وقتی گروه طالبان، راهی برای به رسمیت شناخته شدن از سوی دولت‌های بیرونی نیافته‌اند با اختطاف و گروگان‌گیری زنان معترض در زندان و استفادۀ ابزاری و تهدید دیگر زنان برای راه‌اندازی راهپیمایی‌ها و تظاهرات می‌خواهند از سازمان ملل متحد و دیگر کشورها باج بگیرند. در واقع از زنان برای اهرم فشار استفاده کنند.
چندی پیش یگ گروه از زنان معترض با برقع و نقاب سیاه در کابل راهپیمایی اعتراضی به راه انداختند و خواهان آزاد‌سازی پول‌های بلوکه شدۀ افغانستان از سوی بانک‌های آمریکا شدند و همچنان بر پوشیدن حجاب و نقاب سیاه از سوی زنان تأکید می‌کردند. اما شماری از این زنان در گفت‌وگو با نیمرخ می‌گویند که از اشتراک در راهپیمایی آگاه نبودند که برای چه باید راهپیمایی کنند؟ افراد طالبان آن‌ها را از یک مسجد گرفته و با خود به سرک برده بودند.
یکی از این زنان می‌گوید: “در یک مسابقۀ کتاب‌خوانی سیرت نبی شرکت کرده بودم، وقتی امتحان ختم شد یک تعداد دختران که حجاب سیاه داشتیم را گفتند: باید در یک برنامۀ دیگر هم شرکت کنید و ما را تا آن‌جا راهنمایی کردند. وقتی به محل رسیدیم شمار اندکی از زنان با بنرهای ضد دموکراسی و رها‌سازی پول‌های بلوکۀ افغانستان در سرک بودند و برای ما هم بنر دادند و گفتند شعار بگویید”.
روز شنبه (۱۶ دلو ۱۴۰۰ ) نیز یک گروه از زنان، متشکل از آموزگاران، دانش‌آموزان و آمران مکاتب دخترانه در ولایت دایکندی در یک راهپیمایی اعتراضی از قبل سازماندهی شده از سوی گروه تروریستی طالبان برای آزاد‌سازی پول‌های منجمد شدۀ افغانستان شرکت کرده بودند. دست‌کم پنج‌تن از این اشتراک کنندگان به نیمرخ تأیید کردند که با پافشاری ریاست معارف طالبان و شورای علمای این ولایت وادار به اشتراک در این راهپیمایی شدند.
مرضیه( مستعار) یک آموزگار زن به نیمرخ گفت: یک روز پیش از راهپیمایی آمر مکتب به من زنگ زد و گفت که معلمین زن که در شهر نیلی هستند برای فردا در یک برنامه دعوت‌اند و باید شرکت کنند، اگر شرکت نکنید، ریاست معارف شما را از وظیفه منفک می‌کند و یا به روستاهای دور دست تبدیل می‌کند.” به گفتۀ مرضیه، برای هر اشتراک کننده در راهپیمایی مبلغ پنجصد افغانی کرایۀ موتر نیز در نظر گرفته بودند. مرضیه و چند تن دیگر از آموزگاران در آغاز راهپیمایی شعارهای ” مرگ بر امریکا” و ” مرگ بر جو بایدن” که از قبل هماهنگی شده بود سر دادند، اما به یکباره این شعار را به ” ما حق آموزش و تحصیل می‌خواهیم و مکاتب دخترانه باید بازگشایی شود ” تغییر کرد و چند زن دیگر، آن طرف‌تر با صدای بلندتری شعار” حق آموزش ، کار و آزادی ” را فریاد می‌زدند. به‌این ترتیب آن‌ها یک‌صدا گفتند: ” آموزش و تحصیل حق ماست و ما این حق را از دهن شیر خواهیم گرفت.”
در نهایت وقتی شعار آزاد‌سازی پول‌های منجمد شدۀ افغانستان به خواست حق آموزش، کار و آزادی زنان از طالبان تبدیل می‌شود، جنگ‌جویان طالبان اشتراک کنندگان راهپیمایی را متفرق می‌کنند .تبعاً می‌گویند که رسانه‌ها نیز از سوی رییس دفتر والی طالبان برای پوشش این راهپیمایی دعوت شده بود.
این درحالی‌است که یک هفته قبل نیز شماری از زنان در دایکندی دریک تجمع اعتراضی به توزیع ناعادلانۀ کمک‌های بشردوستانه از سوی طالبان در دایکندی اعتراض کرده بودند اما منابع موثق به نیمرخ می‌گویند: طالبان به استخبارات‌شان در دایکندی دستور داده‌اند که مسئول سازماندهی این تجمع اعتراضی را شناسایی و بازداشت کنند تا دیگر زنان، دست به اعتراض نزنند، درحالی‌که برای تظاهرات هدفمندشان، زنان را مجبور به راهپیمایی می‌کنند.اما زنان معترض خیابانی کابل که خواهان (نان، کار و آزادی) بودند، در بند طالبان شکنجه می‌شوند و این روند همچنان ادامه دارد.
