جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی با نشر بیانیه‌ای به مناسبت پانزدهم اگست، سالروز سقوط جمهوریت به دست گروه تروریستی طالبان اعلام کرده است که این جنبش پس از یک سال مبارزه‌ی مدنی بیش‌ازپیش مصمم است و به مبارزه علیه گروه طالبان ادامه می‌دهد.
اعضای این جنبش خواستار حمایت مردم افغانستان و جامعه جهانی از زنان معترض شده‌اند.
در بیانیه‌ی این جنبش آمده است که «دقیقاً یک‌سال از سقوط مرموز و معامله‌گونه‌ی نظام و حکومت پیشین افغانستان و تسلط گروه طالبان بر افغانستان می‌گذرد، در طول این یک‌سال، اقشار گوناگون مردم افغانستان، به‌ویژه زنان این کشور، رنج‌ها، محدودیت‌ها، رفتار های تبعیض آمیز و انواع و اقسام ظلم‌ها و حق‌کشی‌ها را تجربه کرده‌اند. طالبان از همان ابتدای تسلط‌شان بر افغانستان، قانون اساسی کشور را به‌حال تعلیق درآورده و در این مدت یک سال بدون هیچ قانون و یا طرزالعمل حکومت‌داری، به‌صورت سلیقه‌ای حکومت کرده و مردم و کشور افغانستان را در ابعاد مختلف دچار مشکل نموده و به عقب برگردانده اند.»
«جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی» افزوده است که این جنبش «از همان ابتدای روی کار آمدن طالبان، در کنار دیگر جنبش‌ها و زنان معترض، نسبت به رفتارها، ظلم‌ها، تبعیض‌ها، نقض حقوق بشر و… توسط طالبان، به‌صورت‌های مختلف اعتراض‌شان را نشان داده و برای برپایی عدالت و آزادی و دفاع از حقوق بشر، مبارزه نموده اند. باوجود تهدیدها و محدودیت‌های فراوان، حتی تظاهرات و اعتراضات خیابانی را نیز برگزار کرده و نسبت به رفتارها و فرمان‌های ضدحقوق بشری طالبان، واکنش داده‌اند.»
این بانوان معتقد اند که «طالبان در طول یک‌سال گذشته، تمام دستاوردهای مردم افغانستان را که در طول بیست سال گذشته با خون‌دل به‌دست آورده بودند، یکجا نابود کرده و با وضع محدودیت‌های گوناگون، زندگی را بر مردم افغانستان، به‌ویژه زنان این کشور، تنگ و فضای ناامیدی را بر کشور حاکم کردند که اکنون هیچ‌کسی به آینده افغانستان و پیشرفت و ترقی این کشور امیدی ندارد و بسیاری از مردم افغانستان، دچار افسردگی و یأس شدید شده و انگیزه‌های‌شان برای کار، تحصیل، فعالیت و حتا زندگی را از دست داده‌اند.»
این جنبش به موارد زیر به عنوان نمونه‌ای از ستم‌های گروه طالبان علیه مردم افغانستان اشاره کرده است:
1. افزایش بیکاری و فقر با تسلط طالبان، تعداد زیادی از کارمندان حکومت پیشین، به‌ویژه زنان و کسانی که در نهادهای امنیتی کار می‌کردند، از کار برکنار و از تأمین معیشت خانواده‌های‌شان عاجز شدند که در نتیجه ده‌ها هزار نفر، منبع تأمین معیشت‌شان را از دست داده اند. همچنان بسیاری از شرکت‌های خصوصی و مؤسسات بین‌المللی نیز با تسلط طالبان، فعالیت‌های‌شان را در افغانستان متوقف نمودند که در نتیجه، تعداد زیادی از کارمندان و نیروهای کاری آنان، بیکار و منبع درآمدشان را از دست دادند.
2. افزایش ترور و قتل‌های مرموز: در حالیکه رهبری گروه طالبان در آغاز تسلط شان بر کشور، عفو عمومی اعلام کرده بود؛ اما ما هرروز شاهد قتل‌ها و ترورهای مرموز کارمندان و منسوبین نیروهای امنیتی حکومت پیشین در گوشه و کنار کشور بوده و هستیم، علاوه بر این، طالبان به‌صورت آشکار نیز، مخالفین خود و منسوبین نهادهای امنیتی حکومت پیشین را به بهانه‌های مختلف، بازداشت، شکنجه و حتی به قتل می‌رسانند. علاوه بر آنها، حتی مردم و شهروندان عادی کشور را نیز به بهانه های مختلف از قبیل داشتن اسلحه و… بازداشت، شکنجه و آنها را جریمه می‌کنند.
3. ممنوعیت دختران از تحصیل: طالبان از همان ابتدای تسلط‌شان بر کشور، دختران صنوف شش به‌بالا را از تحصیل که ابتدایی‌ترین حق انسانی و طبیعی هر فرد است، محروم و دروازه‌های مکاتب را بر روی آنان بستند، در طول این یک‌سال، تلاش‌های جنبش‌ها و فعالین حقوق بشری داخلی و حتی فشارهای بین‌المللی برای بازگشایی مکاتب دخترانه، مؤثر واقع نشده و طالبان به خواست‌های برحق نهادهای داخلی و بین‌المللی، تن نداده و همچنان دروازه‌های مکاتب را بر روی دختران بالاتر از صنف شش، بسته نگه‌داشته‌اند.
