نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

یک‌سال حسرت لباس‌های رنگی

  • زهرا سالومه
  • 22 اسد 1401
IMG-20220808-WA0002

با عصبانیت برایش گفتم: حق ندارد به روسری‌ام دست بزند. بدن انسان شامل حریم خصوصی او است و هر نوع تماس بدون اجازه به بدن کسی مصداق آزار است و از سوی هر کسی باشد تجاوز به حریم خصوصی حساب می‌شود.

دوشنبه است. با آلارم تلفن از خواب بلند می‌شوم. باد صبح‌گاهی و بوی خاک پس از باران به مشامم می‌رسد. در هوای ابری بهار دلم می‌خواهد لباس رنگی‌ام را بپوشم و موهایم را صاف کرده، با دل شاد از خانه بیرون شوم. با خود فکر می‌کنم پس از دانشگاه هم می‌توانم با دوستانم قدم بزنم و قهوه بنوشیم. بر اساس جمله‌ای که من و دوستم بارها برای نشان دادن عمق احساس و خوشحالی‌مان استفاده می‌کردیم، گفتم: «برویم هوا قورت بدهیم».

مخالفت با علایق زندگی ما از همان آغاز صبح شروع می‌شود. به ذهن‌ام آمد، اجازه ندارم لباس رنگی بپوشم و مثل روزهای گذشته در بیرون از خانه با دوستانم لحظاتی خوش بگذرانم. صورتم را شستم و موهایم را بدون این‌که چه‌قدر دلم می‌خواست صاف کنم، با کش مو بستم. دروازۀ الماری را باز کردم تا از میان لباس‌های رنگی و محلی‌ام چپن و چادر سیاه را انتخاب کنم و راهی دانشگاه شوم. قبل از این روز‌های سیاه وقتی می‌خواستم متفاوت معلوم شوم کت‌و‌شلوار سر تا پا سیاه می‌پوشیدم و رنگ سیاه برایم خاص و با ارزش بود. حالا دیگر پوشیدن لباس سیاه به یونیفرم اجباری روزانه تبدیل شده که مجبور به پوشیدن آن هستیم.

در همۀ نظام‌های دینی و غیر دینی وقتی چیزی به اجبار و خلاف توقع اکثریت جامعه از سوی دولت بر مردم تحمیل شود؛ دیگر کسی علاقمند به اطاعت از آن نیست. استثنا هم وجود ندارد. به اجبار قبولاندن، مشخصۀ نظام‌های افراطی است که مثال آن همین نظام است که طالبان بر آن حاکم هستند. ما هم ناگزیر هستیم به زیستن در سرزمینی که ارتباطی ناگسستنی با پرخاش، زورگویی و تحمیل کردن دارند. لباس‌ام را پوشیدم. وقتی به خود در آیینه می‌دیدم، حس می‌کردم قرار است به فاتحۀ کسی بروم. بعد با خود گفتم: قرار نیست فاتحه بروم، چون در ماتم خانه‌ای زندگی می‌کنیم که مکلف به پوشیدن لباس مراسم عزا هستیم.

با همۀ افکاری که در ذهن‌ام جمع است از خانه بیرون و راهی دانشگاه شدم. از این افکار در مسیر راه هم نتوانستم رهایی بیابم. حس می‌کردم قرار است اتفاقی بیفتد. نزدیک دانشگاه شدم و وقتی از موتر پیاده شدم دیدم، گروه گروه دختران دانشگاهی با لباس سر تا پا سیاه وارد دانشگاه می‌شوند. کارت ورودی‌ام را بیرون کردم و در صف ایستادم. صدای زنی از دور به گوش می‌رسید که می‌گفت:«چادر سیاه، چپن سیاه و ماسک سیاه». منی که اصلاً نتوانستم میانه‌ام را با ماسک، حتی در دورۀ همه‌گیری کرونا خوب کنم ماسکی ندارم. تازه مقداری موهایم از روسری نیز بیرون زده. با همۀ دل‌شوره‌ای که داشتم، نزدیک دروازۀ دانشگاه رسیدم.

به محض گذاشتن پایم بر دروازۀ دانشگاه زنی که قرار بود ما را بازرسی بدنی کند دست به روسری‌ام انداخت و روسری‌ام را جلو کشید. با عصبانیت برایش گفتم: حق ندارد به روسری‌ام دست بزند. بدن انسان شامل حریم خصوصی او است و هر نوع تماس بدون اجازه به بدن کسی مصداق آزار است و از سوی هر کسی باشد تجاوز به حریم خصوصی حساب می‌شود. لحظه‌ای درنگ کردم و دیدم همۀ دختران اطرافم با حیرت به من می‌بینند و این زنی که بدنم را بررسی می‌کند به حرف‌های آرمانی که چند لحظه قبل از دهن‌ام بیرون شد می‌خندد. به خنده‌اش اعتنایی نکردم و خواستم پا جلو بگذارم و وارد دانشگاه شوم. اما آن زن دوباره مانع ورودم به دانشگاه شد. برایم گفت: چادرم را طوری که او می‌خواهد به سر کنم. گفتم: مگر برهنه هستم؟ گفت: «چرا در نصف کله‌ات چادرت را پوشیدی؛ بی‌ادب بد اخلاق». بعد وقتی به پاهایم دید گفت: «ببین پاچۀ پتلونت هم بالا است و پاهایت برهنه».

