چند روز قبل (۲۰ فبروری) وزارت امور داخله طالبان، ویدئویی منتشر کرد که نشان می‌داد، زنان معترض در کابل به این موضوع اعتراف می‌کنند که جریان اعتراضات آنان توسط برخی افراد که در بیرون از کشور هستند سازماندهی و هدایت می‌شود. در ویدئوی منتشرشده «لینا احمدی، یک نفر از معترضین» می‌گوید کسانی که این پروسه (اعراضات) را راه‌اندازی کرده بودند آنها را تشویق می‌کردند که اعتراض‌هایتان را ادامه دهید. لینا احمدی در صحبت‌هایش می‌گوید که برخورد طالبان در مدتی که ما در بازداشت آنها بوده‌ایم، خوب بوده است. در ادامه اعتراف یکی دیگر از زنان را شاهد هستیم که می‌گوید «کسانی که در بیرون از افغانستان هستند و تظاهرات را هدایت می‌کنند، تقاضایشان از ما این بوده که اگر شما علیه امارت اسلامی اعتراض‌تان را ادامه دهید و آشوب برپا کنید ما شما را خارج می‌بریم.». ویدئو با اعتراف زنان ادامه می‌یابد. «فاطمه، یکی دیگر از معترضان»، دلیل اعتراض خود را چنین می‌گوید: «ما می‌خواستیم از کشور خارج شویم. چرا که من صاحب چهار فرزند هستم و هدفم این بود که فرزندانم به مکتب بهتری بروند.». ویدئو نشان می‌دهد که «مدینه، یکی دیگر از معترضان»، می‌گوید که «به ما گفته شده بود که برای خارج‌شدن از افغانستان شما باید یک کیس قوی داشته باشید. بدون داشتن کیس شما نمی‌توانید از افغانستان خارج شوید. به ما گفته شده بود که اعتراض کنید تا بتوانید راحت از افغانستان خارج شوید. به همین دلیل ما اعتراض می‌کردیم تا بتوانیم از کشور خارج شویم.». ویدئو با تأکید بر این موضوع ادامه پیدا می‌کند که هدف بسیاری از معترضان، خارج‌شدن از افغانستان و کیس‌سازی بوده و اشخاصی بیرون از کشور آنها را تشویق به اعتراض می‌کنند.
دو موضوع در ارتباط با نشر این ویدئوی ساختگی و مهندسی‌شده قابل ذکر است:
این ویدیو که با هدف بدنام سازی از ماهیت اعتراض زنان ساخته شده بود به قدری منزجر‌کننده، شرم‌آور و زن‌ستیزانه بود که وجدان جمعی ما را به یکباره با شوک مواجه ساخت. شوک عظیمی که ما را با درون و ماهیت زشت طالبان بیشتر آشنا می‌کند. چهره‌های وحشت‌زده، صدای لرزان و مضطرب زنان که با ترس و وحشت حرف می‌زنند، نشان می‌دهد که وقاحت، توحش و ظلم طالبان انتها ندارد.
آنچه را که طالبان تحت عنوان «اعتراف زنان معترض» نمایش دادند. اعتراف نبود بلکه وادار‌کردن زنان به بیان سخنانی بود که خلاف میل آنان است. سخنانی که به زور شکنجه و اجبار گفته شده بود. پرسش این است دخترانی که چندی قبل توسط طالبان از یک خانه‌‌ی امن ربوده شده بودند، چطور و در چه شرایطی حاضر به گفتن چنین سخنانی شده‌اند؟ مخاطب این بخش از نمایش را که قبلاً اتفاق افتاده نمی‌بینید. او تنها بخشی از قصه را می‌بیند که گروه تروریستی طالبان می‌خواهند دیگری آن را ببیند. تجربه‌ی کشورهایی که نظام‌های سرکوب‌گر و استبدادی در آن حاکمیت دارند در چنین مواردی نشان می‌دهد که اعتراف‌کنندگان عموماً تحت شرایط سخت روحی و روانی، شکنجه و به اجبار مجبور به حرف‌زدن می‌شوند. این شیوه از اعتراف‌گرفتن، ابزار رایج همه نظام‌های توتالیتر و استبدادی است. آنها با استفاده از ارعاب و زور افراد را تهدید به تجاوز جنسی، شکنجه و مرگ می‌کنند. صدای لرزان و توأم با وحشت دخترانی که در ویدئو حرف می‌زنند به‌خوبی بیانگر این موضوع است. اعترافی مهندسی‌شده که عمق ترس، وحشت و تنهایی را در وجود دختران معترض نشان می‌داد. واضح است که این شکل از اقرار، نقض آشکار حقوق بشر و ارزش‌های انسانی است.
