زنان معترض افغانستان در یک حرکت اعتراضی جدید، 100 نامه به شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده‌اند و خواستار توجه به وضعیت زنان و مردم افغانستان شده‌اند.
این نامه‌ها با عنوان «صد فریاد از افغانستان» از سوی 100 تن از زنان سراسر افغانستان نوشته شده و روز دوشنبه، 23 عقرب 1401 خورشیدی به شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده شده است.
هدف از ارسال این نامه‌ها «ارائه روایت‌های مستند و مکتوب از جنایت‌های طالبان در افغانستان» به شورای امنیت سازمان ملل متحد گفته شده است.
زنان معترض می‌گویند که در نامه‌هایی که به شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده شده، وضعیت تمام مردم افغانستان در زیر سلطه گروه طالبان بازتاب داده شده است.
بتول سید حیدری، فعال حقوق زن و یکی از هماهنگ کنندگان این حرکت اعتراضی به نیمرخ گفت: «تصمیم گرفته شد که در این نامه‌ها به وضعیت همه مردم و همه اقشار اشاره شود و تنها تمرکز روی زنان نباشد.»
خانم حیدری گفت که در این نامه‌ها به موضوعاتی چون ازدواج زیر سن، ازدواج اجباری، نسل‌کشی، حجاب اجباری، مسدود ماندن مکاتب دخترانه، گروگان‌گیری، ظلم بر سربازان حکومت پیشین، نوجوانان، کودکان، دزدی، فساد اخلاقی جنگجویان طالبان و تأیید و تصویب قوانین سخت‌گیرانه از سوی طالبان، پرداخته شده است.
این نامه‌ها طی دو ماه جمع‌آوری شده و یک نسخه از آنها بایگانی شده و یک نسخه دیگر توسط نویسنده به آدرس شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده شده است.
رنج‌نامه زنان
زنان معترض می‌گویند که ۱٠٠ نامه فرستاده شده به شورای امنیت سازمان ملل متحد، در حقیقت «رنج‌نامه» زنان افغانستان از پانزده ماه زندگی زیر سلطه گروه طالبان است.
آنها می‌گویند که زنان در طول این مدت «سرکوب، خفقان، محرومیت و استیلای یأس و ناامیدی را در سیطره زن‌ستیزترین و مستبدترین حاکمیت» تجربه کرده‌اند.
فعالان حقوق زن می‌گویند که در نتیجه تعامل جامعه جهانی با گروه طالبان، وضعیت زنان افغانستان نه تنها تغییر نکرده است، بلکه هر روز بدتر می‌شود.
بتول سید حیدری می‌گوید: « یک سال است در رابطه به افغانستان و زنان کشور جلسات برگزار شده است. نهادها و سازمان‌های جهانی نماینده‌های خود را به داخل افغانستان فرستاده‌اند، گفتگو‌ها صورت گرفته، ولی هیچ تغییری در وضعیت زنان و مردم افغانستان به وجود نیامده است.»
او می‌گوید که جهان از وضعیت زنان افغانستان و آنچه که بر آنها می‌گذرد آگاه است، اما اینکه چرا در برابر این وضعیت اقدام نمی‌کنند، دلیلش این است که طالبان هنوز در راستای اهداف جامعه جهانی سنگ‌اندازی نکرده‌اند و حتا حضور آنها در راستای اهداف آشکار و پنهان جامعه جهانی مناسب است.
این فعال حقوق زنان افزود: «قطعا بخاطر منافع‌شان سکوت کرده‌اند و سعی می‌کنند به یک نوعی زمان را طولانی کنند و به یک نوعی این خفقان از طریق طالبان طولانی مدت شود تا بعدا خودشان تصمیم‌های نهایی را در زمینه افغانستان بگیرند.»
سوزن به جای قلم
شماری از نامه‌هایی که از سوی زنان به شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستاده شده، در دسترس نیمرخ قرار گرفته است.
زنان در این نامه‌ها به ابعاد مختلف زندگی در زیر سلطه طالبان پرداخته و از رنج‌هایی نوشته‌اند که بر آنها تحمیل شده است.
رویا شریفی در یکی از این نامه‌ها نوشته است: «دخترانی که با هزار امید به آینده مکتب می‌رفتند امروز ناامید در کنج خانه‌ها نشسته‌اند، دختری که تا دیروز قلم به دست داشت و علم می‌آموخت امروز سوزن به دست گرفته است و خیاطی می‌کند.»
او در نامه‌اش خطاب به اعضای شورای امنیت ملل متحد نوشته است: «من از شما سوال می‌کنم، آیا غم‌انگیز نیست دختری که تا دیروز سارنوال بود امروز از ناچاری نان تنوری بپزد و اشک بریزد؟ آیا نتیجه بیش از بیست سال سرمایه‌گذاری در افغانستان این حال روز زنان و مردان افغانستان است؟»
زرغونه احمدی نیز در نامه‌اش نوشته که او به عنوان وکیل مدافع، سالها از حقوق زنان در محاکم دفاع کرده است، اما از روزی که طالبان بر افغانستان مسلط شدند، اجازه کار ندارد و دیگر نمی‌تواند به زنان مشوره حقوقی و قضایی بدهد.
زنان افغانستان در این نامه‌ها از شورای امنیت سازمان ملل متحد و جامعه جهانی خواسته‌اند که گروه طالبان را به رسمیت نشناسند، از تعامل و ارسال کمک‌های نقدی به این گروه خودداری کنند و براساس مسئولیت حقوقی و اخلاقی شان اجازه ندهند که این گروه به جنایت، سرکوب و خفقان در افغانستان ادامه دهد.
