ایتلافی از جنبش های اعتراضی زنان درکابل طی یک گردهمایی اعتراضی خواهان توقف خشونت های جنسی و ازدواج اجباری طالبان با زنان در افغانستان شدند.
این ایتلاف روزگذشته(پنجشنبه، ۱۷ سنبله ۱۴۰۱) در یک مکان سربسته گردهم آمدند و در اعتراض به خشونت های جنسی و تعرض طالبان بر زنان دست های شان را با رنگ سرخ کردند.و با صدور قطعنامه‌ای خواهان جلوگیری این خشونت ها در برابر زنان شده اند و از جامعه جهانی و دیگر سازمانهای حقوق بشری خواستند که طالبان را با چنین رویکردی در برابر زنان، به رسمیت نشناسند.
در نخستین ماده‌ی این قطعنامه، زنان معترض خواهان پایان خشونت و تعرض جنسی بر زنان از سوی طالبان شده اند و در ماده‌ی دیگری تاکید کرده اند که طالبان بر ظلم و تجاوز بر زنان رنگ بوی مذهبی و دینی داده و از آن برای رفع غریزه های جنسی شان استفاده می‌کنند.
«ازدواج‌های اجباری، تجاوزات جنسی و تعرض جنسی روحی و جسمی از سوی افراد گروه طالبان تبدیل به یک امر بدیهی و روزمره شده و باید هر چه زودتر پایان داده شود.»
در ماده‌ی دیگری این قطعنامه آمده است که خشونت های جنسی و تعرض طالبان بر زنان به دلیل سنت های حاکم افشا نمی‌شود که در بسیاری موارد ازدواج های اجباری و تجاوز بر زنان با انگیزه های شخصی و انتقام گیری بر مخالفین و رقبای طالبان اعمال می‌گردد.
زنان معترض در بخش دیگری ازین قطعنامه گفته اند :
«توهین، تبعیض و ظلم علیه سایر اقوام به یک امر عادی برای افراد گروه طالبان تبدیل شده و متاسفانه با وجود رسانه‌ای شدن بسیاری از موارد آن ، نه نهاد یا سازمانی حقوق بشری داخلی نه سازمان بیرونی و نه جامعه جهانی در قبالش مسئولیت احساس میکند و جلو این فجایع گرفته نمی‌شود.»
آنان همچنان تاکید کردند که در نبود رسانه ها و خبرنگاران مستقل خبرها و گزارش هایی از ظلم و استبداد، تبعیض قومی، تحقیر، قتل، خشونت و تعرض جنسی طالبان بر زنان سانسور می‌شود و در اکثر موارد این خبرها رسانه‌ای نمی‌شود که خود موجب افزایش این خشونت ها از سوی طالبان شده است.
«سانسور اخبار و وقایع در نبود خبرنگاران بی‌طرف و آزاد به یک چالش بزرگ در افغانستان بدل شده که متاسفانه کمتر کس و نهادی به این موضوع اهمیت داده است. بیشتر تجاوزات و اعمال غیرقانونی افراد طالبان در نبود رسانه‌های آزاد ،انعکاس نمی‌یابد و ما از سازمان‌ها و کشورهای حامی دموکراسی می‌خواهیم که به موضوع آزادی بیان و عقیده که حتا در متون دینی ما است ،توجه جدی داشته باشند.»
ایتلاف جنبش های اعتراضی زنان در پایان این گردهمایی سکوت جهان در قبال مردم و زنان افغانستان را «شرم آور و ننگ بر جبین تاریخ دوصد ساله‌ی حقوق بشر » عنوان کردند.
این زنان همچنان گفته اند تا تحقق تمامی حقوق مدنی شان با هر نوع حاکمیتی در افغانستان مبارزه خواهند کرد.
خشونت جنسی و تعرض طالبان بر زنان از بدو ورود این گروه به کشور تاکنون جریان دارد در نبود نهاد های حقوق بشری این خشونت ها ثبت نشده ودر مواردی به دلیل ترس از طالبان و سنت های حاکم درکشور این خشونت و تعرض افشا نشده است. اما در موردی نادری چندی قبل الهه دلاورزی یکی از قربانیان تجاوز جنسی توسط یک سخنگوی طالبان، رویکرد این گروه با زنان را افشا کرد او با وجود تمام تهدیدات امنیتی سرگذشت خود از تجاوز و تعرض جنسی طالبان با زنان را روایت کرد و گفت «ترجیح میدهم به یکباره‌گی بمیرم تا از هر روز مردن زیر شکنجه و تجاوز.»
قابل یادآوری است که پس از سرکوب اعتراضات زنان درخیابان توسط طالبان، گردهمایی های اعتراضی زنان اکنون در فضای سربسته دایر می‌شود.
