روز اول عید (شنبه، ۱۸ سرطان) زمانی‌که تعداد اندکی از مردم، مصروف تجلیل از عید بودند؛ صف‌های طولانی از زنان و مردان نیازمند، در پس‌کوچه‌های شهر کابل به‌دنبال گوشت قربانی سرگردان بودند.
آیی‌خانه ۴۵ ساله، یکی از زنان نیازمند که برای پیدا کردن گوشت قربانی در یکی از این پس‌کوچه‌ها آمده بود، گفت که وی پس از فروپاشی نظام از ولایت غزنی به کابل آمده‌است. او، همسر و پسر بزرگش را در جنگ نیروهای دولتی و طالبان در زمان جمهوریت از دست داده و سرپرست خانواده‌ای شش نفری است که از غزنی به کابل آواره شده‌اند. او می‌گوید: طی یک‌سال هنوز نتوانسته‌است به خانواده‌اش غذای سالم یا گوشت بدهد، اما وقتی برای درخواست گوشت قربانی به خانه‌ها می‌رود، مردم با وی رفتاری درست نمی‌کنند.
“امروز صبح زود برای پیدا کردن گوشت قربانی از خانه بیرون شدم، در همین کوچه دیدم که قصد دارند دو گاو را قربانی کنند؛ همین‌جا منتظر هستیم که به ما گوشت قربانی بدهند. پیش از این به دروازهٔ دو خانهٔ دیگر رفتم که درحال ذبح گوسفند بودند، آن‌ها به ما گوشت ندادند و گفتند که از پیش دروزاهٔ‌شان دور شوم.”
در محلی که شمار زیادی از زنان و مردان تجمع کردند، گفته می‌شود که یکی از مقامات بلند رتبهٔ طالبان زندگی می‌کند و هم‌زمان دو گاو را آمادهٔ قربانی کرده است.
مهتاب یکی دیگر از این زنان گفت که وی یک شوهر فلج در خانه دارد که هنگام کار شاقّه از یک بلند منزل به زمین افتاده‌است و چهار کودک قد و نیم‌قد دارد که مسئولیت تأمین مخارج آنان بر عهدهٔ اوست. او می‌گوید: وی همچنان در انتظار اهدای گوشت قربانی از سوی مردم است. اما مردم با دیدن آنان در کوچه، گوشت قربانی را پنهان می‌کنند و یا یک مقدار گوشت را با توهین و تحقیر به سوی آن‌ها می‌اندازند.
“وقتی دیدیم که آن‌ها گوشت قربانی دارند، رفتیم که برای ما گوشت بدهند. اول گفت که قربانی نداریم ولی بعداً یک‌مقدار گوشت را از راه دور سمت ما پرتاب کردند و گفتند: حالا از خانهٔ ما دور بروید.”
الحمدالله، یکی از مردان کهن‌سال که او نیز در یک جمع کثیری از مردم در یکی از همین پس‌کوچه‌ها بود به نیمرخ گفت که وی از سر ناچاری و بی‌کاری در این‌جا آمده‌است که برای فرزندانش گوشت ببرد.
“غریب‌کار هستم و روزانه سر چهارراهی‌ها می‌نشینم و یک کراچی کوچک دارم، کار نیست و ما مجبور شدیم که برای اولادهای خود گوشت قربانی پیدا کنیم و به خانه ببریم.”
«عید سعید اضحی» امسال در کشور درحالی سپری شد که اکثر مردم، بنابر گسترش فقر و بی‌کاری، توانایی تجلیل کردن از عید را نداشتند به‌خصوص خانواده‌های بی‌سرپرست و زنان سرپرست خانواده‌ها در شرایط بدتری زندگی می‌کنند. شماری از این زنان در روزهای عید به‌دنبال پیدا کردن گوشت قربانی برای فرزندان‌شان تمام پس‌کوچه‌های کابل را طی کرده‌اند.
