منابع محلی از ولایت غزنی می‌گویند گروه طالبان با ارسال مکتوب به مکتب‌ها دستور داده است که دختران دانش‌آموز کلاس‌های چهارم تا ششم در مسیر مکتب صورت شان را بپوشانند.
مدیر یکی از مکتب‌های شهر غزنی، مرکز ولایت غزنی به نیمرخ گفت «گروه طالبان در تازه‌ترین اقدام‌شان برای محدود کردن آموزش دختران با ارسال مکتوب به مکتب‌ها دستور داده است تا شاگردان کلاس‌های چهارم تا ششم برای رفت و آمد به مکتب پوشش مورد نظر آن‌ها را رعایت کرده و صورت شان را بپوشانند.»
این اقدام افراط‌گرایانه‌ی طالبان در حالی صورت می‌گیرد که براساس سیاست زن‌ستیزانه‌ی این گروه حدود نُه ماه می‌شود دختران دانش‌آموز از کلاس‌های ششم تا دوازدهم اجازه‌ی رفتن به مکتب را ندارند.
یکی از مدیران مکتب شهر غزنی در مورد اقدام جدید طالبان در راستای محدود ساختن فضای آموزش برای دختران به نیمرخ گفت: «آری، این مکتوب به دست ما رسیده است. براساس آن ریاست و مدیریت‌های معارف این ولایت تأکید کرده‌اند که در صورت عملی نشدن این دستور با مدیران مکتب‌ها برخورد می‌شود و هر دانش‌آموزی که در مسیر مکتب صورت خود را نپوشاند از مکتب اخراج خواهد شد.»
راضیه دوازده ساله دانش‌آموز کلاس پنجم در یکی از مکتب‌های شهر غزنی است. او در گفت‌وگوی تلفنی به نیمرخ گفت: «ما با لباس منظم سیاه که دامن دراز دارد و چادرهایی که حتا یک تار موی ما هم معلوم نمی‌شود به مکتب می‌رویم، ولی طالبان می‌خواهند روی مان را هم بپوشانیم. مگر کدام مردی با دیدن صورت اطفال ده و دوازده ساله تحریک می‌شود؟»
طالبان در بسیاری از دانشگاه‌های دولتی با اجبار دانشجویان دختر را وادار کرده است که برقع و یا لباس و نقاب سیاه بپوشند و اکنون با صدور فرمان‌های پیهم که هرکدام عرصه‌ی فعالیت زنان و حتا آموزش کودکان را تنگ‌تر می‌سازد، خانواده‌ها نگران سرنوشت فرزندان شان هستند.
رمضان پدر یکی از دانش‌آموزان در شهر غزنی می‌گوید: «دخترم صنف نهم درس می‌خواند. وقتی طالبان آمدند، دروازه مکتب را به روی دخترم بستند. تمام آرزوهای که برایش داشتم به خاکستر بدل شد و پیش دخترم شرمنده شدم که کاری برایش انجام داده نتوانستم. نمی‌دانم طالبان می‌خواهند با این کارهای غیر انسانی شان چه چیزی را ثابت کنند. اگر توجیه دینی دارند آمده به ما نشان بدهند که در کجای اسلام و قرآن دستور چنین کاری صادر شده است؟»
پس از روی کار آمدن گروه طالبان زنان از بیشتر عرصه‌های اجتماعی طرد شده و تلاش این گروه برای خانه‌نشین کردن زنان با خشونت، بازداشت، شکنجه و قتل همراه بوده است. ارچند زنان در سراسر کشور راهپیمایی‌ها و اعتراض‌های مدنی برای حق آموزش شان راه‌اندازی کردند اما این صداها همواره با توسل به زور و شلاق و اسلحه سرکوب شده است. تاکنون تلاش‌های سیاسی جامعه جهانی برای تغییر دیدگاه طالبان در مورد حقوق زنان نیز بی‌ثمر بوده است. از همین رو مردم نسبت به آینده‌ی دختران شان نگران و ناامید شده‌اند.