4. ممنوعیت کار برای زنان: طالبان با تسلط‌شان بر کشور، کار و فعالیت‌های اجتماعی زنان را جز در بخش معارف، بهداشت و درمان، در سایر ادارات دولتی و موسسات خصوصی ممنوع نموده اند. این امر برای زنان به صورت عموم و برای زنانی که سرپرست و نان‌آور خانواده بودند به‌طور خاص، مشکلات فروانی را ایجاد کرده است. طالبان برای اینکه زنان را به‌کلی از فعالیت‌های اجتماعی محروم و آنان را در پستوی خانه‌ها زندانی کنند، وزارت امور زنان را نیز به‌طورکلی منحل و از تشکیلات اداری افغانستان حذف نمود اند.
5. ممنوعیت زنان از مسافرت: طالبان در ادامه‌ی وضع قوانین محدودکننده برای زنان، فرمان صادر کرد که زنان و دختران نمی‌توانند، بدون محرم از یک شهر به شهر دیگر در داخل کشور و یا بیرون از کشور، مسافرت نمایند، این فرمان زنان افغانستان را با دشواری‌ها و مشکلات زیادی مواجه نموده است؛ زیرا اگر دختر یا زنی به‌خاطر انجام کاری نیاز به مسافرت داشته باشد، باید یکی از اعضای مرد خانواده را نیز از کار بیکار کرده و هزینه اضافی سفر یک مرد که او را همراهی می‌کند، نیز بپردازد.
6. حکومت تک‌قومی: طالبان با تسلط شان بر کشور، اقوام مختلف ساکن در افغانستان را به حاشیه رانده و حکومت به صورت انحصاری در اختیار یک قوم قرار گرفته است، تلاش‌های داخلی و بین‌المللی برای ایجاد یک حکومت همه‌شمول که از تمام اقوام و اقشار مردم افغانستان نمایندگی نماید، بی‌نتیجه مانده و طالبان در طول یک‌سال گذشته، به خواسته‌ها و مطالبات داخلی و بین‌المللی در ایجاد یک حکومت همه‌شمول تن نداده‌اند.
7. محدودیت رسانه‌ها: با تسلط طالبان، آزادی مطبوعات و رسانه‌ها که یکی از مهم‌ترین دستاوردهای بیست‌ساله‌ی مردم افغانستان محسوب می‌شد، از بین رفت، در طول یک‌سال گذشته ما شاهد موارد متعددی از خشونت طالبان با روزنامه‌نگاران و خبرنگارانِ رسانه‌ها بوده‌ایم، این امر ضمن آنکه دسترسی مردم افغانستان را به اطلاعات شفاف از وضعیت کشور، ناممکن ساخته، فرار گسترده اهالی رسانه و خانواده مطبوعات را از کشور نیز در پی داشته است.
8. تداوم کشتارهای هدفمند قومی: با تسلط طالبان بر کشور، کشتار هدفمند منسوبین قوم هزاره که در زمان حکومت پیشین شروع‌شده بود، همچنان تداوم یافت و ما موارد زیادی را شاهد بوده ایم که هزاره‌ها در شهرهای مختلف افغانستان مورد حمله هدفمند و کشتار سیستماتیک قرار گرفتند و طالبان در قبال تأمین امنیت این مردم و توقف کشتار هدفمند آنان هیچ اقدامی نکردند و تنها در روزهای پایانی دهه‌ی عزاداری ماه محرم، بیش از 120 نفر از هزاره‌ها در چندین حمله‌ی هدفمند بر مجالس عزاداری‌شان در شهر کابل، کشته و زخمی شدند.
در همین حال، «جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی» در آستانه‌ی یک‌سالگی سقوط حکومت جمهوری و تسلط گروه طالبان بر کشور، 15 آگوست، از جامعه‌ی جهانی، سازمان ملل، سازمان حقوق بشر و تمام نهادهای بین‌المللی به طور جدی می‌خواهد که طالبان را بیش‌ازپیش تحت‌فشار قرار دهند و آنها را وادار سازند که به قوانین بین‌المللی و رعایت حقوق شهروندان کشور تن دهند و به ظلم، ستم، تبعیض، نقض حقوق بشر و… پایان دهند و تا از به رسمیت‌شناختن آناناین گروه منحیث «حکومت» در افغانستان خودداری نمایند.
همچنین «جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی» بر تداوم مبارزات مدنی علیه گروه طالبان تأکید ورزیده و گفته است که مانند گذشته به مبارزات عدالت طلبانه و حق‌طلبانه‌ی خود ادامه خواهند داد و در برابر فرمان‌ها و قوانین نامشروع و رفتارهای تبعیض‌آمیز و ضدحقوق بشری طالبان، اعتراض خواهند کرد و با وجود همه‌ی تهدیدها و محدودیت‌ها، هرگز از مبارزه‌شان دست برنخواهند داشت.
این بانوان خواستار حمایت مردم و جامعه جهانی شده و گفته است که «انتظار ما از مردم افغانستان، جامعه جهانی و نهادهای بین‌المللی این است که این جنبش و دیگر زنان مبارز افغانستان را که در قالب جنبش‌های مختلف، مبارزه می‌کنند، تنها در میدان نگذارند و از مبارزات حق‌طلبانه‌ی آنان حمایت نمایند.»
