منابع متعددی از آزار و اذیت زنان نیازمند به بهانهٔ کمک توسط جنگجویان گروه طالبان در ولایت دایکندی خبر می‌دهند.
یک منبع محلی به نیمرخ گفت که افراد طالبان هنگام سروی خانه‌ها برای شناسایی افراد نیازمند، خانه‌های زنان بی‌سرپرست و نیازمند را شناسایی و بعداً به بهانهٔ توزیع کمک از زنان باج‌گیری می‌کنند.
به گفتهٔ این منبع، یک نهاد غیردولتی که به خانواده‌های نیازمند، چهارصد دالر توزیع می‌کند؛ از زنان نیازمند می‌خواهند که دوصد دالر آن را به افراد طالبان بدهند.
این منبع که خود شاهد عینی این موضوع بوده‌است گفت: «به خانه‌ای که برای سروی آمده بودند، گفتند در صورتی شما را به لیست کمک‌ها اضافه می‌کنیم که دوصد دالرش را به ما بدهید، آن خانوادهٔ فقیر و نیازمند به‌خاطر نیازها و از سر ناچاری قبول کردند. آن‌ها نام‌شان را با یک کاپی تذکره گرفتند و رفتند.»
به گفتهٔ این منبع، جنگجویان طالبان با سلاح روی دوش‌شان با کارمندان نهادهای امدادرسان برای سروی افراد نیازمند به روستاها می‌روند و در شناسایی مستحقین از سوی نهادها دخالت می‌کنند.
شماری از زنان نیازمند و فقیر که سرپرست خانواده هستند به نیمرخ گفتند که از سوی کارمندان یک نهاد امدادرسان که از افراد طالبان‌اند مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و در ازای رسانیدن کمک، از آن‌ها تقاضای رابطهٔ جنسی شده‌است.
ساره (اسم‌مستعار) یکی از این زنان می‌گوید: «یک‌روز چند نفر خانه‌به‌خانه دنبال افراد نیازمند می‌گشتند و خانه‌ها را سروی می‌کردند؛ وقتی خانهٔ ما را سروی می‌کردند شماره تلفنم را گرفتند و گفتند: هر وقت تماس گرفتیم بیا کمک بگیر. حدود ساعت نه شب همان روز از یک شمارهٔ ناشناس به تلفنم زنگ آمد؛ وقتی جواب دادم، یک مرد ناشناس بود. به من گفت که در خانه‌ات برای ما جای درست کن، ما می‌آییم که تو را بگیریم. ( اشارهٔ غیر مستقیم به برقراری رابطهٔ جنسی) و بعد شامل لیست کمک‌ها می‌کنیم.»
ساره می‌گوید: پس از شنیدن این حرف بسیار ترسیده و تلفن را قطع کرده‌است و عاجل با همسایه‌اش تماس گرفته و گفته که کسی تهدیدش می‌کند.
مرد همسایه با خانمش مدتی را شب‌ها به خانهٔ ساره می‌رفتند تا از او و کودکانش محافظت کنند.
ساره که یکی از بیجاشدگان ولسوالی اشترلی در شهر نیلی است، به دلیل دعوای زمین، جایی برای بودوباش در اشترلی نداشته و با چهار کودکش به شهر نیلی پناه آورده‌است و در شرایط سخت اقتصادی قرار دارد.
او می‌گوید دیگر جسارت ندارد به نهادهای امدادرسان برای دریافت کمک مراجعه کند.
در همین حال، یکی دیگر از زنان نیازمند نیز به نیمرخ گفت بعد از سروی شدن خانه‌اش توسط یک تیم که افراد طالبان نیز در جمع آنان بود، از طریق تماس تلفنی مورد «آزار و اذیت» قرار می‌گیرد و «اشخاص ناشناس که معمولاً پشتو زبان هستند» از او می‌خواهد که با آن‌ها «دوست» باشد.
این زن به شرط افشا نشدن هویتش گفت: «از وقتی که شماره تلفنم را برای کمک گرفتند همیشه مزاحمت می‌کنند. وقتی می‌گویم که چه‌کار دارید، می‌گویند: اول باهم دوست شویم بعد نامت را در لیست مستحقین کمک می‌گیریم».
این درحالی است که پس از روی کار آمدن گروه طالبان در کشور، کمک‌های بشردوستانه در ولایت دایکندی به گونه‌ی ناعادلانه و بیشتر بین افراد خود طالبان توزیع می‌شود.
یکی از فعالان مدنی از شهر نیلی به نیمرخ گفت که افراد طالبان برای دریافت کمک از ولایت‌های هلمند و ارزگان و ولسوالی پاتوی دایکندی به شهر نیلی، مرکز این ولایت می‌آیند و پس از سپری نمودن سه یا چهار روز در هتل‌های گران‌قیمت و گرفتن کمک‌های بشردوستانه به خانه‌های خود برمی‌گردند.
او افزود که نهادهای امدادرسان باید بسته‌های کمکی را با کمک خود مردم به نیازمندان توزیع کنند و سازمان‌های بین‌المللی فعال در افغانستان از روند توزیع کمک‌های بشردوستانه به صورت جدی نظارت کنند، وگرنه حیف‌ومیل و چپاول کمک‌ها و هرگونه سواستفاده‌ی جنگجویان طالبان از این فرصت یک امر آشکار است.
باشندگان ولایت دایکندی در کنار فقر ناشی از خشک‌سالی، از گرسنگی و بالا رفتن بهای مواد خوراکه نیز رنج می‌برند؛ اما کمک‌های بشردوستانه بین افراد طالبان توزیع می‌شود و زنان و خانواده‌های نیازمند به دلیل سوء‌استفادهٔ جنگجویان گروه طالبان ترجیح می‌دهند گرسنه بمانند.
