنسیتی، قومی، دینی، مذهبی و تفتیش عقاید باید فوری متوقف شوند؛

۵. جنگجویان طالبان پابند هیچ اصل و قاعدهٔ مدنی نیستند. آن‌ها در مناطق مورد منازعه در نقاط مختلف افغانستان، مرتکب شدیدترین جرایم جنگی و جرایم علیه بشریت شده اند. دادگاه بین المللی کیفری باید این موارد را به صورت جدی پی‌گیری کند؛

۶. همایش بین‌المللی با مدیریت سازمان ملل متحد برای بازگرداندن قدرت به مردم و توافق روی یک راه حل سیاسی برای گذار از وضعیت کنونی نیاز فوری است.

شعار (نان، کار ، آزادی) حد اقل خواست انسانی ما است که با گلوله و گاز اشک‌آور پاسخ داده می‌شود؛ و مارا مفسد فروخته شده به غرب و فاحشه می‌نامند. هر چند ما آموختیم که دود کاغذ از سوزش گاز اشک‌آور می‌کاهد، اما پرسش این است:
در جهانی که آب شدن یخ‌های قطبی با دود یک کارخانه در برلین و کابل ربط دارد، پس چرا درد انسان افغانستانی با بقیۀ دنیا بی‌ربط است؟

از توجه‌تان تشکر می‌کنم

همچنان بخوانید

«هدا خموش» یکی از 100چهرهٔ تأثیرگذار مجلهٔ «تایم»  ۲۰۲۲

«هدا خموش» یکی از 100چهرهٔ تأثیرگذار مجلهٔ «تایم»  ۲۰۲۲

3 جوزا 1401
هدا خموش در گفت‌وگو با نیمرخ؛ هیچ اعتمادی به طالب‌ها ندارم

هدا خموش در گفت‌وگو با نیمرخ؛ هیچ اعتمادی به طالب‌ها ندارم

5 دلو 1400
موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: هدا خموش
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
کودک همسری
هزار و یک شب

خاطرات عروس 11 ساله

5 حوت 1401

قسمت اول‌ |‌ روزی که عروس شدم هنوز به بلوغ نرسیده بودم. پوشیدن پیراهن «خال سفید» و چادر سبز گلدار مرا از بقیه متفاوت نشان می‌داد، به همین خاطر حس غرور داشتم و خود را از همه برتر...

بیشتر بخوانید
هبوط در تاریکی
هزار و یک شب

هبوط در تاریکی؛ روایت دردناکِ مینه از کودکی تا بزرگ‌سالی

30 سنبله 1402

مینه (مستعار) دختری ۲۸ساله است که خاطرات زنده‌گی‌اش از کودکی تا بزرگ‌سالی، چیزی جز پژواکِ درد و مظلومیت نیست. او از کودکی، مورد سوءاستفادۀ جنسی شوهرعمه‌اش قرار می‌گیرد و این اتفاق، سرآغازی برای سقوط ممتدِ...

بیشتر بخوانید
به دنبال نور در گوشه‌های تاریک زنده‌گی
گوناگون

به دنبال نور در گوشه‌های تاریک زنده‌گی

27 سنبله 1402

از دور به او نزدیک شدم. چهره‌اش آشنا به نظر می‌رسید اما باورم نمی‌شد چنین تصادفی با او روبه‌رو شوم. 

بیشتر بخوانید
تعرض بر زنان، از مهمان‌خانه تا تشناب‌های زندان طالبان
گزارش

تعرض بر زنان، از مهمان‌خانه تا تشناب‌های زندان طالبان

25 سنبله 1402

یادآوری این تجارب وحشت‌ناک، چنان دردِ آکنده از شرم را در وجود قربانیان تازه می‌سازد که اغلب در مقامِ پاسخ نفس‌شان به شماره می‌افتد و زبان‌شان از چرخش باز می‌ماند. 

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
EN