همه دختران که قصد ورود به دانشگاه را داشتند به سوی ما می‌دیدند. من دیگر تحمل این همه بی‌حرمتی را نداشتم. برایش گفتم: بداخلاق تو هستی که از طالب معاش می‌گیری، بعد می‌آیی شکل و شمایل لباس پوشیدن ما را بررسی می‌کنی. مثل همیشه که با بسیاری از دانشجو‌یان رویه می‌کنند به کیف‌ام حمله کرد تا کارت ورودی‌ام را بگیرد. در برابرش مقاومت کردم. نگذاشتم به کیف‌ام دست بزند و کارت ورودی‌ام را در آورد. او را به عقب کشیدم. تا جایی که از شروع دانشگاه تا حال زیر حاکمیت طالبان به یاد دارم؛ فکر می‌کنم من از نخستین دانشجویانی بودم که در مقابل‌شان چنین برخورد داشتم. وقتی در برابر او مقاومت می‌کردم، متوجه شدم بیشتر دختران دانشگاه کنارم ایستاده بودند و از من حمایت می‌کردند. با این‌که به شدت عصبانی بودم، بلند شدن صدای دختران برایم قوت قلب بود.

نکتهٔ قابل تأمل برای من در دانشگاه و بیرون از دانشگاه این است که طالبان برای چیزهایی می‌گویند مبارزه کرده‌اند، خون ریختند و سال‌ها قربانی داده‌اند، اصلاً باورمند نیستند و برای‌شان ارزش ندارد. به‌یاد دارم روزی را که در آغاز دانشگاه، روزهایی که محدودیت‌ها در دانشگاه کم‌تر بود با دوستانم عکس می‌گرفتیم که افسر طالبان با دیدن ما حیرت‌زده بود و گفت: «صحیح ایستاد شو، عکسایت خوبش بیایه».

 گذشت یک‌سال ثبوتی برای صحت این حرف است. زنان را لت و کوب کردند، دروازۀ مکاتب به روی دختران را بستند، اقتصاد را به صفر رساندند، به حریم خصوصی تک‌تک شهروندان تجاوز کردند، نظامیان و غیرنظامیان زیادی را به قتل رساندند و قوانین جنگ را نقض کردند. همین‌گونه وقتی در بیرون از دانشگاه بارها شاهد بودم قربان و صدقۀ دختران زیادی رفتند و با لفظ “ماشاالله” آن‌ها را بدرقه کردند. این جملات و جملات شبیه این، خلاف همۀ ارزش‌هایی است که طالبان در تربیون‌ها فریاد می‌زنند. همواره تلاش دارند زنان را خانه‌نشین کنند و در عوض برای خود جای فراخ در بیرون از خانه داشته باشند.

همچنان بخوانید

شلاق در خیابان؛ مجازات پوشیدن «لباس رنگی»

شلاق در خیابان؛ مجازات پوشیدن «لباس رنگی»

6 حمل 1402
جایزه سیمون دوبووار

ستایش از یک انقلاب؛ جایزه سیمون دوبووار به زنان ایران اهدا شد

20 جدی 1401
موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: آزادی پوششپوشش اجباری
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
کودک همسری
هزار و یک شب

خاطرات عروس 11 ساله

5 حوت 1401

قسمت اول‌ |‌ روزی که عروس شدم هنوز به بلوغ نرسیده بودم. پوشیدن پیراهن «خال سفید» و چادر سبز گلدار مرا از بقیه متفاوت نشان می‌داد، به همین خاطر حس غرور داشتم و خود را از همه برتر...

بیشتر بخوانید
هبوط در تاریکی
هزار و یک شب

هبوط در تاریکی؛ روایت دردناکِ مینه از کودکی تا بزرگ‌سالی

30 سنبله 1402

مینه (مستعار) دختری ۲۸ساله است که خاطرات زنده‌گی‌اش از کودکی تا بزرگ‌سالی، چیزی جز پژواکِ درد و مظلومیت نیست. او از کودکی، مورد سوءاستفادۀ جنسی شوهرعمه‌اش قرار می‌گیرد و این اتفاق، سرآغازی برای سقوط ممتدِ...

بیشتر بخوانید
به دنبال نور در گوشه‌های تاریک زنده‌گی
گوناگون

به دنبال نور در گوشه‌های تاریک زنده‌گی

27 سنبله 1402

از دور به او نزدیک شدم. چهره‌اش آشنا به نظر می‌رسید اما باورم نمی‌شد چنین تصادفی با او روبه‌رو شوم. 

بیشتر بخوانید
تعرض بر زنان، از مهمان‌خانه تا تشناب‌های زندان طالبان
گزارش

تعرض بر زنان، از مهمان‌خانه تا تشناب‌های زندان طالبان

25 سنبله 1402

یادآوری این تجارب وحشت‌ناک، چنان دردِ آکنده از شرم را در وجود قربانیان تازه می‌سازد که اغلب در مقامِ پاسخ نفس‌شان به شماره می‌افتد و زبان‌شان از چرخش باز می‌ماند. 

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
EN