نامهٔ سرگشادهٔ حرکت زنان افغانستان به گروه طالبان و جامعهٔ جهانی

زمانی‌که این نامه را نگارش می‌کنیم، در “حبس خانگی” یا “تبعید” ناخواسته قرار داریم. ما تنها زنان روی کرهٔ زمین هستیم که از ساختار سیاسی و اجتماعی کاملاً حذف شده و از تمام روند توسعه و انکشاف به انزوا رانده شدیم. حتی حق رفتن به مکتب از کودکان ما، حق تحصیل از دختران ما و حق رفتن به سر کار، از خود ما گرفته شده‌است. دختر جوان ما که به دانشگاه می‌رود، آینده‌اش نامعلوم و انگیزه‌اش برای درس‌خواندن به صفر رسیده و این‌همه اوج ناامیدی برای تمام زنان افغانستان است. زنانی‌که با تمام مشکلات امنیتی، اقتصادی و فرهنگی همیشه تلاش نموده‌اند برای آیندهٔ خود و کشور خود درس بخوانند و کار کنند.

طی سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ به حمایت جامعهٔ جهانی سعی و تلاش‌هایی صورت گرفت که زنان افغانستان، تعلیم و تحصیل نمایند و بر اساس تحصیلات خویش بتوانند خودکفا و مصدر خدمت به جامعه شوند. در اثر جنگ‌های تحمیلی، انفجار و انتحار، زنان، پدران، برادران، فرزندان و شوهران خود را از دست داده‌اند، با این همه مصائب توانستند زندگی با عزت و افتخار داشته باشند. با رشد ظرفیت‌ها و توانمندی‌های خویش بر اساس تحصیلات و مسلکی شدن، وظایف و مسئولیت‌های مدیریت و رهبریت ادارات را به‌دوش گرفته؛ در انکشاف اقتصادی جامعه و خودکفایی خانوادهٔ خود من‌حیث یک انسان مسئولیت‌پذیر، سهم خویش را ادا نمودند.

زنان افغانستان توانستند با جدیت و تلاش از طریق رقابت آزاد و تعیینات به اساس قوانین خدمات ملکی و امور ذاتی کارکنان، بست‌های مدیریت و رهبریت (بست‌های سوم، دوم، اول و فوق خدمات ملکی) را به‌دست آورده و به‌طور شایسته ایفای وظیفه نموده‌اند.

مورخ ۲۴ اسد سال ۱۴۰۰ هجری خورشیدی، حکومت افغانستان فروپاشید و قدرت را گروه طالبان غصب نمودند که سبب توقف و برکناری زنان کارمند خدمات ملکی گردید و سرمایه‌گذاری جامعهٔ جهانی در این مورد به خاکستر مبدل گشت.

درحالی‌که تاریخ گواه است، تغییر حکومت‌ها در کشورها بارها رخ داده؛ اما خدمات ملکی در حالت خود باقیمانده تا شیرازهٔ خدمات حکومت برهم نخورد؛ اما در افغانستان وضعیت اداری کاملاً برعکس گردیده، کارمندان مسلکی و مجرب در حالت انتظار و بی‌سرنوشتی قرار گرفته و این جفای بزرگ در حق مردم مظلوم افغانستان است.

زنانی که نان‌آور خانواده بودند، طی این مدت دچار فقر اقتصادی شده و به هزاران مصیبت و بدبختی گرفتار گشته‌اند؛ و زنان افغانستان را سازمان ملل، نهادهای حقوق بشری و حامیان بین‌المللی تنها گذاشته و مانند عوام‌الناس، ابراز تأسف نموده‌اند. درحالی‌که توانمندی بیشتری از آن‌را دارند.

از دید ما مسئول این همه بدبختی مردم افغانستان و خاصتاً زنان خدمات ملکی در مجموع، گروه طالبان، حمایت‌گران‌شان و جامعهٔ جهانی هستند.

بناءً حرکت جمعی زنان خدمات ملکی بر گروه طالبان و جامعهٔ جهانی جداً ابراز می‌دارد که بر عملکرد گروه طالبان که سبب حذف و محروم ساختن مشارکت زنان در سطوح مدیریت و رهبریت گردیده، توجه جدی نمایند و از دیدگاه حقوق شرعی و بشری به این انتظار و بی‌سرنوشتی زنان کارمند خدمات ملکی پایان داده شود. باور ما بر این است که با عدم مشارکت، مدیریت، رهبریت و تقویت اقتصادی زنان که بیشتر از نصف نفوس جامعهٔ افغانستانی را تشکیل می‌دهد، نظام‌های سیاسی، اجتماعی را متزلزل ساخته و به طوفانی از خشم مردم، به‌خصوص زنان افغانستان، مواجه خواهند گردید.

با احترام: