حریم خصوصی یعنی یک انسان بتواند تمام آن‌چه را که می‌خواهد برای حفظ آبرو و امنیت داشته باشد، بدون دخالت افراد و گروه‌های دیگر، برای خود حفظ نماید و هرگاه بخواهد با دیگران سهیم بسازد. حریم خصوصی یکی از اساسی‌ترین و مهم‌ترین مصادیق حقوق بشر است و از آزادی و استقلال افراد در قبال همنوعان، رسانه‌ها و دولت‌ها حمایت می‌کند. مفهوم حریم خصوصی از توصیه‌های اکید در هر دین و ایدئولوژی می‌باشد و برای آن قوانین خاص، درخور نیازهای جامعه وضع می‌گردد. در قرن ۲۱ و در دنیای مدرن که مدنیت انسان‌ها را مدیریت می‌کند، شاهد نقض حقوق بشر، نقض حریم خصوصی و… هستیم. با توجه به این‌که امروزه، قانون و ضمانت اجرایی مناسب در افغانستان وجود ندارد، افغانستان هر روز آبستن خبرهای زیادی است، از کشتار مردم تا تفتیش عقاید و مذاهب به دست گروه تروریستی طالبان در شش‌ماه گذشته، اما طالبان، این روزها تفتیش خانه به خانه را آغاز کرده‌اند، ارعاب، ترس، وحشت، دست‌گیری و خشونت علیه اقوام مختلف و زنان در افغانستان اتفاق افتاده است. طالبان در مناطق خیرخانه، شهرک مهدیه و … دیگر مناطق کابل به دنبال سلاح، پول و جواهرات مردم خانه‌ها را تلاشی می‌کنند. متأسفانه هیچ حریم خصوصی برای مردم باقی نمانده است. از برآیند این عمل‌شان نشان می‌دهد که ترس طالبان از شایعاتی مبتنی بر شکل‌گیری جبههٔ مقاومت در بهار سال جدید بسیار جدی است و به دنبال خنثی کردن آن هستند. در این‌باره حرف و حدیث‌ها فراوان است، افراد و دولت‌های زیادی نیز واکنش‌هایی بر علیه این رفتار و عملیات نشان داده‌اند. از جمله وان برانت، سفیر اتحادیۀ اروپا برای افغانستان، در واکنش به تلاشی خانه‌به‌خانه از سوی نیروهای امارت اسلامی، خواهان توقف فوری این روند شده است. برانت در توییترش نوشته است که با وجود جنگ پوتین از شما نیز نظارت می‌کنیم.
در واقع کارها و رفتارهای اخیر طالبان، هوچی‌گری و استیصال آن‌ها را در شش‌ماه گذشته نشان می‌دهد، اخیراً بخش‌نامه‌ای را به فرودگاه‌ها و مرزها فرستاده‌اند که هیچ‌کسی بدون عذر موجه حق خارج شدن از افغانستان را ندارد و زنان بدون محرم نمی‌توانند از کشور خارج شوند. این اعمال محدودیت سفر از افغانستان؛ بیشتر برای فشار آوردن بر غرب و به‌نوعی گروگان‌گیری اجباری است تا هم‌کاران ناتو و آمریکا را در افغانستان نگه دارند و حق خروج به آن‌ها را ندهند. آن‌چه که در متن این دستورالعمل نیز آمده، حاکی از همین رویکرد است، طالبان به مسئولان، کمیساری‌های سرحدی دستور داده‌اند تا از خروج افرادی که با «ناتو» و «آمریکایی‌ها» هم‌کار بوده‌اند جلوگیری کنند. به این ترتیب، خروج هم‌کاران ناتو و آمریکایی‌ها از همهٔ مرزهای زمینی و هوایی کشور ممنوع شده‌است. ممنوعیت خروج هم‌کاران نهادهای خارجی در حالی وضع شده که هزاران تن از افراد در معرض خطر، برای خارج شدن از افغانستان انتظار می‌کشند؛ حتی دخترانی را که طالبان از آن‌ها اعتراف اجباری گرفته بودند، منتظر خروج بودند و در یک خانهٔ امن اسکان داشتند. از دید فعالان مدنی، ماندن دختران و افرادی که جان‌شان در خطر است در افغانستان دیگر صلاح نیست. چنان‌چه در آخرین صحبت‌های، ذبیح‌الله مجاهد دربارهٔ سفر شهروندان افغانستان به مقصد کشورهای خارجی به وضوح دیده می‌شود که برنامه‌ای در پشت این محدودیت‌های وضع شده وجود دارد. او در صحبت‌هایش می‌گوید: کسانی که از افغانستان خارج گشته‌اند و در کمپ‌های قطر و ترکیه حضور دارند، دچار وضعیتی بسیار آشفته و نابسامان هستند. می‌گوید: کودکان، زنان و کهن‌سالان در بین آن‌ها وجود دارد و ما نمی‌خواهیم که از این پس، شاهد بدبختی مردم در خارج از کشور باشیم و به همین دلیل، از سفر آن‌ها جلوگیری می‌کنیم. این دلیل را در حالی بیان می‌کند که نقطهٔ سیاه زندگی مردم را نادیده می‌گیرند که همان حضور طالبان در افغانستان است. هیچ‌گاه به این فکر کرده‌اند که دلیل خارج شدن مردم و فرار کردن‌شان در چیست؟ این‌که زنان و دختران «بدون عذر موجه» و محرم شرعی نمی‌توانند به کشورهای خارجی سفر کنند و حتی افرادی که اسناد قانونی برای انتقال به کشورهای اروپایی و آمریکا را دارند، می‌تواند به زورآزمایی آن‌ها کمکی کند؟ باید بگویم نه! همهٔ آن‌چه که طالبان انجام می‌دهند برای حفظ بقا است، گروه تروریستی که می‌خواهد با کشتار و چپاول مردم، پایه‌های نظام خود را استحکام ببخشد و این اعمال و جنایات‌شان را جهان می‌بینند و قضاوت خواهند کرد.
