طالبان با نمایش و همایش‌شان در “خیمهٔ لویه‌جرگه” یک‌بار دیگر به جهانیان نشان دادند که اگر در هر مورد اهل انعطاف باشند، زن و تفکر طالبانی قابل جمع نیست. غیبت زنان در این جمع ظاهراً سه هزار و پانصد نفری، هم‌زمان که یک امر نیک با خود دارد، گواه انکار ناپذیر از حذف شدن زنان از حیات اجتماعی و سیاسی توسط طالبان است.
این حذف، یعنی طالبان منکران کرامت انسانی زنان و دشمن حقوق مدنی سیاسی زنان افغانستان هستند. این حذف یعنی سخن گفتن از تغییر طالبان از هر سوی، هر کس و هر آدرسی که باشد یک گپ نادرست و اشتباه است. گپی که چیزی غیر از نمایش طالبانی نیست.
طالبان در بیش از ده ماه سلطهٔ شوم‌شان بر افغانستان ثابت کردند که رفتارشان با اکثریت از مردم افغانستان خصمانه بوده‌است. اما، این نیز یک واقعیت انکارناپذیر است که طالبان در این مدت با رویکرد حذف اجتماعی و سیاسی با مسألهٔ زنان برخورد کرده‌اند. وقتی واقعیت امر چنین است، آن امر نیک که غیبت زنان در همایش و نمایش طالبان با خود دارد، یک مبارک باد به زنان افغانستان است.
نفس همین‌که در پیشگاه تاریخ و وجدان جمعی هیچ زنی در همایش حمایت از گروه تروریستی طالبان و قاتلان مردم حضور نداشت، می‌تواند یک امتیاز بزرگ برای زنان باشد. زنان افغانستان باید خوشحال باشند که غیبت مطلق‌شان در همایش حمایت از طالبان به این معنی است که طالبان نمی‌توانند همانند حکومت‌های فاسد اشرف‌غنی و کرزی با زنان برخورد سمبلیک کنند.
غیبت زنان از مانور قدرت طالبان در “خیمهٔ لویه جرگه”، یعنی غیبت اعتبار، غیبت مشروعیت، غیبت مظاهر عینی ارزش‌های حقوق‌بشری، حقوق مدنی و سیاسی از سیاست و تفکر طالبانی. زنان افغانستان از همان ابتدای سقوط حکومت نامیمون اشرف‌غنی که به فروپاشی نظام جمهوریت منجر شد، به عنوان قربانیان بی‌دفاع تمام داشته‌ها و فرصت‌هایشان را از دست دادند؛ حتی ابتدایی‌ترین حقوق انسانی و بشری‌شان را. در چنین وضعیتی نفس غیبت زنان از یک نمایش و همایش که هدفش حمایت از تفکر طالبانی باشد و هم‌نوایی با یک گروه تروریستی معلوم‌الحال، یک امر نیک است.
امری که ما زنان افتخار و امتیازش را داریم. قصه و مسألهٔ این غیبت معنادار زنان برای گروه تروریستی طالبان اما فرق می‌کند. چون غیبت برای زنان افتخار، اما برای طالبان شرمساری تاریخی و غیبت اعتبار و مشروعیت در سطح جهان است. حالا بر عهدهٔ زنان افغانستان است که در امر مبارزه علیه حاکمیت یک گروه تروریستی و فراتر از این در امر یک مبارزهٔ هدفمند و درازمدت با تفکر طالبانی بیشتر از پیش توجه کنند. روایت طالبان برای چگونگی سلطه بر افغانستان معلوم و تعریف شده است. اما، آن‌چه غیبت‌اش جدی‌تر و نابود کننده‌تر از غیبت زنان در همایش طالبان می‌باشد، انسجام سیاسی در محور یک فهم مشترک در میان زنان افغانستان است. حتی در میان زنانی که عنوان شخصیت‌سیاسی را با خود یدک می‌کشند. چه خوب است که ما زنان افغانستان برای جبران این غیبت تلاش کنیم.
