نوت: گروه طالبان به تاریخ ۲۴ اسد ۱۴٠٠ خورشیدی کابل را اشغال کرد و ۳۳ روز بعد به تاریخ ۲۷ سنبله دستور ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را صادر کرد. امروز یک سال و یک روز ازصدور این فرمان طالبان می‌گذرد، اما با وجود درخواست‌های مکرر مردم افغانستان و جامعه جهانی، هنوز این گروه حاضر به بازگشایی مکاتب دخترانه نشده‌اند. بر اساس آمار سازمان ملل متحد، در نتیجه‌ی این سیاست گروه طالبان، در یک سال گذشته بیشتر از یک میلیون دختر در افغانستان از دسترسی به آموزش محروم بوده‌اند.
این نامه توسط ۵٠ دختر از صنف‌های دهم، یازدهم و دوازدهم مکاتب از ولایت‌های کابل، ننگرهار و پروان نوشته شده است.
رحیم جامی و دیما حرم ویرایش و حمایت تخنیکی ارسال این نامه را انجام داده‌اند.
متن نامه:
یک سال از خواب وحشتناک محرومیت دختران از آموزش در افغانستان می‌گذرد که رگ‌رگ مان را می‌سوزاند. دختران در این مدت زیر بار مشکلات روحی و روانی قرار گرفتند، یکی از مردن آرزوهایش فریاد می‌زند، دیگری از سوختن ورق‌ورق کتابچه‌هایش که روزی با هزاران شوق برای آرزوهای فردایش رنگ‌رنگی‌اش می‌کرد، کسی زیر بار ازدواج اجباری و ناخواسته کمرش شکسته است، دختری هر روز درگیر تشنج‌های خانوادگی است و در اثر فشار‌های روحی، خانوادگی، اجتماعی و عدم دسترسی به مکتب و مشخص نبودن آینده، به صورت فردی و گروهی شکنجه و دچار افسردگی شدید شده و دست به خودکشی و خودسوزی می‌زند.
“این شرم بزرگ است، که در قرن بیست و یک ما جهت دستیابی به یک حق اساسی، اولیه و انسانی که همانا آموزش است، دادخواهی کرده و این خواست را از کشورهای جهان که خود را مدافع حقوق بشر و ارزش‌های انسانی می‌دانند گدایی کنیم تا درب مکاتب ما باز گردد.”
آموزش دختران نباید به عنوان یک ابزار و وسیله گروگان‌گیری در خدمت طالبان و سیاست جهان باشد، و راه که آینده‌ی ما را از تاریکی به روشنایی و دانایی می‌رساند – نباید روی میز چانه‌زنی‌های تقسیم قدرت و سیاست باشد. سکوت شرم‌آور جهان در قبال آموزش دختران و زنان افغانستان تلخ‌تر از همیشه این را می‌رساند که تمام ارزش‌های انسانی و اخلاقی در معاملات سیاسی و بازی‌های منفی سران زیر پا شده و باعث زیر پا شدن حقوق ما می‌گردد.
“در یک سال گذشته ما دختران از تمام حقوق اساسی و انسانی خود چون حق تعلیم و تربیه، حق کار و شغل، حق حیات، حق آزادی و امنیت شخصی، حق کرامت انسانی، حق آزادی اجتماعات، حق آزادی بیان و حق انتخاب به صورت کامل محروم بوده‌ایم.”
دختران دوره ثانوی مکاتب زیر سن اند و آمار خشونت‌های خانوادگی در برابر آنان در اثر به وجود آمدن فقر و بیکاری به شکل فجیع آن رو به افزایش است. یکی فرزندش را به فروش می‌گذارد و دیگری وسایل خانه‌اش را فروخته تا نان چند روزه را تامین کند. نبود پول کافی و بلند رفتن نرخ اجناس مخصوصاً مواد اولیه باعث شده که حتا نان خشک را هم به مشکل تهیه نماییم. ازدواج‌های اجباری بیشتر گردیده تا به اصطلاح مردم “یک نان‌خور از خانه کم شود.” بعد از سقوط جمهوریت و روی کار آمدن طالبان شاهد انواع خشونت و استفاده‌جویی علیه دختران جوان و زیر سن بوده‌ایم و هنوز هم این روند ادامه دارد.
ما نگران تکرار روز‌های سیاه سال ۱۹۹۶ میلادی(دور اول به قدرت رسیدن طالبان) استیم و طی یک سال گذشته ۲۰ میلیون زن و دختر در افغانستان به فراموشی سپرده شده و تلخی روزگار را با تمام وجود درک نمودند. دختران و زنان در گذشته نیز از حقوق‌شان بهره‌مند نبوده‌اند و در جامعه مردسالار از همه حقوق اساسی شان محروم بودند، اما با به قدرت رسیدن طالبان وضعیت به شکل بسیار وحشتناکی تغییر کرد و درصدی محرومیت از صد به بالا رفت.
ما می‌خواهیم که چادر سفید و لباس سیاه را بر تن خود داشته باشیم، ماننده پسران به مکتب برویم، انگشتان ما تشنه‌ی قلم و نوشتن است، دهن ما خواهان تکرار دروس به صدای بلند در داخل صنف است، می‌خواهیم یک بار دیگر همان استرس روز‌های امتحان را با جان و دل حس کنیم. ما برای خود، خانواده و رسیدن به رویاهای خود به آموزش نیاز داریم، و هرگز اجازه نمی‌دهیم تا خواب‌ها و خواسته‌های ما را از ما بگیرند.
ما دختران؛ از مردم افغانستان، سازمان ملل، نهاد‌های حامی آموزش دختران، سازمان‌های حقوق بشری و رهبران جهان اسلام می‌خواهیم تا در مقابل این بی‌عدالتی صدا بلند نموده و صدای ما را که همانا دسترسی به حقوق اساسی، انسانی و اسلامی ما می‌باشد تقویت نموده و در کنار ما تا دسترسی سراسری، عادلانه و همگانی به آموزش با کیفیت طبق معیارهای پذیرفته شده منطقوی و جهانی بی‌ایستند و بر تعهدات‌شان به صورت فوری عمل نمایند و نگذارند که افغانستان یک بار دیگر به لانه امن تروریستان و قانون‌شکنان تبدیل شود.
امروز اگر مردم افغانستان و جهانیان از ما روی بگرداند و این روز‌های تاریک را نادیده بگیرند، هرگز نمی‌بخشیم و هرگز فراموش نخواهیم کرد. ما دوباره روی پاهای خود ایستاده خواهیم شد. اما این شما هستید که پیش ما سر افگنده و شرمسار خواهید بود و ما به عنوان آینده‌سازان، راوی تاریخ زنده تک‌تک این روز‌ها خواهیم بود و این شب‌های تاریک را به حافظه داریم و تاریخ آینده را خواهیم نوشت. پس بیایید با خواست ما همصدا شوید تا درب مکاتب بر روی ما باز شود.
جهان نباید زیر پای طالبان فرش سرخ پهن نماید و آنان را به رسمیت بشناسد. سازمان ملل متحد و قدرت‌های بزرگ با صدور قطعه‌نامه‌های تحریمی که در عمل قابلیت تطبیق دارد و سهم دختران را در امر آموزش، کار، حضور اجتماعی و حقوق مساوی آنان حمایت می‌نماید طالبان را تحریم و فشار‌های لازم را تا رسیدن زنان و دختران به حقوق شان ادامه داده و از مشروعیت‌بخشی آنان جداً خودداری نمایند.
