روز شنبه ۶ حمل ۱۴۰۱، ده‌ها تن از زنان فعال، معلمان و دانش‌آموزان در کابل راهپیمایی کردند و اعتراض خود را نسبت به طالبان و گرفتن حق تحصیل‌شان اعلان نمودند. این معترضان با در دست داشتن پلاکاردهایی که بر روی آن‌ها آیاتی از قرآن را نوشته بودند فریاد می‌زدند «تحصیل حق ماست» خواهان بازگشایی تمام مکاتب دخترانه در افغانستان شدند.
زنان و دختران معترض در کابل شعار می‌دادند که خسته‌ایم، خسته‌ایم، از جنگ خسته‌ایم، ما کار می‌خواهیم و بیزاری خود را از قتل و کشتار مردم توسط طالبان اعلان داشتند.
پس از گذشت نزدیک به هشت ماه تسلط طالبان در افغانستان، محدودیت‌ها، قتل و کشتار زنان همچنان ادامه دارد و بر خلاف تعهداتی که با جامعهٔ جهانی داده‌اند، هنوز مکاتب به روی دختران بسته است. در اول حمل، طالبان ابراز داشتند که مدارس برای دختران از روز سوم حمل باز خواهد شد، با وجود رفتن دختران به مکاتب، اما طالبان در تصمیمی آنی و شفاهی گفتند که دختران صنف ششم به بالا حق رفتن به مکتب را ندارند.
این اعتراضات در ادامهٔ واکنش‌های بین‌المللی از سراسر جهان برگزار گردید زنان معترض در پیوند به بسته ماندن دروازه‌های مکاتب دخترانه اعلامیه‌ای را نیز منتشر کردند. آن‌ها در این اعلامیه از سال جدیدِ تعلیمی ۱۴۰۱ سخن به میان آوردند و گفتند که دختران به امید رفتن به مکاتب چشم‌های امیدشان روشن بود، اما طالبان امروز یکبار دیگر دروازه‌های مکاتب دخترانه را بستند و درد و رنج را برای دختران دانش‌آموز به ارمغان آوردند که این مایهٔ تأثر و غیر قابل بخشش است.
جنبش خودش زنان معترض افغانستان که از نخستین روزهای سلطهٔ طالبان بر افغانستان ابراز وجود کرده‌اند، یکی از اساسی‌ترین خواسته‌هایشان، بازگشایی مکاتب، حق تحصیل و آموزش برای دختران است، آن‌ها به این تعدی آشکار و ظالمانه معترض‌اند و یکبار دیگر در بیستمین اعتراض‌نامهٔ خویش به مطالبهٔ این حق می‌پردازند. این جنبش از همهٔ خانواده‌های دختران دانش‌آموز، پدران، مادران، خواهران و برادران خواسته است، به هر شیوهٔ ممکن، اعتراض و مخالفت خویش را تا زمان تأمین حق آموزش و دیگر حقوق فرزندان‌شان ادامه دهند. آن‌ها از مطالبهٔ حقوق اساسی مردم به‌ویژه حقوق زنان کوتاه نمی‌آیند و خواهان حقوق اساسی زنان شدند.
