نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

شرارت، توحش، خشونت، ظلم و زن‌ستیزی طالبان حد و مرز ندارد

  • نیمرخ
  • 4 حوت 1400
photo1645543580

چند روز قبل (۲۰ فبروری) وزارت امور داخله طالبان، ویدئویی منتشر کرد که نشان می‌داد، زنان معترض در کابل به این موضوع اعتراف می‌کنند که جریان اعتراضات آنان توسط برخی افراد که در بیرون از کشور هستند سازماندهی و هدایت می‌شود. در ویدئوی منتشرشده «لینا احمدی، یک نفر از معترضین» می‌گوید کسانی که این پروسه (اعراضات) را راه‌اندازی کرده بودند آنها را تشویق می‌کردند که اعتراض‌هایتان را ادامه دهید. لینا احمدی در صحبت‌هایش می‌گوید که برخورد طالبان در مدتی که ما در بازداشت آنها بوده‌ایم، خوب بوده است. در ادامه اعتراف یکی دیگر از زنان را شاهد هستیم که می‌گوید «کسانی که در بیرون از افغانستان هستند و تظاهرات را هدایت می‌کنند، تقاضایشان از ما این بوده که اگر شما علیه امارت اسلامی اعتراض‌تان را ادامه دهید و آشوب برپا کنید ما شما را خارج می‌بریم.». ویدئو با اعتراف زنان ادامه می‌یابد. «فاطمه، یکی دیگر از معترضان»، دلیل اعتراض‌ خود را چنین می‌گوید: «ما می‌خواستیم از کشور خارج شویم. چرا که من صاحب چهار فرزند هستم و هدفم این بود که فرزندانم به مکتب بهتری بروند.». ویدئو نشان می‌دهد که «مدینه، یکی دیگر از معترضان»، می‌گوید که «به ما گفته شده بود که برای خارج‌شدن از افغانستان شما باید یک کیس قوی داشته باشید. بدون داشتن کیس شما نمی‌توانید از افغانستان خارج شوید. به ما گفته شده بود که اعتراض کنید تا بتوانید راحت از افغانستان خارج شوید. به همین دلیل ما اعتراض می‌کردیم تا بتوانیم از کشور خارج شویم.». ویدئو با تأکید بر این موضوع ادامه پیدا می‌کند که هدف بسیاری از معترضان، خارج‌شدن از افغانستان و کیس‌سازی بوده و اشخاصی بیرون از کشور آنها را تشویق به اعتراض می‌کنند.

دو موضوع در ارتباط با نشر این ویدئوی ساختگی و مهندسی‌شده قابل ذکر است:

این ویدیو که با هدف بدنام سازی از ماهیت اعتراض زنان ساخته شده بود به قدری منزجر‌کننده، شرم‌آور و زن‌ستیزانه بود که وجدان جمعی ما را به یکباره با شوک مواجه ساخت. شوک عظیمی که ما را با درون و ماهیت زشت طالبان بیشتر آشنا می‌کند. چهره‌های وحشت‌زده، صدای لرزان و مضطرب زنان که با ترس و وحشت حرف می‌زنند، نشان می‌دهد که وقاحت، توحش و ظلم طالبان انتها ندارد.  

آنچه را که طالبان تحت عنوان «اعتراف زنان معترض» نمایش دادند. اعتراف نبود بلکه وادار‌کردن زنان به بیان سخنانی بود که خلاف میل آنان است. سخنانی که به زور شکنجه و اجبار گفته شده بود. پرسش این است دخترانی که چندی قبل توسط طالبان از یک خانه‌‌ی امن ربوده شده‌ بودند، چطور و در چه شرایطی حاضر به گفتن چنین سخنانی شده‌اند؟ مخاطب این بخش از نمایش را که قبلاً اتفاق افتاده نمی‌بینید. او تنها بخشی از قصه را می‌بیند که گروه تروریستی طالبان می‌خواهند دیگری آن را ببیند. تجربه‌ی کشورهایی که نظام‌های سرکوب‌گر و استبدادی در آن حاکمیت دارند در چنین مواردی نشان می‌دهد که اعتراف‌کنندگان عموماً تحت شرایط سخت روحی و روانی، شکنجه و به اجبار مجبور به حرف‌زدن می‌شوند. این شیوه از اعتراف‌گرفتن، ابزار رایج همه نظام‌های توتالیتر و استبدادی است. آنها با استفاده از ارعاب و زور افراد را تهدید به تجاوز جنسی، شکنجه و مرگ می‌کنند. صدای لرزان و توأم با وحشت دخترانی که در ویدئو حرف می‌زنند به‌خوبی بیانگر این موضوع است. اعترافی مهندسی‌شده که عمق ترس، وحشت و تنهایی را در وجود دختران معترض نشان می‌داد. واضح است که این شکل از اقرار، نقض آشکار حقوق بشر و ارزش‌های انسانی است.

