با ادامهٔ اعتراضات زنان در کابل و شماری از ولایات، علیه طالبان و نیز افزایش بازداشت‌های معترضان در کابل، شماری از اعضای جنبش عدالت و آزادی زنان افغانستان، برای عدالت و آزادی بر فراز تپه‌های کابل برآمده و در برابر محدودیت‌های اجتماعی وضع شده بر زنان، در کشور اعتراض کرده‌اند.
این معترضان روز (شنبه، ۳۰ دلو) در یک حرکت اعتراضی آمده‌اند تا اعتراض‌شان را به کوه‌ها و تپه‌ها بنویسند تا باشد صدای آنان بیشتر و بلندتر به گوش جهانیان برسد. آنان با گلایه می‌گویند که تظاهرات‌های زیادی انجام داده‌اند، اما هیچ‌کسی به صدای زنان افغانستان گوش نسپرده و به‌خاطر فشارهای روزافزون گروه طالبان بر معترضان زن خواسته‌اند که این شیوهٔ دادخواهی را روی دست بگیرند.
یکی از این معترضان می‌گوید: «زنان در جاده‌ها و خانه‌های‌شان از سوی طالبان مورد خشونت قرار می‌گیرند و هیچ‌جایی جز تپه‌ها و کوه‌ها برای اعتراض ما باقی نمانده است». این معترضان بر فراز تپه‌ها برآمده و بر دل کوه‌ها نوشته‌اند: «ای کوه صدایم را بلندتر انعکاس بده تا به گوش جهانیان برسد». آنان به طالبان نیز پیام داده‌اند: «اگر صدایم را نمی‌شنوی و مرا نادیده می‌گیری، بلندتر فریاد می‌زنم» و «اگر حذفم کنی، ریشه دارم، جوانه می‌زنم.» و همین‌طور شعارشان برای عموم جامعه این‌گونه است: «مرا بپذیر، بی‌من ناقصی».
این معترضان در پایان، با نشر قطعنامه‌ای اعلان نمودند که با استفاده از راه مسالمت‌آمیز و دموکراتیک، در پی رعایت حقوق‌شان از جمله؛ آموزش، کار، مشارکت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، حق آزادی بیان و نیز آزادی‌های فردی از سوی طالبان هستند. آن‌ها معتقدند: با آن‌که روش اعتراض‌شان دموکراتیک و بدون خشونت و خواست‌های‌شان نیز منطقی و براساس قوانین ملی و بین‌المللی است، طالبان اما، برای سرکوب آن از شیوه‌های خشونت‌بار، ناروا و خلاف عرف ملی و حقوق بشری استفاده می‌کنند. زنان معترض افغانستان! درخواست‌شان را از سازمان ملل مطالبه کردند، با این شعار که: «سازمان ملل، ما را تنها نگذارید»!
آنان با گلایه، از کشورهای جهان و سازمان‌های معتبر حقوق بشری جهان می‌خواهند که تماشای لت‌وکوب،تحقیر، شکنجه و کشته شدن زنان معترض را پایان دهند و گامی عملی و جدی در راستای جلوگیری از خشونت‌های طالبان علیه آنان بردارند. «ما در روزگار بدی در افغانستان به سر می‌بریم، دانشگاه‌ها و مکاتب، دفاتر کاری و جاده‌ها به روی اعتراض ما بسته است و تپه‌ها و کوه‌ها تنها گزینهٔ باقی‌مانده است». با این حال، معترضان از گروه طالبان می‌خواهند که با رعایت شئونات و قوانین مردم افغانستان دست از بدرفتاری با زنان و دختران بردارند. این اعتراضات در حالی در کوه‌ها انجام می‌شود که در پی فشارهای روزافزون طالبان بر معترضان، مجبور گشته‌اند که این‌بار صدای‌شان را از فراز کوه‌ها بلند کنند و فریاد بزنند: «ما محدودیت‌های اجتماعی را نمی‌پذی
پدرم مرا در بدل قرضش به شوهر داد
پدرم بی‌کار بود، مدت‌ها می‌شد که کار نمی‌کرد و درآمدی نداشت. نه نفر در خانه نان‌خور بودیم و فقط پدرم نان‌آور بود. ما چهار خواهر و چهار برادر بودیم که با پدر و مادرم یک‌جا ده نفر...
بیشتر بخوانید
