وزارت امور داخله گروه طالبان به تازگی ویدیویی را منتشر کرده است که در آن شماری از زنان با یونیفورم پولیس ضد شورش از آمادگی برای مقابله با “آشوب” خبر می‌دهند.
باتوم و سپر و کلاه محافظ این بانوان نشان می‌دهد که امکانات نظامیان پیشین را در اختیار دارند.
اما زنانی که اکنون در چارچوب گروه طالبان درآمده و با نقاب سیاه جلوی دوربین می‌گویند برای “دفاع از خود و جلوگیری از آشوب” آموزش دیده‌اند، بدون شک جوخه‌ی سرکوبی است از میان زنان علیه زنان.
سال گذشته زمانی که گروه طالبان شهر کابل را اشغال کرد سرمست و جنون‌آمیز می‌تازید. اما دو روز بعد از سقوط کابل، به تاریخ هفدهم اگست ۲۰۲۱ میلادی، زنان در خیابان‌های کابل ریختند.
خبرنگاران زن به گزارشدهی از وضعیت شهروندان تحت سایه‌ی شوم طالبان پرداختند و شماری از دختران جوان علیه گروه طالبان اعتراض کردند.
گروه طالبان که از معامله‌ی سیاسی-استخباراتی با آمریکا و اشرف غنی احمدزی خرسند بود با نیروی جدیدی مواجه شد که نه تنها پای میز معامله حاضر نمی‌شوند بلکه با نفس وجود یک نیروی سیاسی-نظامی به نام طالب سر سازگاری ندارند.
این نسل تازه‌ی زن در افغانستان است که به ارزش‌های دموکراتیک و برابری جنسیتی، آزادی فردی و دیگر مولفه‌های یک جامعه‌ی باز و مدرن باوردارند.
طی یک سال که طالبان در ولایات مصروف کوچ اجباری هزاره‌ها، تاجیک‌ها و ازبیک‌ها بود و جنگ را به خانه‌خانه‌ی نیروهای مقاومت مردمی می‌کشاند، شهر کابل میدان تقابل زنان و طالبان بود.
دست کم هر هفته یک بار خیابان‌های کابل گواه اعتراض زنان علیه طالبان بود و این اعتراض‌ها از کابل به شهرهای مزار و بامیان، هرات و جلال آباد، قندهار و فیض‌آباد و دیگر ولایت‌ها نیز کشانده شد.
تیم‌های متعددی از زنان معترض تشکیل شد، دست کم ده تیم کوچک و بزرگ هرکدام چندین برنامه‌ی اعتراضی برگزار کردند.
کشتار بیرحمانهی زنان معترض، سرکوب مسلحانه در خیابان‌ها، اختطاف، دستگیری وشکنجه و اعتراف‌های اجباری بخشی ازروش برخورد طالبان با زنان معترض بود.
این خشونت‌های وحشیانه باعث شد زنان از خیابان به مکان‌های سربسته روی آورند و بیشتر به نشر پیام‌های ویدیویی و قطع‌نامه‌ها بسنده کنند.
اما نفوذ طالبان در بین زنان معترض یکی از چالش‌های جدی بود که هنوزهم رفع نشده و این معضل تعداد زیادی از گروپ‌های زنان معترض و کانال‌های هماهنگی آنها در شبکه‌های اجتماعی را تحت تهدید قرار داد و در برخی موارد دچار اختلال کرد.
زنان معترض افغانستان در بسیاری از شهرهای اروپایی، آمریکا، استرالیا و کشورهای منطقه حامیان مدنی و سیاسی پیدا کردند. در چندین نشست بین‌المللی در اروپا و آمریکا نماینده‌ی مستقیم زنان معترض و یا زنانی به نمایندگی از این معترضان پیام‌های آنها را به جامعه‌ی جهانی رساندند.
پیام آنها واضح، مهم و ضروری است: گروه طالبان به عنوان حکومت در افغانستان به رسمیت شناخته نشود، مکاتب دخترانه باز شود، حقوق اساسی و آزادی‌های مدنی زنان رعایت شود و تبعیض جنسیتی از امور سیاسی و اجتماعی رفع شود و برای حل بحران افغانستان مردم از طریق روندهای سیاسی و دموکراتیک تصمیم بگیرند.
جامعه جهانی با تدارک نشست‌های متعدد بین‌المللی در مورد افغانستان و گفت‌وگوهای مستقیم با رهبران طالبان نتوانست حتا یکی از خواست‌های زنان و شهروندان افغانستان را بر این گروه بقبولاند.
هنوز پانزده ماه از آمدن طالبان نمی‌گذرد اما ظاهرا تلاش‌های جهانی از برگزاری نشست‌های ویژه به نشر و پخش اعلامیه های حاوی اظهارنگرانی وابراز امیدواری کاهش یافته است.
بخاطر سرکوب وحشیانه‌ی طالبان با زنان معترض، برنامه‌های اعتراض خیابانی نیز فروکش کرده و در سه ماه اخیر هر چند هفته بعد یک برنامه‌ی اعتراضی برگزار می‌شود.
زنان معترض همواره در اعلامیه‌های شان تاکید دارند که آنها طالبان را به عنوان یک گروه تروریستی می‌شناسند و کشتار بیرحمانهی غیرنظامیان توسط طالبان، تخریب زیربناهای کشور مثل آتش زدن مکاتب، انفجار دادن پل‌ها و جاده‌ها و انفجار و انتحار در مکتب و دانشگاه و کورس‌های آمادگی کانکور، زایشگاه و تالار عروسی، میدان‌های ورزشی و موترهای شهری را از یاد نمی‌برند.
به همین خاطر با وجودیکه شماری از سیاست‌مداران و سلبریتی‌های قومی طالبان در پی تطهیر این گروه برآمدند اما زنان افغانستان در برنامه‌های اعتراضی و از طریق رسانه‌های همگانی و اجتماعی با صراحت اعلام می‌کنند که دست خونین طالب با دستمال قوم پاک شدنی نیست.
حالا گروه طالبان می‌خواهند با جذب زنان در ساختار نظامی خود همزمان به دو هدف نایل شوند. نخست به جامعه جهانی که منبع مالی آشکار این گروه است از حضور زنان در ساختار نظام شان حساب دهند، حالانکه حدود شش هزار زن در ساختار پولیس و ارتش حکومت پیشین حضور داشتند ولی با آمدن طالبان یا دستگیر و کشته شدند ویا از کشور فرار کردند، شماری که باقی مانده نیز زندگی مخفی دارند.
دودیگر، گروه طالبان می‌خواهند با جذب زنان ضمن دوقطبی کردن جمعیت زنان از آنان به عنوان جوخه‌ی سرکوب زنان معترض استفاده کنند. هرچند که تعداد جوخه‌ی سرکوب زنانه‌ی طالبان اکنون بسیار اندک به نظر می‌رسد اما شمار افراد این قطعه افزایش خواهد یافت و پس از این ممکن است زنان در میان خود درگیرشوند؛ به ويژه زنان معترض و جوخه‌ی سرکوب طالبان در خیابان‌های کابل.