موضوع بعدی روایت ساختگی و مهندسی‌شده طالبان است. روایتی که اصرار داشتند، نشان دهند که معترضان به دلایل شخصی از جمله کیس‌سازی و خروج از کشور اقدام به اعتراض کرده‌اند. آنها به طور ناشیانه‌ای تلاش کردند نشان دهند که اعتراض‌کنندگان از بیرون هدایت می‌شوند. به این معنی که زنان معترض خود فاقد عاملیت و ابزاری در دست افراد و گروه‌های خارج‌نشین هستند. در این روایت ساختگی و کُمیک، آنها به مخاطب می‌گویند که مبنای اعتراض و تظاهرات زنان نه سیاست‌های سرکوب‌گرانه و وحشیانه طالبان، بلکه دلایل فردی و کیس‌سازی زنان معترض است. این روایت به قدری شرم‌آور، غیرقابل باور و مضحک است که به‌هیچ صورت در نمایش ساختگی طالبان جفت‌وجور نشده. چرا که هر ببینده‌‌ی ساده‌ای هم می‌تواند سناریوی نوشته‌شده و طراحی‌شده سازندگان ویدئو را تشخیص دهد. اعتراض به نابرابری، مشارکت سیاسی و اجتماعی، حق تحصیل، حق کار، آزادی، خواسته‌ها و مطالبات چندماه گذشته زنان نبوده و نیست. آنها در طول دو دهه گذشته خواستار حقوق برابر و انسانی خود بوده‌اند. با روی‌کار آمدن نظام تروریستی طالبان در افغانستان و سیاست‌های زن‌ستیزانه و ضد انسانی این گروه متحجر و عقب‌گرا، این مطالبات نظام‌مندتر و هماهنگ‌تر از سوی زنان بیان شد. بر همین اساس می‌توان گفت که روایت ساختگی و مهندسی‌شده طالبان که تلاش داشتند منشأ اعتراضات را عوامل بیرونی و کیس‌سازی معترضان نشان دهند نه سیاست‌های سرکوب‌گرایانه و وحشیانه‌شان خودشان از بنیاد غلط است. تنها نکته مهمی که می‌توان از این ویدئوی مهندسی‌شده فهمید این است که شرارت، توحش، خشونت، ظلم و زن‌ستیزی این گروه عقل‌ستیز حد و مرز ندارد.

«رینا امیری» نماینده ویژه ایالات متحده امریکا برای حمایت از زنان افغانستان در تاریخ ۱۲ فبروری در صفحه تویترش نوشت: «طالبان با هجوم به منزل مسکونی، یک گروه چهل نفری که ۲۹ نفر آنان زنان معترض و بستگان‌شان بوده را بازداشت کرده است.». امیری خواستار آن شده بود که بازداشت‌های ناعادلانه باید متوقف شود. پس از یک ساعت او بدون هیچ توضیحی نوشته‌اش را حذف کرد. وقتی خبر بازداشت زنان معترض در رسانه‌ها منتشر شد، حلقه‌های نزدیک به خانم امیری تلاش زیادی کردند تا رسانه‌ها، افراد و شبکه‌های بانفوذ خبری را متقاعد کنند که خبر بازداشت زنان توسط طالبان را نشر نکنند. استدلال این افراد این بود که موضوع را باید از راه دیپلماسی و گفت‌وگو حل کرد تا به زنان معترض آسیبی نرسد. درست یک هفته بعد از این جریان، گروه تروریستی طالبان، ویدئوی به ضَم خودشان اعترافیِ زنان معترض را منتشر کردند. اکنون این پرسش مطرح می‌شود که آیا نتیجه گفت‌وگو و دیپلماسی نماینده ویژه امریکا برای زنان این بود؟ آیا فهم خانم امیری و حلقه‌ای که تلاش کردند تا خبر دستگیری زنان معترض را بایکوت کنند از حمایت‌کردن زنان چنین چیزی بود؟

همچنان بخوانید

زندان طالبان

سه شبانه‌روز در بند طالبان؛ با اسلحه روی سرم بازجویی می‌شدم

25 دلو 1401
آزادی زنان زندانی خواسته‌ی فوری جامعه مبارزین زن

آزادی زنان زندانی خواسته‌ی فوری جامعه مبارزین زن

14 قوس 1401
موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: زنان در زندان طالبان
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
پدرم مرا در بدل 300 هزار افغانی به یک معتاد مواد مخدر فروخت
گزارش

پدرم مرا در بدل 300 هزار افغانی به یک معتاد مواد مخدر فروخت

13 جوزا 1402

گزارش از تمنا غفور فتانه هنگامی که تنها 16 سال سن داشت، عکس شخصی را در مقابل خودش می‌دید که به گفته دیگران قرار بود همسر زندگی‌اش شود. وی در آن سن درک واضحی از ازدواج و زندگی...

بیشتر بخوانید
زنانی مبتلا به همورویید که به جای معالجه سرزنش می‌شوند 
هزار و یک شب

زنانی مبتلا به همورویید که به جای معالجه سرزنش می‌شوند 

2 جوزا 1402

راهروها و سالن‌های انتظار شفاخانه‌های خصوصی و دولتی در شهر کابل؛ دو محیط متفاوت برای زنانِ متفاوت است.درسالن‌های انتظار شفاخانه‌های خصوصی انگار فقط زنان خوش شانسی توانستند راه یابند که از نظر اقتصادی مشکلات کم‌تری...

بیشتر بخوانید
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
«روزهای دشواری‌ست، اما تسلیم نخواهم شد»
زنان و مهاجرت

«روزهای دشواری‌ست، اما تسلیم نخواهم شد»

6 جوزا 1402

دوهفته از آمدن مان به ایران می‌گذرد. افغانستان که بودم تصورم از زندگی در ایران چیز دیگری بود. اتاق‌های قشنگ و خوش منظر؛ صالون کلان با آشپزخانه‌ی مجهز و زیبا؛ حویلی کوچک اما با صفا و تمیز. بار...

بیشتر بخوانید
کشف هویت جنسی
هزار و یک شب

یاسمین: کشف هویت جنسی‌‌ام سخت، اما دل‌پذیر بود

14 جوزا 1402

«از زمانی که خیلی کوچک بودم یادم می‌آید وقتی در جمع پسرها قرار می‌گرفتم حس فرار به من دست می‌داد و فکر می‌کردم کسی در گوشم می‌گوید باید از این جمع جدا شوی. البته یک حس...

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo
بستر گفتمان زنانه

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
EN

-
00:00
00:00

لیست پخش

Update Required Flash plugin
-
00:00
00:00