موضوع بعدی روایت ساختگی و مهندسی‌شده طالبان است. روایتی که اصرار داشتند، نشان دهند که معترضان به دلایل شخصی از جمله کیس‌سازی و خروج از کشور اقدام به اعتراض کرده‌اند. آنها به طور ناشیانه‌ای تلاش کردند نشان دهند که اعتراض‌کنندگان از بیرون هدایت می‌شوند. به این معنی که زنان معترض خود فاقد عاملیت و ابزاری در دست افراد و گروه‌های خارج‌نشین هستند. در این روایت ساختگی و کُمیک، آنها به مخاطب می‌گویند که مبنای اعتراض و تظاهرات زنان نه سیاست‌های سرکوب‌گرانه و وحشیانه طالبان، بلکه دلایل فردی و کیس‌سازی زنان معترض است. این روایت به قدری شرم‌آور، غیرقابل باور و مضحک است که به‌هیچ صورت در نمایش ساختگی طالبان جفت‌وجور نشده. چرا که هر ببینده‌‌ی ساده‌ای هم می‌تواند سناریوی نوشته‌شده و طراحی‌شده سازندگان ویدئو را تشخیص دهد. اعتراض به نابرابری، مشارکت سیاسی و اجتماعی، حق تحصیل، حق کار، آزادی، خواسته‌ها و مطالبات چندماه گذشته زنان نبوده و نیست. آنها در طول دو دهه گذشته خواستار حقوق برابر و انسانی خود بوده‌اند. با روی‌کار آمدن نظام تروریستی طالبان در افغانستان و سیاست‌های زن‌ستیزانه و ضد انسانی این گروه متحجر و عقب‌گرا، این مطالبات نظام‌مندتر و هماهنگ‌تر از سوی زنان بیان شد. بر همین اساس می‌توان گفت که روایت ساختگی و مهندسی‌شده طالبان که تلاش داشتند منشأ اعتراضات را عوامل بیرونی و کیس‌سازی معترضان نشان دهند نه سیاست‌های سرکوب‌گرایانه و وحشیانه‌شان خودشان از بنیاد غلط است. تنها نکته مهمی که می‌توان از این ویدئوی مهندسی‌شده فهمید این است که شرارت، توحش، خشونت، ظلم و زن‌ستیزی این گروه عقل‌ستیز حد و مرز ندارد.
«رینا امیری» نماینده ویژه ایالات متحده امریکا برای حمایت از زنان افغانستان در تاریخ ۱۲ فبروری در صفحه تویترش نوشت: «طالبان با هجوم به منزل مسکونی، یک گروه چهل نفری که ۲۹ نفر آنان زنان معترض و بستگان‌شان بوده را بازداشت کرده است.». امیری خواستار آن شده بود که بازداشت‌های ناعادلانه باید متوقف شود. پس از یک ساعت او بدون هیچ توضیحی نوشته‌اش را حذف کرد. وقتی خبر بازداشت زنان معترض در رسانه‌ها منتشر شد، حلقه‌های نزدیک به خانم امیری تلاش زیادی کردند تا رسانه‌ها، افراد و شبکه‌های بانفوذ خبری را متقاعد کنند که خبر بازداشت زنان توسط طالبان را نشر نکنند. استدلال این افراد این بود که موضوع را باید از راه دیپلماسی و گفت‌وگو حل کرد تا به زنان معترض آسیبی نرسد. درست یک هفته بعد از این جریان، گروه تروریستی طالبان، ویدئوی به ضَم خودشان اعترافیِ زنان معترض را منتشر کردند. اکنون این پرسش مطرح می‌شود که آیا نتیجه گفت‌وگو و دیپلماسی نماینده ویژه امریکا برای زنان این بود؟ آیا فهم خانم امیری و حلقه‌ای که تلاش کردند تا خبر دستگیری زنان معترض را بایکوت کنند از حمایت‌کردن زنان چنین چیزی بود؟
